مستور داشتن عمل که آیت الله شبیری بر آن تاکید دارند در کدام یک از اعمال است؟

به گزارش خبرنگار جی پلاس، مرحوم آیت‌ الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در کتاب اربعینیات دربارۀ پنهان داشتن عمل و پرهیز از بازگویی آن برای دیگران اینگونه می‌ نویسد: 

عن المفید فی کتاب الاختصاص، عَنِ الْعَالِمِ ع أَنَّهُ قَالَ: «الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ لَهُ سَبْعُونَ ضِعْفاً وَ الْمُذِیعُ لَهُ وَاحِدٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ  لَهَا وَ الْمُذِیعُ لَهَا مَخْذُولٌ».اختصاص/162

 یعنی حضرت (مراد از عالم در اصطلاح محدّثین، حضرت رضا علیه‌السلام است) فرمود: «ستر کنندۀ حسنه، مر او را هفتاد مقابل است و فاش کنندۀ آن، مر او را یک است و ستر کنندۀ معصیت، مورد بخشایش؛ و فاش کنندۀ آن، مورد خذلان است.» 

 از حدیث شریف در می‌آید که هم اطاعت و هم معصیت، در هر دو، ستر و پنهان داشتن مطلوب است. امّا در اطاعت که مهر اخلاص بر سرش زده شده، فاش کردن و بر سر زبان آوردن آن، مهر اخلاص را از سر آن بر می‌دارد که رو به فساد و تباهی می‌ گذارد و امّا در معصیت، فاش کردن آن موجب جرأت دیگران و ضعف ایمان می‌ شود. این است که مخفی داشتن عمل در طاعت، درجه ثواب آن را بالا می‌ برد و در معصیت، درِ بخشایش را به روی صاحبش باز می‌ کند؛ چون در نافرمانی که پردۀ حیا را پاره می‌ کند، در ستر آن، پردۀ دیگری بر روی عملش می‌ کشد. بدین وجه، استحقاق عفو و گذشت پیدا می‌ کند. 

 باری، منظور از مستور کردن عمل و دور داشتن آن از جریان زبان، حصار کشیدن است بر دور رکن اخلاص، که از شرّ ریا در امان باشد؛ ولی این، در غیر فرایض است و امّا در فرایض، مطلوب، آفتابی شدن عمل است؛ مثل نماز که در مسجد و با جماعت باشد و اذانش هم در بلندی به صدای بلند گفته شود و لکن ثواب مسجد و جماعت، آن هم بسته به اخلاص است که منظور امتثال امر الهی باشد و الّا آن هم مصیبت است که یا از اجر جماعت و مسجد، آب به دستش خواهند ریخت و یا اصل نماز را پیچیده به بغل خود داده، از نو نماز دیگر از او خواهند خواست یا علاوه بر نماز دیگر، عقاب و عتاب هم خواهند کرد. خلاصه، از این مصیبت‌ ها یکی دامنگیرش خواهد شد!

برشی از اربعینیات؛ ص 83 (اربعین اول،ح29)