-
إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ (1)
چون آسمان شكافته شود،
-
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ (2)
و به فرمان پروردگارش گوش دهد و حق بود كه چنين كند.
-
و چون زمين منبسط شود،
-
وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ (4)
و هر چه را كه در درون دارد بيرون افكند و تهى گردد،
-
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ (5)
و به فرمان پروردگارش گوش دهد و حق بود كه چنين كند.
-
يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ (6)
اى انسان، تو در راه پروردگارت رنج فراوان مىكشى؛ پس پاداش آن را خواهى ديد.
-
فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ (7)
هر كس كه نامهاش را به دست راستش دهند،
-
فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا (8)
زودا كه آسان از او حساب كشند،
-
وَيَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا (9)
و شادمان نزد كسانش باز گردد.
-
وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ (10)
اما هر كس كه نامهاش از پشت سر داده شود،
-
فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا (11)
زودا كه بگويد: واى بر من كه هلاك شدم.
-
و به آتش افروخته درآيد.
-
إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا (13)
او در دنيا نزد كسانش شادمان زيسته بود.
-
إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يَحُورَ (14)
و مىپنداشته است كه هرگز باز نخواهد گشت.
-
بَلَى إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا (15)
آرى پروردگارش او را مىديده است.
-
فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ (16)
پس به شفق سوگند مىخورم،
-
و سوگند به شب و هر چه را فرو پوشد،
-
وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ (18)
و سوگند به ماه چون فروغش كامل شود،
-
لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ (19)
كه به حالى بعد از حال ديگر تحول خواهيد يافت.
-
فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (20)
چه مىشودشان كه ايمان نمىآورند؟
-
وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ (21)
و چون قرآن بر آنها خوانده شود سجده نمىكنند؟
-
بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ (22)
بلكه، كافران تكذيب مىكنند.
-
وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ (23)
و خدا به آنچه در دل دارند آگاه است.
-
فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ (24)
پس آنان را به عذابى دردآور بشارت ده؛
-
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ (25)
مگر آنان كه ايمان آوردهاند و كارهاى شايسته كردهاند كه پاداششان را پايانى نيست.