من این را نه به عنوان یک روزنامهنگار، بلکه به عنوان یک بازمانده مینویسم که تنها جرمش این است که در غزه به دنیا آمده است. من مینویسم زیرا صدای مردمم در غرش ظلم غرق میشود و زیرا ما حتی در مواجهه با گرسنگی، آوارگی و مرگ، هنوز به انسانیت خود پایبند هستیم.
به گزارش جماران به نقل از الجزیره، نور العاصی، روزنامهنگار و شاعر، اولین مقاله خود را از زادگاهش در نوار غزه نوشت و گفت که آرزوی مهاجرت دارد، پس از اینکه غم و اندوه، قحطی و تبعید اجباری او را خسته کردهاند، اما قبل از آن، از جهان میخواهد که دست یاری به سوی مردم غزه دراز کند.
این روزنامهنگار که خود را یک فعال در زمینه بشردوستانه و آواره در داخل کشورش معرفی کرده است، در مقالهای در سایت مدیاپارت نوشت که غزه اکنون نه تنها با بمب و گلوله، بلکه با گرسنگی نیز محاصره شده است و در نتیجه، امید اندک او به زنده ماندن از زمانی که اسرائیل از ورود کمکهای بشردوستانه به نوار غزه جلوگیری کرد، به تدریج از بین رفته است.
به گفته نویسنده، در اینجا مردم در میان زبالهها بدون آب تمیز، بدون سیستم فاضلاب مناسب و بدون نظافت اولیه میخوابند و به همین دلیل بیماریها شیوع پیدا میکنند و کودکانی که گرسنگی آنها را از پا انداخته است، به دلیل اسهال، هپاتیت (آ) و عفونتهای پوستی میمیرند.
نور العاصی میگوید: از زمان فروپاشی آخرین آتشبس، «من با تلاش بیشتری کار میکنم و خودم را وقف تهیه گزارشها حتی در طول آخرین امتحانم کردهام و اغلب، ساعتها در خیابان زیر آفتاب سوزان و باد سرد میایستم تا شهادتهایی از خانوادههایی جمعآوری کنم که دنیایشان فرو ریخته است.»
این روزنامهنگار که به دلیل خوردن غذاهای کنسرو شده تاریخ مصرف گذشته، گاهی اوقات، از مشکلات دستگاه گوارش رنج میبرد، خاطرنشان میکند که پزشکی که با او مشورت کرده، دردهای شدید پاهایش را ناشی از «افزایش میزان رسوبگذاری که به دلیل ایستادن، سوءتغذیه و عدم درمان تشدید شده است»تشخیص داده است، این در حالی است که دارو و ویتامین وجود ندارد، یعنی«درمان در اینجا غیرممکن است.»
نور العاصی وضعیت مجروحان با سوختگیهای شدید، زخمهای باز و قطع عضو را یادآوری کرد و گفت که آنها نیمی از نیازهای غذایی روزانه حداقلی برای زنده ماندن را دریافت نمیکنند، زیرا یحیی که آسیب دیدگی پایش درمان نشده است، میگوید: «به ما گفته شده صبور باشیم، اما چگونه از یک مرد گرسنه میخواهید که صبور باشد؟»
بیتفاوتی
ام احمد در حالی که گریه میکرد گفت: «به پوست فرزندم نگاه کن، از او عکس بگیر تا جهان ببیند بیتفاوتیاش با ما چه کرده است» و این روزنامهنگار در پاسخ گفت: «این یک قحطی طبیعی نیست، بلکه ابزاری است که اسرائیل از آن برای شکستن غزه، شکستن روحیه و اراده ما برای زندگی در این سرزمین استفاده میکند. و در حال تحقق آن است.»
«اسرائیل هر روز ایده مهاجرت نهایی را جذابتر میکند و میخواهد ما غزه را رها کنیم، میخواهد ما را مجبور کند ریشهها، رویاها و فداکاریهایمان را فراموش کنیم، تا جایی که بسیاری از ما وقتی به فلسطین فکر میکنیم، رنجهای بیپایان خود از گرسنگی، تشییع جنازهها و تحقیر را به یاد میآوریم و دروغ نخواهم گفت، من یکی از آنها هستم. اگر بگویم آرزوی رفتن را نداشتهام، دروغ گفتهام.»
نویسنده اشاره کرد که جنگ به دومین سال خود با ویرانیهای غیرقابل تصوری نزدیک میشود، با این وجود هیچ حرکت واقعی به سوی یافتن راه حل صورت نگرفته است و توضیح داد آنچه که مردم غزه تجربه میکنند، صرفاً یک فاجعه انسانی نیست، بلکه یک قحطی ساخته دست بشر در قرن بیست و یکم، کشتارهای جمعی در روز روشن است و جهان هیچ اقدامی انجام نمیدهد.
نور العاصی در پایان گفت: «من این را نه به عنوان یک روزنامهنگار، بلکه به عنوان یک بازمانده مینویسم که تنها جرمش این است که در غزه به دنیا آمده است. من مینویسم زیرا صدای مردمم در غرش ظلم غرق میشود و زیرا ما حتی در مواجهه با گرسنگی، آوارگی و مرگ، هنوز به انسانیت خود پایبند هستیم.»
