انرژی آبی همچنان جایگاه خود را به عنوان بزرگترین منبع برق پاک با 14.3 درصد حفظ کرده است و پس از آن انرژی بادی (8.1 درصد)، سپس انرژی خورشیدی (6.9 درصد) و در نهایت انرژی هستهای (9 درصد) قرار دارند.
به گزارش جماران به نقل از روسیا الیوم، بر اساس گزارش منتشر شده توسط مرکز تحقیقات پیشرو در زمینه انرژی «امبر»، سهم انرژی خورشیدی در تولید برق در سطح جهان در سال 2024 به 6.9 درصد افزایش یافته است، در حالی که این میزان در سال 2023، 5.6 درصد بوده است.
دادهها نشان میدهد که انرژی خورشیدی در سال گذشته رشد فوقالعادهای با نرخ 29 درصد داشته است و سهم آن در اضافه کردن برق، دو برابر هر منبع دیگری در تولید برق در سال 2024 بوده است.
فیل مکدونالد، مدیر اجرایی مرکز امبر میگوید: "انرژی خورشیدی به نیروی محرکه انتقال جهانی در حوزه انرژی تبدیل شده است و با ترکیب آن با ذخیرهسازی باتری، نیرویی غیرقابل توقف را ایجاد میکند.»
شایان ذکر است که چین در صدر فهرست کشورهایی قرار دارد که بیشترین سهم را در رشد انرژی خورشیدی در جهان داشتهاند و 250 تراوات ساعت به شبکه برق خود اضافه کرده است که 53 درصد از کل افزایش جهانی را تشکیل میدهد. این افزایش، چهار برابر بیشتر از افزایشی است که ایالات متحده، دومین کشور برتر در این زمینه، به دست آورده است.
با افزایش تولید انرژی خورشیدی، سایر منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی بادی، آبی و هستهای نیز در افزایش سهم برق پاک در سطح جهان به 40.9 درصد در سال 2024، در مقایسه با 39.4 درصد در سال قبل، سهیم بودهاند.
انرژی آبی همچنان جایگاه خود را به عنوان بزرگترین منبع برق پاک با 14.3 درصد حفظ کرده است و پس از آن انرژی بادی (8.1 درصد)، سپس انرژی خورشیدی (6.9 درصد) و در نهایت انرژی هستهای (9 درصد) قرار دارند.
علیرغم پیشرفت چشمگیر در استفاده از منابع انرژی پاک، زغال سنگ همچنان منبع اصلی تولید برق در جهان با 34.4 درصد بوده است و گاز طبیعی با 22 درصد در رتبه دوم و سایر سوختهای فسیلی با 2.8 درصد در رتبههای بعدی قرار دارند.
انرژی بادی نیز با نرخ 7.9 درصد رشد داشته است که ناشی از افزایش ظرفیت تولید است، اگرچه چالشهایی مربوط به کاهش سرعت باد در برخی مناطق وجود دارد. این رشد، نقش مستمر آن را به عنوان یکی از منابع اصلی برق تجدیدپذیر تأیید میکند.
این پیشرفت در انرژی خورشیدی و سایر منابع انرژی پاک نشاندهنده یک تحول تاریخی در بخش انرژی جهانی است، زیرا کشورها به طور فزایندهای به سمت پذیرش راهکارهای پایدارتر برای کاهش انتشار کربن و پاسخگویی به چالشهای تغییرات آب و هوایی حرکت میکنند.
