استدلال های دولت آمریکا در مورد بد بودن برجام و لزوم خروج و یا بازمذاکره درباره آن، به شکل شرم آوری نادرست هستند. توافق هسته ای ایران یک معاهده دقیق است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «فرد کاپلان» تحلیلگر آمریکایی روابط بین الملل در گزارشی در مجله «اسلیت» نوشت: سرانجام ترامپ به نظر می رسد مصمم است از توافق هسته ای ایران سرپیچی کند اما همه منطقی که او و همکارانش برای تحقق بخشیدن این حرکت به آن متوسل شده اند، انحصارطلبانه است.
نکته اصلی در مورد توافقی که در سال 2015 توسط آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه، چین، آلمان و ایران به امضا رسید، این است که واقعا تمام مسیرهای ممکن برای دستیابی ایران به سلاح هسته ای را - حداقل برای مدت زمان قرارداد - قطع کرده است.
حتی منتقدان توافق هسته ای هم دیگر این مساله را مورد بحث قرار نمی دهند. تنها ترامپ بود که در سخنرانی سه شنبه گذشته خود در مجمع عمومی سازمان ملل آن را بدترین معامله ی یک جانبه در تاریخ آمریکا نامید. او بارها بارها ادعا کرده است: ایران میلیاردها دلار به دست آورده اما ما هیچ چیزی به دست نیاورده ایم. او همچنان این حقیقت را نادیده می گیرد که میلیاردها دلاری که ایران دریافت کرده در واقع دارایی های خودش بوده که آمریکا آن را بلوکه کرده بود. آمریکا هم دستاوردهایی داشته است: ممانعت از شکل گیری ایران مجهز به سلاح هسته ای و همچنین جلوگیری از وقوع جنگ احتمالی.
آزمودن پایبندی به توافق هسته ای مسئله ای ضروری است، زیرا پس از امضای برجام، مجلس سنا لایحه ای را صادر کرد و در آن رئیس جمهور را ملزم کرد که هر 90 روز یک بار تایید کند که آیا ایران به مفاد برجام پایبند بوده است یا خیر. اگر ایران از برجام تخلف کند، کنگره می تواند مجددا به اعمال تحریم ها رای دهد. حامیان جمهوری خواه لایحه تصور می کردند که در برخی موارد، ایران تقلب می کند و آنها بتواند به راحتی مجددا تحریم ها را بازگردانند.
از دیدگاه جمهوری خواهان مشکل این است که آژانس بین المللی انرژی اتمی به طور مکرر به این نتیجه رسیده است که ایرانیان به این توافق پایبند هستند. ترامپ تهدید کرده است که در هر صورت در این دوره پایبندی ایران را تایید نخواهد کرد.
«رکس تیلرسون» وزیر خارجه آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل دلایل دیگری برای خروج از برجام آورد. بله، او اذعان کرد که ایران به توافق پایبند است اما همانطور که نیویورک تایمز از تیلرسون نقل قول کرده، او گفته است که «ایران با حضور در فعالیت های بی ثبات کننده ای مانند توسعه موشک های بالستیک که مستقیما تحت پوشش توافق نیستند، ناقض آرمان های بزرگ این قرارداد است.»
این استدلال ها به شکل شرم آوری نادرست هستند. توافق هسته ای ایران یک معاهده دقیق بود؛ این قرارداد همان چیزی است که می گوید و هیچ چیز دیگری نیست. این توافق نه به طور مستقیم، و نه به طور غیر مستقیم چیزی فراتر از برنامه هسته ای ایران را پوشش نمی دهد.
اوباما بارها و بارها گفته بود که امیدوار است که این توافقنامه، جناح های میانه رو را در تهران تقویت کند و راه را برای اصلاحات سیاسی و روابط هماهنگ با غرب تثبیت کند. او تاکید کرد که این معامله به نفع ما بود؛ حتی اگر روابط بهبود نیابد.
برنامه موشکی بالستیک ایران نگرانی دیگری است که باعث می شود توافق هسته ای بیشتر، و نه کمتر، جذاب باشد. در بسیاری از مذاکرات این مسئله یکی از محورهای بحث و جدل بود. در نهایت آمریکا و دیگر قدرت های طرف مذاکره موافقت کردند که به دو دلیل این موضوع را از بحث خارج کنند: اولا، بر خلاف برنامه هسته ای ایران که توسط پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای و برخی از قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد غیرقانونی اعلام شده است، در مورد آزمایشات موشکی هیچ چیز غیر قانونی وجود ندارد. دوما، موشک ها فقط زمانی تهدید به شمار می روند که سلاح های هسته ای را حمل کنند؛ اگر این توافق برنامه هسته ای را متوقف کند، موشک ها تهدیدی نخواهند داشت.
علاوه بر این، تحریم ها علیه ایران برای این فعالیت های خاص -(ادعای) حمایت از تروریسم و توسعه موشک های بالستیک - همچنان پابرجا است و متاثر از لغو تحریم های مربوط به برنامه هسته ای قرار نمی گیرند.
منتقدان توافق هسته ای معتقدند که این توافق طی 10 سال منقضی می شود، به این معنی که ایران فقط می تواند صبر کند، و قدرت و ثروت خود را در اقتصاد بین المللی به دست آورد، سپس به بمب دست یابد.
چند شعار در اینجا اشتباه هستند. اولا بدون این توافق، ایران می تواند طی یک سال و نه 10 سال، به بمب هسته ای دست یابد. دوما، تنها بخش های معدودی از این توافق محدودیت 10 ساله دارند و باقی بخش های حیاتی دیگر طی 15 سال منقضی خواهد شد.
در نهایت باید گفت که اگر ترامپ به اعتمادسازی با ایران تمایلی نداشته باشد، به شدت به منافع امنیتی آمریکا آسیب خواهد رساند.
