زنی که نه شکست می پذیرد و نه شکسته می شود/«بانوی خاص» و «ملکه گاز» را بیشتر بشناسیم+ تصاویر

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «یولیا تیموشنکو» دو بار نخست وزیر اوکراین بوده است، چهره جهانی یک انقلاب است، توسط دو رئیس جمهور مختلف زندانی شده، و هدف عملیاتی بوده که او را توسط «پال مانافورت» مدیر کاراز انتخاباتی سابق ترامپ بی اعتبار ساخت.

حال این سیاستمدار 58 ساله که به دلیل سخنان آتشین اش، و زمانی هم به عنوان مدل خاص موهایش شناخته شده بود، امیدوار است که «پترو پروشنکو» رقیب قدیمی خود را در انتخابات ریاست جمهوری 31 مارس (11 فروردین) شکست دهد.

این احتمال وجود دارد که پنج سال پس از اعتراضات خیابانی، تیموشنکو قدرت را در اوکراین در دست بگیرد

زندگی نامه

«یولیا ولودیمیریونا تیموشنکو» متولد 27 نوامبر سال 1960 در شهر «دنیپروپتروفسک» در جمهوری اوکراین در اتحادیه جماهیر شوروی سابق است. پدرش وقتی او بین یک تا سه سال داشت، او و مادرش را رها کرد.

تحصیلات

تیموشنکو در سال 1977 از دبیرستان دنیپروپتروفسک دیپلم گرفت.

او در سال 1978 تحصیلات خود را در انستیتو معدن دنیپروپتروفسک آغاز کرد. تیموشنکو در سال 1979 وارد دانشکده اقتصاد دانشگاه ملی دنیپروپتروفسک شد و در سال 1984 در رشته مهندسی سایبرنتیک مدرک تحصیلی لیسانس را دریافت کرد.

او در سال 1999 جلسه دفاعیه دکترای خود را تحت عنوان «مقررات دولتی سیستم مالیاتی» در دانشگاه ملی اقتصاد کی اف برگزار کرد.

فعالیت های اقتصادی

تیموشنکو به عنوان یک اقتصاددان و عضو انجمن علمی کار کرده است. پیش از فعالیت سیاسی اش، او یک تاجر موفق اما بحث برانگیز در صنعت گاز بود، و بر اساس برخی برآوردها یکی از ثروتمندترین افراد در کشورش بوده است. او قبل از اینکه در سال 2005 نخستین نخست وزیر زن اوکراین شود، رهبر انقلاب نارنجی بود. او در فهرست 100 زن قدرتمند دنیا در سال 2005 در جایگاه سوم قرار گرفت. 

پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه دولتی دنیپروپتروفسک در سال 1984، تیموشنکو تا سال 1988 به عنوان یک مهندس - اقتصاددان در کارخانه موشک سازی Dnipro کار می کرد.

در سال 1988، یولیا و اولکساندر تیموشنکو (همسرش) به عنوان بخشی از پروژه های پرسترویکا، 5000 روبل شوروی قرض کردند و با کمک پدر الکساندر  - که یک شبکه توزیع فیلم داشت - یک ویدئو کلوب تاسیس کردند.

از سال 1989 تا 1991 یولیا و اولکساندر تیموشنکو یک شرکت تجاری اجاره ویدئو را در دنیپروپتروفسک تاسیس کردند.

وی در سال 1988 به همراه همسرش اولکساندر شرکتی را برپا کرد که پس از دست‌ یابی اوکراین به استقلال در سال 1991، به قراردادهای دولتی روی آورد. تیموشنکو در میان سال‌ های 1996 تا 1997 رئیس اتحادیه سامانه‌ های انرژی اوکراین شد. در آن زمان به او «ملکه گاز» می گفتند.

فعالیت های سیاسی

تیموشنکو در سال 1996 با کسب 92.3 درصد آرا به عنوان نماینده شهر «بوبرینتس» وارد پارلمان اوکراین شد. تیموشنکو در پارلمان به جناح مرکزی قانون اساسی پیوست. در فوریه 1997، جناح میانه روی او 56 قانونگذار داشت که در ابتدا از سیاست های «لئونید کوچما» رئیس جمهور اوکراین حمایت کرد. در اواخر 1997 تیموشنکو خواستار استیضاح و برگزاری انتخابات، نه در سال 1999 بلکه در پاییز 1998 شد. در اواخر نوامبر 1997 دادستان کل اوکراین از پارلمان خواست مصونیت پارلمانی تیموشنکو را لغو کنند اما معاونان، رای به رد آن دادند.

تیموشنکو در سال 1998 بار دیگر به عنوان فردی تاثیرگذار به پارلمان راه یافت و نفر ششم در فهرست حزب هرومادا شد و سپس به سمت رئیس کمیته بودجه منصوب شد. 

پس از آنکه رهبر حزب هرومادا در فوریه 1999 پس از تحقیقات در مورد رسوایی مالی اش به آمریکا گریخت، اعضای این حزب به دیگر احزاب پیوستند و تیموشنکو هم در مارس 1999 در اعتراض به شیوه های لازارلنکو، حزب میهن اوکراین یا اتحادیه سرزمین پدری اوکراین را تاسیس کرد. این حزب که در سپتامبر 1999 رسما ثبت شد، و شروع به جذب رای دهندگانی کرد که در انتخابات ریاست جمهوری اکتبر 1999 به "یوهن مارچوک" رای داده بودند. در سال 2000 حزب سرزمین پدری به مخالف رئیس جمهور کوچما تبدیل شد.

معاون نخست وزیر در بخش سوخت و انرژی

از اواخر دسامبر 1999 تا ژانویه 2001 تیموشنکو معاون نخست وزیر در بخش سوخت و انرژی در کابینه «ویکتور یوشچنکو» شد. او در 2 مارس سال 2000 رسما پارلمان را ترک کرد. تحت هدایت های او، درآمدآفرینی از صنعت برق تا چند هزار درصد افزایش یافت. 

در 18 اوت 2000 همسر تیموشنکو به عنوان رئیس شرکت گاز طبیعی UESU بازداشت شد. تیموشنکو این اقدام را تلاش برای فشار سیاسی بر خودش خواند. در 19 ژانویه 2001 رئیس جمهور لئونید گوچما دستور اخراج تیموشنکو را داد. نخست وزیر وقت به رغم دستاوردهای تیموشنکو، در سکوت این اخراج او را پذیرفت. تیموشنکو بلافاصله پس از اخراجش، رهبری کمیته رستگاری ملی را برعهده گرفت و در اعتراضات «اوکراین بدون کوچما» فعال شد. این جنبش شماری از احزاب مخالف از جمله سرزمین پدری، حزب جمهوی خواه محافظه کار اوکراین و ... را جذب خود کرد.

کارزارهای ضد کوچما و انتخابات 2002

در 9 فوریه 2001 تیموشنکو «بلوک یولیا تیموشنکو» را تاسیس کرد و کمیته رستگاری ملی را هم به آن ملحق کرد. این بلوک سیاسی در انتخابات مقدماتی 2002، 7.2 درصد آرا را به دست آورد. 

در 13 فوریه 2001 وی به اتهام دستکاری اسناد گمرکی و قاچاق گاز در سال 1997 بازداشت شد. حامیان سیاسی او در نزدیکی زندان دست به اعتراض زدند. در مارس 2001، دادگاه محلی پچرسک در کی اف اتهامات را بی اساس خواند و حکم بازداشت را لغو کرد. 

در 9 فوریه 2003 هم به اتهام تخطی از حدود اختیارات قانونی خود و صدور دستور امضا قرارداد انرژی میان اوکراین و روسیه متهم شد. هر دوی پرونده ها در ژانویه 2005 به دلیل کمی شواهد بسته شد؛ گرچه پرونده مربوط به روسیه در 24 اکتبر 2011 بار دیگر باز شد.

در ژانویه 2002 تیموشنکو در یک سانحه مشکوک خودرو که جراحات سطحی برداشت، درگیر شد. برخی آن را تلاش دولت برای ترور تیموشنکو خواندند.

حضور در انقلاب نارنجی

در پاییز 2001 هم تیموشنکو و هم ویکتور یوشچنکو تلاش کردند یک بلوک مخالف گسترده علیه رئیس جمهور لئونید کوچما به منظور پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 2004 اوکراین راه اندازی کنند. در اواخر 2002 تیموشنکو، «پترو سیموننکو» و شماری دیگر بیانیه مشترکی صادر کردند و در آن از آغاز انقلاب در اوکراین ابراز نگرانی کردند. در انتخابات 2004، حزب کمونیست از ائتلاف خارج شد اما دیگر احزاب جزو ائتلاف ماندند و پترو سیموننکو علیه تنها کاندیدای این ائتلاف (تا ژوئیه 2006) بود.

پس از رای گیری مقدماتی 31 اکتبر، دو کاندیدا - ویکتور بانوکوویچ و ویکتور یوشچنکو - به مرحله دوم راه یافتند. 

در 6 نوامبر 2004، تیموشنکو از مردم خواست نشانه های نارنجی (لباس و روبان های نارنجی) را توزیع کنند (نارنجی رنگ کارزار یوشچنکو بود). 

با گسترش اتهام تقلب، «تیم نارنجی» تصمیم گرفتند همزمان با انتخابات 21 نوامبر 2004 انتخابات دیگری برگزار کنند و نتیجه آن را بلافاصله به مردم در میدان استقلال اعلام کنند.

در 22 نوامبر 2004 اعتراضات گسترده ای در شهرهای اوکراین برگزار شد. این اعتراضات تحت عنوان انقلاب نارنجی شناخته شد. 

در 3 دسامبر 2004 دادگاه عالی اوکراین نتیجه دور دوم را رد کرد و برای برگزاری مجدد آن در 26 دسامبر برنامه ریزی کرد. ویکتور یوشچنکو با 51.99 درصد آرا پیروز شد.

دور اول نخست‌ وزیری

در تاریخ 4  فوریه 2005 پارلمان اوکراین با اکثریت قاطع با پیشنهاد رئیس‌ جمهور یوشچنکو برای نخست‌ وزیری تیموشنکو موافقت کرد. عضویت در اتحادیه اروپا،آموزش و پرورش سکولار، احیای زبان اوکراینی و بازسازی سنت‌ های ملی از مهم‌ ترین برنامه‌ های تیموشنکو به عنوان نخست‌ وزیر است.

در 28 ژوئیه فوربس از تیموشنکو به عنوان سومین زن قدرتمند در جهان نام برد. با اینحال در فهرست منتشر شده این مجله در 1 سپتامبر 2006 نام او اصلا در میان 100 نام نخست نبود.

در 24 اوت 2005 یوشچنکو در سخنرانی روز استقلال از دولت تیموشنکو به عنوان بهترین دولت یاد کرد. اما بعدها در 8 سپتامبر و پس از استعفای چند مقام ارشد، در نطق زنده تلویزیونی از کار او به عنوان رئیس کابینه انتقاد کرد. 

هر چه محبوبیت تیموشنکو افزایش می یافت، محبوبیت رئیس جمهور با کاهش مواجه می شد. این تمایل مردم بعدها در نتیجه انتخابات پارلمانی 2006 دیده شد. 

کار یولیا به عنوان نخست وزیر در سال 2005 با توجه به درگیری های داخلی تیم نارنجی پیچیده تر شد. در نهایت «یوری یهانوروف» جای او را گرفت.

در مارس 2007 تیموشنکو به آمریکا سفر کرد و با «دیک چنی» معاون رئیس جمهور، «کاندولیزا رایس» وزیر خارجه و «استفن هادلی» مشاور امنیت ملی دیدار کرد. 

انتخابات پارلمانی 2007 و دور دوم نخست وزیری

در انتخابات پارلمانی 2007 احزاب انقلاب نارنجی 30.71 درصد آرا (156 کرسی) را به دست آوردند. 

طی سال های 2007 تا 2011 وی دور دوم نخست وزیری خود را سپری کرد.

انتخابات ریاست جمهوری 2010

وی در انتخابات ریاست‌ جمهوری سال 2010 اوکراین در رتبه دوم قرار گرفت و در رقابتی بسیار نزدیک با ویکتور یانوکوویچ و تصاحب 45.47 درصد آراء در دور دوم انتخابت را واگذار کرد.

محکومیت و حبس در سال 2011

11 اکتبر 2011 دادگاهی در اوکراین، یولیا تیموشنکو را به اتهام تخطی از حدود اختیارات قانونی خود و صدور دستور امضا قرارداد انرژی میان اوکراین و روسیه به 7 سال زندان محکوم کرد. این قرارداد انرژی در سال 2009 بین شرکت اوکراین نفت و گازتو و شرکت روسی گازپروم امضا شد.

قاضی دادگاه گفته‌ بود که امضا این قرارداد و عملکرد تیموشنکو حدود 190 میلیون دلار به اوکراین زیان زده‌ است.

دولت آمریکا و اتحادیه اروپا حتی پیش از برگزاری این جلسه دادگاه و صدور حکم تیموشنکو در مورد احتمال دخالت‌ های سیاسی در این پرونده ابراز نگرانی کرده بودند. برخی از مقام‌ های اتحادیه اروپا نیز گفتند که اگر چنین حکمی علیه تیموشنکو صادر شود احتمال دارد که قراردادهای اقتصادی میان اوکراین و این اتحادیه را به خطر بیندازد.

پس از زندانی شدن، تیموشنکو به دلیل سوءرفتار ماموران دست به اعتصاب غذا زد. همچنین تصاویری از او منتشر شد که در آن زخم‌ هایی بر تنش دیده می‌ شد، به گفته وی، او در زندان مورد حمله و ضرب و شتم قرار گرفت. مخالفان دولت اوکراین اعلام کردند که سه مرد با حمله به یولیا تیموشنکو، با مشت به شکم او زده‌ اند، ولی مقامات رسمی اوکراین این ادعا را رد کردند.

روسای جمهور آلمان، ایتالیا، رومانی، اتریش و چند کشور دیگر در اعتراض به سوءرفتار با یولیا تیموشنکو تصمیم به تحریم نشست سران اروپای شرقی و مرکزی گرفتند که به دنبال آن دولت اوکراین مجبور به لغو این نشست در روزهای 11 و 12 ماه مه 2012 و موکول کردن آن به زمان دیگری شد. علاوه بر این چند کشور اروپایی تهدید کردند در صورتی که اوکراین رفتارش را با تیموشنکو تغییر ندهد، مسابقات فوتبال یورو 2012 (جام ملت‌ های اروپا) به میزبانی اوکراین را هم تحریم خواهند کرد.

در 21 فوریه 2014 در پی ادامه درگیری های مخالفان و موافقان دولت اوکراین و تسخیر کاخ ریاست جمهوری توسط مخالفان٬ پارلمان این کشور با بازگشت به قانون اساسی سال 2004 موافقت کردند که این طرح با 325 رای موافق به تصویب رسید و راه برای آزادی تیموشنکو هموار شد. همچنین پارلمان اوکراین به آزادی تیموشنکو از زندان نیز رای مثبت داد و در ساعاتی بعد در 22 فوریه تیموشنکو از زندان آزاد شد.

در همان روز نمایندگان پارلمان رای بر انتخابات زودهنگام ریاست‌ جمهوری دادند و تاریخ 25 ماه مه را برای این انتخابات تعیین کردند. آنها همچنین برکناری ویکتور یانوکوویچ، رئیس‌ جمهور اوکراین را نیز تصویب کردند.

تیموشنکو پس از آزادی فعالیت های سیاسی محدودی داشت.

فعالیت های پارلمانی 2014 تا 2018

در 11 دسامبر 2014، پارلمان از ابتکار عمل تیموشنکو برای آزادی«نادیا ساوچنکو» حمایت کرد.

در5 مارس 2015 پارلمان از لایحه حمایت از جنبش داوطلبانه در اوکراین پشتیبانی کرد.

در 21 آوریل 2015 تیموشنکو گروه کاری ای را برای بررسی اعتبار تعرفه های سود تشکیل داد.

در 6 آوریل 2016 تیموشنکو از مرکل به دلیل کمک هایش به صلح آفرینی در شرق اوکراین قدردانی کرد.

در 16 مه 2016 تیموشنکو به عنوان حزب میهن با «دن فراید» هماهنگ کننده تحریم ها در وزارت خارجه دیدار داشت. 

23 مه 2016: با ابتکار عمل تیموشنکو، وب سایت «نرخ های عادلانه» راه اندازی شد که بر لزوم وضع تعرفه های منصفانه بر گاز برای مردم تاکید می کرد.

انتخابات ریاست جمهوری 2019

در ژوئن 2018 تیموشنکو اعلام کرد در انتخابات 2019 کاندید خواهد شد.

تیموشنکوی 58 ساله در مصاحبه‌ ای با خبرگزاری رویترز گفت که امیدوار است بتواند رقیب قدیمی خود پترو پوروشنکو رئیس جمهور کنونی اوکراین را در انتخابات تنگاتنگ 31 مارس از میدان به در کند.

تیموشنکوی مو طلایی از طرفی قول به اصلاحات و همکاری دامنه دار با صندوق بین‌ المللی پول داده و از جهتی دیگر به دنبال تغییر در افزایش شدید قیمت گاز منازل است که صندوق بین‌ المللی پول آن را به عنوان شرطی برای وام‌ های بیشتر در نظر گرفته است.

تیموشنکو در میان رای دهندگان مسن اوکراینی مشهور است و وعده‌ هایش برای افزایش مستمری‌ ها می‌تواند باعث پیروزی‌ اش شود اما او باید علاوه بر پوروشنکو با «وولودیمیر زلنسکی» کمدین هم رقابت کند.

او افزایش قیمت گاز را «نسل‌کشی» خوانده است اما منتقدان وی را یک پوپولیست می‌ دانند.

نخست وزیر سابق اوکراین درباره اینکه آیا تجربه طولانی‌ اش در عرصه سیاست قوی یا ضعیف است، گفت: فکر می‌ کنم که اوکراین باید به تاریخ خود در رای دادن به یک نفر، یک خانواده یا یک تبلیغات خلاقانه پایان دهد. برای نخستین بار، ما نباید به اشخاص رای دهیم بلکه باید به یک اقدام کاملا برنامه ریزی شده، جدی و واقعی رای دهیم. بجز ما، امروز هیچ‌ کس دیگری چنین برنامه‌ هایی ندارد.

زندگی خصوصی

تیموشنکو و اولکساندر (تاجر اوکراینی) در سال 1979 ازدواج کردند.

آنها دختری به نام «یوجنیا» دارند که فعال و کارآفرین است.

تیموشنکو و همسرش خانه ای در کی اف اجاره کرده و آپارتمانی را در دنیپرو تحت مالکیت دارند. 

در مارس 2014 تیموشنکو درهای خانه اش را به روی فعالان باز کرد.

بارزترین نکته در ظاهر یولیا تیموشنکو نخست وزیر اوکراین، مدل موهای لانه کبوتریش مشهور اوست که اولین بار در سال 2002 با آن ظاهر شد. بسیاری می گویند که موهای او طبیعی نیست.

منتقدان به کرات بخاطر طرز لباس پوشیدن تیموشنکو که توجه مردان را جلب می کند، انتقاد کرده و می گویند که چنین چیزی برای یک زن سیاستمدار مجاز نیست. در عین حال یولیا تیموشنکو در یک مصاحبه گفته بود که می خواهد زیبایی را وارد سیاست کند.

او ترجیح می دهد در دیدارهای سیاسی و مراسمات رسمی گوناگون لباسی خاص به تن کند تا به وسیله لباسهایش نیز پیام خود را به مخاطبینش برساند.