باید درک کرد که رفتار سیاسی و اقتصادی سایر اعضای جامعه بین المللی از امریکا و اروپا گرفته تا چین و عراق و آفریقای جنوبی و... دارای یک منطق و بر اساس قواعد بازی است که برخی از سیاستمداران کشور ما عمدا یا در اثر عدم شناخت سعی در نادیده گرفتن آن دارند و با تحلیلهای سطحی سعی در توجیه سیاست‌های اشتباهی دارند که در شکل گیری آن نقش داشته اند.
کشوری که در سیاست خارجی دچار بلاتکلیفی استراتژیک شود هرگز موفق به حفظ منافع و اقتدار خود در سطح بین المللی نخواهد شد. امروزه سیاست خارجی تبدیل به یک مقوله بسیار جدی است و کاندیدایی که انتخاب می شود باید از هم اکنون برای تدوین سیاست‌ها و دکترین شفاف و اجماع سازی داخلی در مورد موضوعات مهم و تاثیر گذار روابط خارجی باشد. ریاست جمهور ایران ناچار است توانایی داشته باشد که مقولات بظاهر متناقض را با هم جمع کرده و از تجمیع تناقضات، اجرای سیاست خارجی را طراحی کند.
دیپلماسی کشورهای غربی فاقد ابتکار عمل و شجاعت لازم برای دستیابی به راه حل های احترام آمیز است. آنها به تمسک و توسل به ابزارهای قهرآمیز یکجانبه عادت کرده اند. لذا دستگاه دیپلماسی کشورمان ممکن است برای حصول به نتیجه مطلوب، نیازمند تغییر زمین بازی و روش مذاکراتی خود باشد.
اکنون که ایران از نظر قدرت و بازدارندگی استراتژیک به درجه قابل قبولی رسیده است، با اطمینان بیشتری می تواند خطوطی را ترسیم کند تا دیپلماسی کشور بتواند بر اساس آن در خدمت توسعه اقتصادی قرار گیرد. در این صورت دیپلماسی می تواند از مسائل کلی و عمومی از روشهای کاربردی بیشتری در این راستا استفاده کند.
کشورهای تاثیرگذاری مانند چین هرگز حاضر نشده اند که در تقابل با نظام پولی و بانکی بین المللی تحت سلطه آمریکا قدم های معنی داری بردارند. بلکه همواره سعی کرده اند مشکلات خود را نه در تقابل با این نظام بلکه در چارچوب آن حل و فصل کنند. حتی کشوری مانند روسیه تا قبل از وضعیت فعلی در اثر جنگ با اوکراین همه تلاش خود را به کار می گرفت که در درون این نظام مسائل خود را حل و فصل کند.
قدرت و مسئولیت در روابط بین الملل دو روی یک سکه هستند که بصورت همزمان باعث ارتقای جایگاه یک کشور در منطقه خواهند شد. در غیر اینصورت بی اعتمادی و احساس ناامنی باعث رقابت‌های امنیتی و دور شدن همسایگان از اتکای به یکدیگر و کشاندن پای قدرت‌های فرا منطقه ای به منطقه خواهد شد.
مبارزه جهانی علیه تروریسم رابطه مستقیم با منافع ملی ایران دارد لذا ما باید با یک دید عملگرایانه و واقع گرایانه الحاق به اسناد بین المللی ضد تروریستی را بررسی کنیم. مباحث غیر تخصصی و جناحی داخلی علیرغم بی اعتمادی به بخشی از اعضای جامعه بین المللی نباید مانع مشارکت جدی ما در مبارزه جهانی علیه تروریسم شود.
در پس رفتار سیاسی کشورهای غربی بصورت عموم و اکنون در مورد غزه یک تفکر حقوقی نهفته است که گرچه بیان نمی شود ولی چارچوب و اصول آن را برای سو استفاده در تعیین وضعیت آینده همواره مورد نظر قرار می دهند.
در فاجعه انسانی که در غزه در حال بروز است علاوه بر مسئولیت مستقیم رژیم اسرائیل و مسئولیت کیفری بین المللی فرماندهان و سربازان آن رژیم، گروهی از کشورها به انحای مختلف در کمک به این رژیم مشارکت دارند که باید به عنوان «دولت‌های» همدست در ارتکاب این جنایات مسئولیت داشته و باید پاسخگوی اقدامات خود باشند.
«محور مقاومت در دیپلماسی نیازمند نمایندگان صادق و جدی تری است. محور مقاومت نیازمند طراحی یک دیپلماسی پیشرو و فراتر از قالبهای موجود است. از دیدگاه شخصی من ایران به عنوان کشوری که همواره حمایت‌های بی دریغ معنوی و انسانی به محور مقاومت مبذول داشته است باید بتواند در شکل گیری دیپلماسی مقاومت نیز نقش محوری را بعهده بگیرد.»