رییس سابق مرکز اسلامی هامبورگ گفت: یک نفسانیت مطلق زده و منیّت خواه، نمی تواند قدرت نقادی از خودش را داشته باشد حال آنکه یک انسان وسعت یافته، هیچ دشمن مطلقی نداشته و همواره دفاعی خردمندانه و استعلایی دارد.
به گزارش جماران، آیت الله سیدعباس حسینی قائم مقامی در بخشی از سخنان خود در ماه مبارک رمضان که پیرامون تشریح اصول توحیدی و ضرورت های وجودی انسان در مسیر کمال طلبی بود، اظهار کرد: همانگونه که قرآن کریم فرموده، همه موجودات دارای علم نخستین هستند که برآمده از ذات وجود آنهاست. علم نخستین یا علم وجودی، تک عنصری و بسیط است که صرفا مجموعه ای از اطلاعات و دانسته هاست و هرگز نمی تواند مبنای داوری، نقد و انتخاب قرار گیرد و از همین رو موجودات با وجود برخورداری از علم وجودی و بسیط، در برابر نیروهای بیرونی منفعل بوده و فاقد قدرت اثرگذاری و انتخاب هستند. اما انسان به عنوان موجودی کامل و برخوردار از جامعیت، فراتر از علم وجودی و بسیط، ازعلم دیگری برخوردار است که ماهیتی مرکب و استعلایی دارد. اولین و مهمترین خصیصه این علم، توانایی در نقادی و ایجاد «فاصله انتقادی از خود» است. یعنی آنکه انسان بتواند با ایجاد چنین فاصله ای، خودش را نقد کند. ایجاد فاصله انتقادی، انسان را از فردیت جزیی خود خارج کرده و در نسبت با دیگران، به او سعه و بسط وجودی می بخشد و با همین بسط و گسترۀ گسترده ای که می یابد می تواند خود را نقد کند و نیز می تواند دیگران را نقادی کند. بنابراین لازمه نقد دیگران اولاً توانایی بر نقد «خود» است و ثانیا سعه وجودی ای است که قبل از نقد، او را در تفاهم با دیگران قرار دهد و آنگاه می تواند نقد منصفانه و نه دشمنانه از دیگران داشته باشد.
ادامه مطلب را در جی پلاس بخوانید. >>>>
