امام خمینی نه تنها هیچ تعارفی در نکوهش سلطه و خیانت های آمریکا در حق ملت ایران نداشت؛ که صراحت و شفافیتی بی نظیر را در این زمینه دنبال می کرد؛ اما او هرگز همچون رادیکال ها، منطق بستن مطلق باب مذاکره را دنبال نمی کرد.
برخی ها می گویند بعضی از افرادی که در اشغال لانه جاسوسی دست داشته اند از کرده خودشان پشیمانند، ما در دوران مختلف چنین چیزهایی را دشته ایم. البته بلاتشبیه انشاالله، در دوران ائمه (ع) خود «شمر» هم یکی از یاران باوفای حضرت علی (ع) و جانباز جنگ صفین بود و تا پای شهادت هم پیش رفت اما بعداً سر امام حسین (ع) را از بدن جدا کرد. آدم ها عوض می شوند.
برخلاف افکار عمومی، این نه انقلابیون ایران که سیاستمداران کاخ سفید بودند که رابطه خود با تهران انقلابی را به صورت یک طرفه در 19 فروردین 59 قطع کردند. اتفاقی که رهبر کبیر انقلاب اسلامی آن را طلیعه پیروزی و جشن ملت ایران نامید. رابطه ایران و آمریکا شاید بزرگترین معمای سیاسی عصر جدید باشد. معمایی که نه تحریم های درازمدت توانسته قفل آن را بگشاید و نه دیپلماسی تبریک، بی تردید رابطه با آمریکا در هر شرایطی متأسی از اندیشه های بنیانگذار نظام خواهد بود و بدون در نظر گرفتن صدها عبارت آشکار حضرت امام خمینی(س) نمی توان به ایجاد و ادامه رابطه پرداخت.