سردبیر روزنامه ایران معتقد است که در وضعیت فعلی کشور، پرداخت یارانه به مطبوعات فساد آور است و اگر قرار است یارانه ای پرداخت شود می توان شیوه های آن را تغییر داد. او بهترین روش حمایت از مطبوعات را قطع یارانه و حمایت از خوانندگان می داند. پیشنهاد دیگرش این است که می توان یارانه ها را صرف آموزش نیروی حرفه ای، بیمه کارکنان، خرید کاغذ و زینک و یا اقدام به تاسیس چاپخانه های مدرن کرد.
به گزارش جماران؛
جواد دلیری، سردبیر روزنامه ایران در بیان ارزیابی پیش‌نویس شیوه‌نامه جدید محاسبه و تخصیص یارانه مطبوعات در سال ۹۸ می‌گوید: در وضعیت فعلی کشور، پرداخت یارانه به مطبوعات فساد آور است و اگر قرار است یارانه ای پرداخت شود می توان شیوه های آن را تغییر داد.
او می گوید: من اگر جای مسئولان وزارت ارشاد بودم به جای پرداخت یارانه نقدی برابر بودجه مشخص، نسخه های روزنامه ها را براساس یک شیوه نامه مشخص و براساس تیراژ می خریدم و توزیع می کردم. این روش هم به فروش بیشتر کمک می کرد، هم به افزایش درآمد روزنامه ها و هم کمک می کرد تا خوانندگان مطبوعات افزایش یابند. در واقع اینگونه یارانه به مصرف کننده داده می شد. به همین دلیل معتقدم بهترین روش حمایت از مطبوعات این است که یارانه را قطع و از خوانندگان حمایت کنند. راه بعدی این بود که یارانه ها صرف آموزش نیروی حرفه ای شود یا چاپحانه های مدرن ایجاد کنیم. علاوه بر این یارانه می تواند به بیمه کارکنان، خرید کاغذ و زینک و… داده شود.
دلیری تاکید می کند: یکی از مشکلات رسانه های ما عدم اقبال عمومی برای خرید و مطالعه روزنامه است. کارشناسان و معاونت مطبوعاتی باید بررسی کنند که چرا روزنامه هایمان با این معضل روبه رو هستند و به دنبال راهکارهای توصیه ای، ایجابی و… برای ترغیب مردم به خرید و مطالعه روزنامه باشند.
او ادامه می دهد: البته قبل از هرچیز لازم است که سیستم توزیع نشریات با کمک همین یارانه اصلاح شود که مطبوعات به شهرها و روستاها هم برسید.
اگر چه سردبیر روزنامه ایران معتقد است که این پیش نویس یک گام رو به جلو است و باید از این اقدام تقدیر کرد، با این حال می گوید: این پیش نویس اشکالاتی دارد. مثلاً چه ارگان، بخش و یا نهادی و با چه ابزار و نیرویی می خواهند آن را اجرا کنند.
او تاکید می کند: این شیوه نامه زمانی کاربرد دارد که بیشتر بسترهای آن فراهم باشد. مثلاً تا روزنامه ها به همه استانها نرسند، نمی توان گفت کدام روزنامه سراسری است کدام نیست. اکنون این پرسش مطرح است که چه تعداد از روزنامه های ما در بیشتر از ۱۷ استان توزیع می شوند و چه تعداد چاپخانه، کاغذ و دکه برای این کار وجود دارد. اشکال این پیش نویس، نگاه کمی آن است. همین الان اگر ما بخواهیم روزنامه را به سیستان و بلوچستان و یا یک استان مرکزی برسانیم با هزاران مشکل مواجه می شویم.
دلیری به ضعف دیگر این پیش نویس اشاره می کند و توضیح می دهد: نکته دیگر مربوط به تخصیص امتیاز هاست که درباره ضریب کیفی روزنامه ها است. مثلاً ضریب انتشار امتیاز بالایی دارد. اما سایر موارد خیلی روشن نیستند. مثلاً به قطع انتشار و دفعات آن ها اشاره شده، اما این موارد نیازمند تامل بیشتری است.
این سردبیر روزنامه با اشاره به ماده سه پیش نویس مبنی بر تعیین سقف تعداد نشریات مورد حمایت برای مؤسسات حقوقی و افراد حقیقی می گوید: در این ماده یک اشکال وجود دارد. اگر یک موسسه مطبوعاتی ده نشریه داشته باشد که کارهای تولیدی دارد و ده یا بیشتر از ده رسانه را مدیریت می کند، چرا نباید از حمایت بیشتری برخوردار شود؟ این موسسه که بار بیشتری را برمی دارد. پس در اینجا باید بین شخصیت های حقوقی و حقیقی تفاوت قائل شد. کسی که در یک بنگاه اقتصادی کار کرده و توانسته است، هلدینگ رسانه ای به وجود آورد باید بشتر مورد حمایت قرار گیرد.خب اگر اینجا بین کسی که فقط به اسم ده‌ها نشریه دارد با موسسات مطبوعاتی تفاوت قایل شویم، عادلانه تر خواهد بود.
دلیری معتقد است اولویت های موضوعی برای رسانه ها سلیقه ای است و باعث می شود محتواها یکسان و دستوری باشد. او می گوید: بهتر است کیفیت محتوای تولیدی و اختصاصی برای مطبوعات امتیاز باشد نه اینکه موضوع تعیین کنیم. رسانه ها که نمی توانند به یک موضوع خاص بپردازند. ممکن است بعضی ها مباحث اقتصادی، برخی سیاسی و … کار کنند. براساس موضوع انتشار و کارهای تولیدی است که می توان رسانه را ارزیابی کرد.
او ضمن تاکید بر اینکه اجرای بند اولویت های موضوعی دور از ذهن است، انتقاد می کند: چگونه می خواهند این شاخصه ها را بسنجند؟ با چه ابزار و نیروی انسانی می خواهند این کار را انجام دهند؟ اینکه به صورت کلی به همه رسانه ها بگوییم این کارها را انجام دهید تا به شما یارانه دهیم، غلط است.
