رتبه اول کنکور پزشکی به شهادت رسید

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: روزهای انتهایی عملیات کربلای پنج[1] بود که احمدرضا[2] با پایی لنگان و عصایی زیر بغل و ترکشی که میان پایش جا خوش کرده بود، در خانه را زد و داخل شد. آخر او عادت نداشت هیچ وقت دست خالی به خانه برگردد و این بار پای زخمی اش را سوغات آورده بود.

چند روزی ماند، هشتم اسفند ماه بود که باز هم شال و کلاه کرد برای رفتن و وقتی مادر به او گفت با این پا کجا می رود، درس و دانشگاه را بهانه کرد تا دل مادر کمی آرام گیرد.

انگار همین بهانه کار خودش را کرد و مادر دیگر بی هیچ دلشوره ای ساک و وسایل احمدرضا را فراهم کرد و با هم راهی ترمینال شدند تا بدرقه اش کند و...

نهم بود که برای دیدار پدر که مدتی به دلیل مشکلات قلبی در تهران مانده بود، رفت و خداحافظی کرد و یکی دو روز بعد با همان شرایط، خود را به منطقه رساند. مدام با او کلنجار رفتند تا منصرفش کنند اما فقط تا آبادان توانستند مقاومت کنند و باز هم این احمدرضا بود که پیروز شد و سلاح گرفت و برای اطلاعات عملیات راهی منطقه شد.

شب دوازدهم اسفند، احمد رضا و مجید[3] خود را به مواضع عراق رساندند تا بتوانند اطلاعات لازم را کسب کنند اما عملیاتشان لو می رود، مجید تیر می خورد و سپس سماوات، احمدرضا پای سماوات را پانسمان می کند و تا سنگر او را به کول می کشد و می برد بعد به سراغ مجید می آید اما هر چه سماوات منتظر می ماند نه از مجید خبری می شود و نه از احمدرضا و حالا دیگر 24 ساعت از این انتظار گذشته است و هیچ کس شاهد شهادت آن دو نفر نبود که چگونه مهمان شهدا شدند.

10 روزی می گذرد که علی[4] موفق می شود تا جنازه هر دو را به عقب برگرداند و در همه این روزها تنها این واژه ها و کلمات که حضرت زهرا (س) برای این شهدا مادری می کند، دل مادر را آرام می کند و بس.[5]