این اتفاقات، «واکنش» است و نه «کُنش». و خُب با چنین احوالاتی، نمی‌شود توقع داشت که غزه‌ای‌ها در برابر نظامیان چنین حکومتی و حتی شهروندان و هر چیزی که نشانی از آن رژیم دارد، محترمانه مقابله کنند؛ هرچند محکوم است و از سوی هر آیینی، تقبیح شده است.
به گزارش جماران؛ مصطفی فقیهی نوشت:
این ویدیو و مکالمه‌ی حیرت‌انگیز را ببینید:
زن خطاب به یک اسرائیلی که در روز روشن و آشکارا درصدد غصب خانه‌ی یک فلسطینی‌ست، می‌گوید: یعقوب! تو داری خانه من را میدزدی.
و پاسخ می‌شنود: اگر من ندزدم، کس دیگری میدزده!
صاحب‌خانه، تکرار می‌کند: یعقوب! تو میدونی این خانه تو نیست.
و آن شبهِ‌مرد که به سیاق دوران جنگل، به زور متوسل است، با وقاحت می‌گوید: بله اما اگه من برم تو هم نمی‌تونی منزل‌ات رو نگه داری، پس مشکلت چیه؟! چرا سر من داد میزنی؟
ساعتی قبل، حمله‌ای بی‌سابقه به سوی اسرائیل تحت عنوان عملیات «طوفان الاقصی» به وقوع پیوست. و بی‌تردید، اسرائیل در تاریخ خود، هیچ‌گاه چنین خوار نشد!
در میان اخبار و ویدیوهای شگفت‌آور این عملیات نظامی، بعضاً شاهد تصاویری هول‌ناک از مواجهه‌ی غیرانسانی با برخی اُسرا بودیم که در واکنش، عده‌ای این رفتار را «جنگ بی‌آداب» خواندند.
جنگ بی‌آداب و ضدانسانی -اگرچه در هر کجا و هر شکل، محکوم است- اما حاصل چند دهه اشغال و ظلم و شرِّ همه‌جانبه‌ی اسرائیل علیه مردمان و صاحبان اصلی یک سرزمین است. ظلمی بزرگ که ویدیوی پیش‌رو از مکالمه‌ی یک فلسطینی و اسرائیلی، قطره‌ای از دریا و البته، در شیک‌ترین و محترمانه‌ترین نوعش تعریف می‌شود.
خود قضاوت کنید! در این سال‌ها، چه تعداد تصاویر از رفتار بی‌رحمانه با شهروندان فلسطینی دیدیم؟ کنش‌های ظالمانه‌ای که در هفته‌های اخیر، حتی از سوی شهروندان اسرائیلی هم اوج گرفته بود! رفتارهای تحقیرآمیزی که حکومت مستقر، تماماً پشتِ فرد تحقیرکننده (شهروند اسرائلی) می‌ایستاد و خود نیز، به آزار شهروند فلسطینی می‌پرداخت.
یا نگاه کنید به اوضاع وحشتناک غزه، که به «بزرگ‌ترین زندان روباز دنیا» مشهور است! و زندانیانی که از بدو تولد تا هم‌اینک، بزرگ‌ترین دعدغه‌شان، آسودگی از ظلم‌های اسرائیل است.
این اتفاقات، «واکنش» است و نه «کُنش». و خُب با چنین احوالاتی، نمی‌شود توقع داشت که غزه‌ای‌ها در برابر نظامیان چنین حکومتی و حتی شهروندان و هر چیزی که نشانی از آن رژیم دارد، محترمانه مقابله کنند؛ هرچند محکوم است و از سوی هر آیینی، تقبیح شده است.
نکته اما همین‌جاست که باید باور کنیم که هر قدر ستم، روزی -حداقل- به همان مقیاس علیه ظالمین و حتی ساکتینش، خواهد جوشید و بلای جان مسببین و عاملینش خواهد شد.
بله! تحمل ظلم، بالاخره در جایی از تاریخ که فکرش را نمی‌کنیم، منفجر می‌شود.
