روز یکشنبه، اسراییل تصاویری دید که قبلا هیچگاه ندیده است. خودروهای فلسطینی که در شهرهای اسراییل جولان می‌دادند، موتورسوارانی که از دروازه‌های غزه سرازیر می‌شدند. این تصاویر نخوت اسراییل را به فنا داد. فلسطینیان غزه مصمم شده‌اند که آماده‌اند برای یک لحظه آزادی هر بهایی بپردازند. آیا هیچ امیدی از آن بر می‌خیزد؟ نه. آیا اسراییل عبرت خواهد گرفت؟ نه.
به گزارش جماران؛ وبسایت روزنامه «هاآرتص» نوشت: «پس از ۷۵ سال ظلم و ستم، یکبار دیگر بدترین سناریوی ممکن در پیش است. تهدید به «با خاک یکی کردن غزه» فقط یک چیز را ثابت می‌کند. اینکه هیچ درسی نگرفته‌ایم. نخوت قرار است همچنان اینجا برقرار باشد، حتی با وجود اینکه اسراییل یک بار دیگر تاوانی سنگین متحمل شده است.»
«گیدئون لوی» روزنامه‌نگار چپگرای اسراییلی در یادداشتی در وبسایت روزنامه «هاآرتص» نوشت:
علت تمامی این حوادث نخوت و تکبر اسراییلی‌هاست؛ این تصور که ما می‌توانیم هرکار دلمان می‌خواهد بکنیم، این خیال که هیچگاه تاوانی نخواهیم پرداخت و هیچگاه مجازات نخواهیم شد. بی‌وقفه با همین فرمان جلو خواهیم رفت.
بازداشت می‌کنیم، می‌کشیم، آزار می‌دهیم، غصب می‌کنیم و از شهرک‌نشین‌هایی که مشغول کشتارند حفاظت می‌کنیم. سر قبر یوسف می‌رویم، سر قبر عتنئیل، زیارت محراب یوشع در اراضی فلسطینی، و صدالبته، «کوه معبد» (حرم شریف) که فقط روز جشن سوکوت شاهد حضور ۵ هزار یهودی بود.
به افراد بی‌گناه شلیک می‌کنیم، افراد را کور می‌کنیم و صورت‌هایشان را خرد می‌کنیم، اخراج می‌کنیم، مصادره می‌کنیم، می‌دزدیم، افراد را از درون رختخوابشان بیرون می‌کشیم، به پاکسازی نژادی ادامه می‌دهیم، و البته، همچنان نوار غزه را در محاصره‌ای باورنکردنی نگه می‌داریم، و همه چیز بر وفق مراد خواهد بود.
دیوار حائل وحشتناکی بر گرد غزه بنا می‌کنیم – که فقط ساخت همین دیوار زیرزمینی ۳ میلیارد شِکِل (۷۶۵ میلیون دلار) خرج برداشته است – و امنیتمان تامین خواهد بود. بر نبوغ و استعداد واحد اطلاعات سایبری ۸۲۰۰ ارتش و ماموران امنیتی «شین بت» که از همه چیز خبر دارند تکیه می‌کنیم. آنها به موقع به ما هشدار خواهند داد.
نصف ارتش را از مرز غزه به مرز حُوّارة در کرانه باختری منتقل می‌کنیم، صرفا برای حفاظت از «زوی سوکوت» نماینده افراطی پارلمان و شهرک‌نشینان. و همه‌چیز بر وفق مراد خواهد بود، هم در حُوّارة و هم در ورودی «بیت حانون» به غزه.
کاشف به عمل آمد که وقتی انگیزه قوی باشد با یک بلدوزر قدیمی و قراضه هم می‌توان به پیشرفته‌ترین و گران‌ترین دیوار حائل جهان رسوخ کرد. به‌رغم میلیون‌ها دلار پولی که خرج این سد نخوت‌آمیز شد و به‌رغم تمام متخصصان مشهور و پیمان‌کارهای خرپول، با دوچرخه و موتورگازی هم می‌توان از آن گذشت.
فلسطینیان غزه آماده‌اند برای یک لحظه آزادی هر بهایی بپردازند. آیا اسراییل درس عبرت خواهد گرفت؟ نه.
خیال می‌کردیم مثل سابق سر وقت غزه می‌رویم، در قالب چند هزار جواز کار در اسراییل – که همیشه مستلزم حسن رفتار است – مقداری برایشان دان می‌پاشیم، و همینجور آنها را در زندان نگه می‌داریم. با عربستان سعودی و امارات متحده عربی به صلح می‌رسیم و فلسطینیان از یاد خواهند رفت تا اینکه بالاخره از صحنه محو شوند، درست همانطور که بسیاری اسراییلی‌ها آرزو می‌کنند.
همچنان هزاران اسیر فلسطینی را در حبس نگه می‌داریم، گاهی بدون محاکمه، حال آنکه اغلبشان زندانیان سیاسی‌اند. و حتی با وجود اینکه ده‌ها سال است در حبس بوده‌اند بر سر آزادی‌شان گفتگو نمی‌کنیم.
به آنها می‌گوییم فقط با اهرم زور است که اسیرانشان روی آزادی را خواهند دید. خیال می‌کردیم همچنان هر تلاشی را برای دستیابی به یک راه‌حل دیپلماتیک رد خواهیم کرد، صرفا چون دلمان نمی‌خواهد با این چیزها سروکله بزنیم، و همه چیز مثل سابق پیش خواهد رفت.
یکبار دیگر ثابت شد که در بر این پاشنه نمی‌چرخد. چندصد فلسطینی مسلح از آن مانع گذشتند و جوری پا به اسراییل گذشتند که هیچ اسراییلی در خواب هم نمی‌دید. چندصد نفر آدم ثابت کردند که نمی‌توان ۲ میلیون نفر را تا ابد زندانی کرد و تاوانی دردناک نپرداخت.
بلدوزر قراضه فلسطینی در روز یکشنبه درست همانطور که هوشمندترین سد جهان را از هم گسیخت و عبور کرد، نخوت و رضایت خاطر اسراییل را هم درب و داغان کرد. و به همین ترتیب این تصور را که برای حفظ امنیت کافی است هر از گاهی با پهپادهای انتحاری به غزه حمله کنیم – و به نصف دنیا هم از این پهپادها بفروشیم – در هم شکست.
روز یکشنبه، اسراییل تصاویری دید که قبلا هیچگاه ندیده است. خودروهای فلسطینی که در شهرهای اسراییل جولان می‌دادند، موتورسوارانی که از دروازه‌های غزه سرازیر می‌شدند. این تصاویر نخوت اسراییل را به فنا داد. فلسطینیان غزه مصمم شده‌اند که آماده‌اند برای یک لحظه آزادی هر بهایی بپردازند. آیا هیچ امیدی از آن بر می‌خیزد؟ نه. آیا اسراییل عبرت خواهد گرفت؟ نه.
همان روز یکشنبه درباره محو کامل محله‌ها در غزه حرف می‌زدند، درباره اشغال نوار غزه و تنبیه غزه «به چنان وضعی که قبلا هیچگاه تنبیه نشده است». ولی از سال ۱۹۴۸ تا الان اسراییل هیچگاه از تنبیه غزه دست نکشیده است، حتی یک لحظه.
در آنچه رخ داد نخست‌وزیر بنیامین نتانیاهو مسئولیت بسیار بزرگی دارد، و او باید این تاوان را بپردازد، ولی ماجرا با او شروع نشد و وقتی او برود هم پایان نخواهد یافت. حالا باید به تلخی بر قربانیان اسراییلی بگرییم، ولی برای غزه نیز باید اشک بریزیم.
غزه، که اغلب ساکنانش آوارگانی‌اند که اسراییل بی‌خانمان کرده است. غزه، که هرگز یک روز آزادی را هم نچشیده است.
منبع: Haaretz / Gideon Levy
ترجمه: شفقنا
