امروز 25 سال از شهادت مهدی می گذرد، او را می شناسید؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: «مهربان بود و بسیار لطیف. گلی بود که خار نداشت. نه به آن معنا که کمال مطلق باشد. اینکه می‌گویند «گل بی‌ خار، خداست» حرفی است بسیار کلی‌تر از اینکه من می ‌خواهم بگویم. می‌ خواهم بگویم آن‌همه لطیف بود و مهربان و متواضع که اگرچه با تو درمی‌آمیخت و در تو نفوذ می‌ کرد و از تو تأ‌ثیر می‌ پذیرفت، دوست می‌ داشت و دوستش می‌ داشتند، اما هیچ دوستی را سراغ نداری که از او آزار دیده باشد.» اینها جملاتی است از یک متن طولانی نوشته سید مرتضی[1] که خود روحی لطیف داشت و قلمی متفاوت در وصف دوست شهیدش، مهدی فلاحت پور.

هنوز مدتی از تجاوز لشکر بعثی به سرزمین بهروز یا همان مهدی[2] نگذشته بود که با همه کمی سن و سالش به مقاومت مردم پیوست و راهی مبارزه شد.

دیپلم را که گرفت راهی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد تا فنون سینما را بیاموزد و حالا دیگر یک پایش در میدان جنگ بود و پای دیگرش پله های دانشگاه را بالا می رفت. سال 65 که خود را نمایان کرد مهدی با گروه روایت فتح و آقا مرتضی آشنا شد و شد یکی از دوستان و یاران سید مرتضی برای به تصویر کشیدن دلاوری های شیرمردان و همرزمان آن روزهایش.

... روزها گذشت و جنگ به انتها رسید اما بهروز بود و سید مرتضی و مظلومیت مسلمانان در گوشه ای دیگر از این دنیای خاکی که باید به جهانیان نشان داده می شد و انگار دست تقدیر برای او رقم زده بود تا به دست دشمنانی که سال ها بود نسل کشی مسلمان ها را به راه انداخته بودند راهی دیار بقا شود و آن هنگام سید مرتضی در وصفش بسراید: عجب از ما واماندگان زمین گیر که در جستجوی شهدا به قبرستانها می آییم. این خود دلیلی است بر آنکه از حقیقت عالم هیچ نمی دانیم. مرده آن است که نصیبی از حیات طیبه شهدا ندارد و اگر چنین است از ما مرده تر کیست؟ شهدا شاهد بر باطن و حقیقت عالمند و هم آنانند که به دیگران حیات می بخشند. پس به راستی این عجیب نیست که ما واماندگان در جستجوی شهدا به قبرستانها می آییم.