جی پلاس؛

مهر تاییدی که امام بر فعالیت های آیت الله صانعی زد/ علت این کار امام چه بود؟

امام خمینی در پانزدهم آذر ماه سال 61 پیام تاییدی خطاب به ملت ایران صادر کردند.

لینک کوتاه کپی شد

 به گزارش خبرنگار جی پلاس، امام خمینی (س) در پانزدهم آذر ماه سال 61 در نامه ای خطاب به ملت ایران، امانتداری آقایان حسن صانعی، سید هاشم رسولی محلاتی و محمد حسن رحیمیان را مورد تایید قرار دادند. متن تاییدیه امام به شرح زیر است:

 

"بسم اللّه‌ الرحمن الرحیم

الحمدللّه‌ رب العالمین، و الصلوة علی محمد و آله الطاهرین.

انگیزۀ اینجانب در نوشتن این چند سطر، ادای حق اخوت نسبت به شخصی که از جملۀ سابقه‌دارترین دوستان وفادارم بوده و اکنون نیز می‌ باشد. و چون احتمال قریب می‌ دهم که پس از درگذشت من کسانی که با من نظر بی‌مهری دارند با بعض دوستان عزیزم بدرفتاری نمایند و مورد تهمت غیر اسلامی ـ انسانی قرار گیرند احتمال تکلیف دادم که ادای شهادت بنمایم، و بیشتر کسی که از دوستان من ممکن است مورد هجوم شود برادر و فرزند عزیزم آقای آقا شیخ حسن صانعی ـ حفظه اللّه‌ ـ است که در امور مالی و وجوه شرعیه از دیگران بیشتر دخالت داشته، و شاید از این ناحیه خدای نخواسته به ایشان تهمتی وارد شود.

لهذا من، بیْنی و بین اللّه‌ شهادت می‌ دهم که از اول زمانی که با من آشنا شده و متصدی امور مالی گردیده‌ اندـ چه قبل از 15 خرداد و تبعید من به خارج، و چه پس از بازگشت از تبعید، و چه اوقاتی که انفرادی متصدی بودند، و چه پس از آنکه به واسطۀ زیادی کار و بعض مصالح با شرکت جنابان: آقای حاج سید هاشم رسولی و آقای رحیمیان ـ حفظهما اللّه‌ تعالی ـ متصدی شده‌ اند ـ با کمال صداقت و امانت و صمیمیت بوده و هستند، و دیناری تجاوز و تعدی به وجوه شرعیه ننموده‌ اند، و با تمام همت وجدیت و حسن نیت، اینجانب را اعانت نموده، و هرگز چشمداشت مادی نداشته و ندارند. و اکنون نیز که با آقایان مذکور به اعانت اینجانب صرف عمر می‌ نمایند، تمام این آقایان امین و صالح و خدمتگزار به اسلام می‌ باشند.

خداوند تعالی اینان و همۀ خدمتگزاران به اسلام را از شرّ بدخواهان و منحرفان حفظ فرماید، و توفیق اطاعت از خداوند تبارک و تعالی و خدمت به بندگان او مرحمت فرماید. والسلام علی عباداللّه‌ الصالحین.

دوشنبه 15 آذر 1361 / 20 صفر 1403

اربعین سید و سرور شهیدان ـ سلام‌ اللّه‌ و صلواته علیه و علی اصحابه و اولاده"

روح‌ اللّه‌ الموسوی الخمینی

 

صحیفه امام؛ ج 17، ص 131-132

 

دیدگاه تان را بنویسید