آزادی دیکتاتور مصر پس از سال ها تظاهر به عدالت خواهی، یک اقدام مفتضحانه و بی شرمانه بود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «مونا الطحاوی» روزنامه نگار نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: وقتی شنیدم که «حسنی مبارک» رئیس جمهور سابق مصر روز جمعه از بیمارستان نظامی که در آن تحت بازداشت قرار داشت آزاد شده، به تصاویری از آن دادگاه نگاه کردم. من می خواستم به خاطر بیاورم که فردی که پس از نزدیک به 30 سال حکومت در قفسی در دادگاه مصر نگهداری می شد، چه حسی به من می داد.
بودن در این قفس افتضاح و تحقیر بود و هدف از این کار هم همین بود.
این اقدامی بود که جسارت انقلابی مصر را بیان می کرد. مبارک اولین رهبر سرنگون شده توسط قیام های سراسر این منطقه بود.
نخستین رهبر ساقط شده، «زین العابدین بن علی» از تونس، با هواپیما به عربستان سعودی گریخت و از محاکمه های سال های 2011 و 2012 فرار کرد. دادگاه دوم در حکمی غیابی وی را به دلیل ارتباط با کشتن 23 تظاهرات کننده توسط پلیس در طول انقلاب تونس به حبس ابد محکوم کرد.
من همیشه روزی را که بن علی فرار کرد، به خاطر خواهم داشت. این هم روزی بود که مردم دیکتاتوری را در منطقه سرنگون کردند.
برخی به شما خواهند گفت که نگه داشتن مبارک در آن قفس نمایشی بود که توسط یک دولت نظامی به راه انداخته شده بود و در نهایت اجازه داد تا یکی از جنس خودشان حبس شود. (مبارک زمانی فرمانده نیروی هوایی بود.) برخی نیز به شما خواهند گفت که انتظار اجرای عدالت در حق کسانی که توسط نیروهای امنیتی مبارک در طول انقلاب کشته شدند، غیر واقعی و یا حتی توهم بود.
مطمئنا مرگ تنها راه خلاصی از دست دیکتاتورها چه به صورت طبیعی و یا با ترور بود. در این زمینه، اعتقاد به این که مردم سزاوار آزادی و عدالت است یک توهم به نظر می رسد.
مبارک سال ها شاخه های بی شماری از نیروهای امنیتی را ایجاد کرد و قضاتی را نیز منصوب کرد. این کار تضمین می کند که سیستم قضایی مصر عدالت واقعی را انکار می کند. بنابراین چنین سیستمی چگونه می تواند یکی از جنس خودشان را گناهکار معرفی کند. این یک توهم است.
چگونه چنین رژیمی تلاش می کند عدالت را در حق کسانی که از خودشان نیستند، اجرا کند؟ روز قبل از اینکه مبارک آزاد شود، دادگاهی در قاهره دوباره صدور حکم در مورد «آیا حجازی» یک فرد مصری - آمریکایی، شوهر مصری او و چند نفر دیگر را که با آنها برای ارائه خدمات به کودکان خیابانی همکاری می کردند، به تعویق انداخت. آنها از ماه مه سال 2014 به اتهام پوچ قاچاق انسان و آزار جنسی زندانی شده اند. (دو سال بازداشت پیش از محاکمه و موقت تحت قانون مصر اکنون ظاهرا پایان یافته است.)
همچنین چند روز قبل از آزادی مبارک، یک دادخواست در رسانه های اجتماعی مصر منتشر شد که خواستار عفو پزشکی یک دانشجوی زندانی 22 ساله به نام «احمد الخطیب» می شد که از بیماری مرتبط با شرایط غیر بهداشتی زندان رنج می برد. او یکی از حدود 60 هزار زندانی سیاسی در زندان های مصر است، که بسیاری از آنها بیمار هستند اما از درمان پزشکی محروم اند. در جریان دادگاه، مبارک با بهترین مراقبت های پزشکی که مصر می تواند در یک بیمارستان نظامی ارائه کند، مواجه شد.
برای درک اینکه چگونه حاکمان نظامی ما با کسانی که از جنس خودشان نیستند برخورد می کنند، محاکمه مبارک را با «محمد مرسی» که پس از برکناری مبارک، انتخاب شد مقایسه کنید.
میلیون ها مصری در اولین سالگرد آغاز به کار مرسی به خیابان ها ریختند و خواستار استعفای وی شدند. بسیاری از مردم مصر روی کار آمدن مرسی را اقدامی برای تحکیم قدرت جنبش اخوان المسلمین می دیدند. پس از سه روز تظاهرات گسترده، «عبدالفتاح السیسی» از ارتش مصر دولت مرسی را سرنگون کرد.
من از سرنگونی مبارک پشتیبانی کردم. من از میلیون ها مصری هم که علیه مرسی به خیابان ها آمدند حمایت کردم و خوشحال بودم که رفتن او را دیدم. اما من مخالف به دست گرفتن قدرت توسط سیسی بودم چون م مخالف حکومت نظامی هستم.
مرسی هم مانند مبارک در قفس قرار داده شد، اما او شب های خود را در یک بیمارستان نظامی سپری نکرده بود. مرسی و مشاوران ارشد وی چندین ماه قبل از شروع ثبت اتهام های متعدد توسط دادستان ها، توسط ارتش در زندان انفرادی نگهداری می شدند. او که یک زندان با امنیت بالا نزدیک شهر «اسکندریه» محبوس است، بعید به نظر می رسد به این زودی آزاد شود.
من از آزادی مبارک عصبانی و ناراحت هستم، زیرا سیستم عدالت کیفری ما همواره دامنگیر ناتوان ها است اما در جهت رفاه حال قدرتمندان پیش می رود. اگر مبارک در کشتار 900 نفر در 11 روز از قیام مصر مقصر دانسته نشود، چگونه سیسی و پرسنل امنیتی ارشد او مسئول قتل عام دیگری دانسته خواهند شد که بلافاصله پس از سرنگون دولت مرسی و کشته شدن بیش از 800 نفر که بیشتر آنها از حامیان اخوان المسلمین بودند، در یک روز در سال 2013 در نظر گرفته خواهند شد؟
مصریان از هر مکتب سیاسی شایسته عدالت هستند. این مسئله هرگز نباید غیر واقعی در نظر گرفته شود. در عوض، کوته نظری و ساده لوحانه خواهد بود اگر که فکر کنیم حمایت از دیکتاتورهای مان - همان کاری که بسیاری از دولت های غربی انجام می دهند - سراب ثباتی که آنها ادعا می کنند را واقعی خواهد کرد. هرگز نباید متوهم شویم که حقوق بشر ما باید محترم شمرده شود.
پنج دولت آمریکا، چه دموکرات و چه جمهوری خواه، از رژیم مبارک حمایت می کردند. گرچه من از تداوم کمک های اقتصادی و نظامی اوباما از مصر ناامید شده بودم، حداقل این بود که اوباما هرگز سیسی را به کاخ سفید دعوت نکرد.
سیسی اولین رهبر خارجی بود که پس از پیروزی «دونالد ترامپ» در انتخابات به او تبریک گفت. من مطمئن هستم که سیسی از حالا دعوت برای بازدید از کاخ سفید در روز دوشنبه آینده را جشن می گیرد.
من خیلی متوهم هستم که می خواهم تصور کنم دولت ترامپ در دیدار با رئیس جمهور مصر را در مورد عدالت، آزادی و حقوق بشر تحت فشار قرار خواهد داد.
