چرا بودجه حمایتی زنان در شورای شهر تصویب نشد؟

دیروز در جریان بررسی بودجه سال ٩٧ شهرداری تهران به حدی بین اعضا و به خصوص اعضای کمیسیون برنامه و بودجه که مرجع بررسی و چکش کاری آن است، اختلاف نظر بود که حتی صدای رییس شورای شهر تهران را نیز درآورد تا به طنز بارها در این مورد تذکر دهد.

به گزارش جی پلاس، در جلسه دیروز پیشنهاد درمورد حمایت از بانوان که به امضاء ١٥ تن از اعضا رسیده بود، در کمال تعجب رای نیاورد. یعنی خود امضا‌کنندگان نیز به آن رای ندادند. همین مساله کافی بود تا این سوال مطرح شود در چنین شرایطی که بررسی بودجه اینچنین بدون برنامه و با بی‌توجهی اعضا صورت می‌گیرد، واقعا بودجه سال آینده شهرداری تا چه حد منطبق بر نیازهای واقعی شهر است. سوالی که زهرا نژاد بهرام، به آن اینگونه پاسخ داده است.

درجلسه دیروز بخشی از تبصره‌های حمایتی مدیریت شهری از بانوان، از بودجه حذف شد و اعضای شورا به آن رای ندادند. اگر این موضوعات تا این حد مهم بودند چرا اعضا به آن رای نداند؟‌

در بودجه سال ٩٧، سه سرفصل در مورد زنان وجود دارد ولی با این وجود ما فکر کردیم که اینها کافی نیست. برای اینکه نیمی از شهروندان شهر ما، زنان هستند. شهروندانی که در تمام امور و جریانات شهری دخیل هستند و مشارکت می‌کنند و جزو مخاطبان اصلی ما محسوب می‌شوند. از سویی تاکنون در شهرما، توجهی به رویکرد «جنسیتی» برای اداره شهر نشده و فراموش شده که نیمی از شهروندان ما زن هستند؛ لذا برهمین اساس بد ندیدیم، توسط شورای پنجم که ٦ زن در آن عضویت دارند و سهمیه ٣٠ درصدی در آن لحاظ شده است؛ تبصره‌های جدیدی برای حمایت از زنان در بودجه شهرداری گنجانده شود تا بتوانیم مدعی شویم که سهم زنان در شهر دیده شده است. درسال ٩٤ برمبنای نظرسنجی‌ای که توسط معاونت زنان انجام شده بود، ١٠ محور، به عنوان اصلی‌ترین محورهای مشکلات شهروندان شهرهای بزرگ اعلام شده بود که ٣ مورد آن را ما انتخاب کردیم تا بتوانیم از طریق شهرداری تهران، آنها را کاهش و حتی مهار کنیم.

و این سه مورد چه بود؟

این سه موضوع عبارت بودند از: ١- رفع فضاهای بی‌دفاع شهری به عنوان یکی از وظایف مدیریت شهری در راستای تضمین امنیت برای زنان ٢- تاب‌آوری اجتماعی که از جمله دیگر موضوعات مهم شهری است. اصولا در شهری که در معرض جدی خطراتی چون زلزله و سیل و... است، موضوع تاب‌آوری اجتماعی زنان و بالابردن سطح تحمل شهروندان و به خصوص زنان از جمله وظایف مدیریت‌های شهری در جهان است چرا که این زنان هستند می‌توانند خانواده را در بازگشت به مسیر اصلی خود یاری کنند. به خصوص در کشوری که افسردگی در بین زنان آن تا ٢ برابر افزایش یافته است، موضوع تاب‌آوری اجتماعی مساله‌ای جدی است. این جزو وظایف قانونی شهرداری است. و بالاخره سومین مورد حمایت از موضوع کارآفرینی زنان است. حمایت از اینکه بانوان سرپرست خانوار بتوانند مکانی را برای عرضه محصولات‌شان داشته باشند.

و چقدر بودجه برای این سه محور در نظر گرفته شده بود؟

بودجه‌ای که ما پیش‌بینی کرده بودیم ٢٥ صدم درصد بودجه مناطق بود. حُسن این پیشنهاد ما «توزیع» بود و نه تمرکز آن. یعنی در سطح مناطق مختلف پخش می‌شد.

ولی مگر قبلا شهرداری موضوع حمایت از بانوان را دنبال نمی‌کرد؟

قبلا این حمایت‌ها برای زنان سرپرست خانوار بود. در صورتی‌که متولی این مساله بهزیستی و وزارت کار بودند. اما در تبصره‌ای که ما داده بودیم این مساله فراتر از موضوع زنان سرپرست خانوار دیده شده بود. چون معتقد بودیم که موضوع کارآفرینی برای زنان، جزو وظایف ذاتی مدیران شهری است. چرا که ما شهروندانی سالم می‌خواهیم.

پس چرا این تبصره رای نیاورد؟

برای من هم خیلی جالب بود. چون ١٥ نفر از اعضا این پیشنهاد را امضا کرده بودند ولی در صحن شورا به یک‌باره فقط ٨ نفر به آن رای دادند!

خب چرا مخالف بودند؟

استدلال‌های دوستان برای من هم خیلی جالب بود. مثلا می‌گفتند چرا چنین بودجه‌ای را برای اشتغالزایی آقایان نمی‌گذارید یا برخی از دوستان می‌گفتند: چرا می‌خواهید زن و مرد را جداسازی کنید...! البته این از دو نگاه کاملا مجزا نشات می‌گیرد. یک دیدگاه که می‌گوید شما با حمایت از بانوان باعث ایجاد شکاف بیشتر بین زنان و مردان می‌شوید و یک نگاه که معتقد است با حمایت از بانوان، عدالت اجتماعی را محقق می‌کنید. رای امروز نتیجه همین دو دیگاه بود. ولی سوال ما این بود که لیستی که ٣٠ درصد آن را زنان تشکیل داده‌اند و افرادی که این لیست را پیشنهاد داده‌اند، چرا باید با این پیشنهاد مخالفت کنند؟ یعنی چرا افرادی که تبعیض مثبت را پذیرفته‌اند، نباید به این پیشنهاد رای بدهند؟ این سوال اصلی من از همه همکارانم که رای ندادند، است.

این خیلی جالب است که در شورای پنجم، بارها شاهد بوده و هستیم که ابتدا اعضا در مورد مساله‌ای اتفاق نظر می‌کنند ولی وقتی در صحن موضوع مطرح می‌شود، به آن رای نمی‌دهند.

البته این می‌تواند یک نشانه خوب باشد. نشانی از اینکه نظرات پیش ساخته نیستند. و اینکه ممکن است در صحن به این نتیجه برسند که نظرشان اشتباه بوده و رای خود را پس بگیرند.

ولی برعکس شما من فکر نمی‌کنم این نشان خوبی باشد. چون می‌تواند به این معنا باشد که اعضای شورا بدون اینکه از ابعاد مختلف یک مساله آگاه باشند، آن را امضا می‌کنند و بعد تازه متوجه می‌شوند که چه چیزی را امضا کرده‌اند و می‌خواهند رای‌شان را پس بگیرند.

بله از این جهت شاید چندان جالب نباشد. ولی از این جهت که به همکاران‌مان اعتماد می‌کنیم و چیزی را امضا می‌کنیم نکته مثبتی است. اما همان‌طور که گفتید، از این جهت که نمی‌دانیم واقعا چه چیزی را امضا کرده‌ایم، نکته‌ای منفی تلقی می‌شود.

مثلا در جریان بررسی بودجه، اعضای شورا به گونه‌ای در مورد بندها و تبصره‌های بودجه صحبت می‌کردند که انگار اصلا آن را نخوانده‌اند! حتی خود اعضای کمیسیون برنامه و بودجه هم که مسوول چکش‌کاری بودجه است، به‌شدت با هم اختلاف نظر داشتند. فکر نمی‌کنید این مساله اصلا وجهه خوبی نداشته باشد؟

متاسفانه تفرق آرا در بین اعضای کمیسیون برنامه و بودجه همانطور که شما هم گفتید، کاملا مشهود بود. ما در کمیسیون تلفیق هم همین تشتت آرا را شاهد بودیم. این نقطه ضعفی است که بخشی از آن به کم‌تجربگی اعضا و شورای پنجم برمی‌گردد.