واقعه

إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ⁽¹⁾

چون قيامت واقع شود،

لَيْسَ لِوَقْعَتِهَا كَاذِبَةٌ ⁽²⁾

كه در واقع‌شدنش هيچ دروغ نيست،

خَافِضَةٌ رَافِعَةٌ ⁽³⁾

گروهى را خواركننده است و گروهى را برافرازنده.

إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا ⁽⁴⁾

آنگاه كه زمين به سختى بلرزد،

وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا ⁽⁵⁾

و كوه‌ها به تمامى متلاشى شوند،

فَكَانَتْ هَبَاءً مُنْبَثًّا ⁽⁶⁾

و چون غبارى پراكنده گردند،

وَكُنْتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً ⁽⁷⁾

شما سه گروه باشيد:

فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ⁽⁸⁾

يكى اهل سعادت. اهل سعادت چه حال دارند؟

وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ⁽⁹⁾

ديگر، اهل شقاوت. اهل شقاوت چه حال دارند؟

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ⁽¹⁰⁾

سه ديگر، آنها كه سبقت جسته بودند و اينك پيش افتاده‌اند.

أُولَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ ⁽¹¹⁾

اينان مقرّبانند،

فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ⁽¹²⁾

در بهشتهاى پرنعمت.

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ ⁽¹³⁾

گروهى از پيشينيان،

وَقَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ ⁽¹⁴⁾

و اندكى از آنها كه از پى آمده‌اند،

عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ ⁽¹⁵⁾

بر تختهايى مرصّع،

مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ ⁽¹⁶⁾

روبروى هم بر آنها تكيه زده‌اند.

يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ ⁽¹⁷⁾

پسرانى همواره جوان گردشان مى‌چرخند،

بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِيقَ وَكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ ⁽¹⁸⁾

با قدحها و ابريقها و جامهايى از شرابى كه در جويها جارى است.

لَا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنْزِفُونَ ⁽¹⁹⁾

از نوشيدنش نه سردرد گيرند و نه بيهوش شوند.

وَفَاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ ⁽²⁰⁾

و ميوه‌هايى كه خود برمى‌گزينند.

وَلَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ ⁽²¹⁾

و گوشت پرنده هر چه بخواهند.

وَحُورٌ عِينٌ ⁽²²⁾

و حوران درشت چشم،

كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ ⁽²³⁾

همانند مرواريدهايى در صدف.

جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ⁽²⁴⁾

همه به پاداش كارهايى كه مى‌كرده‌اند.

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا ⁽²⁵⁾

در آنجا نه سخن لغو شنوند و نه گناه‌آلود.

إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا ⁽²⁶⁾

جز يك سخن: سلام، سلام.

وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ ⁽²⁷⁾

اما اصحاب سعادت، اصحاب سعادت چه حال دارند؟

فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ ⁽²⁸⁾

در زير درخت سدر بى‌خار،

وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ ⁽²⁹⁾

و درخت موزى كه ميوه‌اش بر يكديگر چيده‌شده،

وَظِلٍّ مَمْدُودٍ ⁽³⁰⁾

و سايه‌اى دايم،

وَمَاءٍ مَسْكُوبٍ ⁽³¹⁾

و آبى همواره جارى،

وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ ⁽³²⁾

و ميوه‌اى بسيار،

لَا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ ⁽³³⁾

كه نه منقطع مى‌گردد و نه كس را از آن باز دارند.

وَفُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ ⁽³⁴⁾

و زنانى ارجمند.

إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً ⁽³⁵⁾

آن زنان را ما بيافريديم، آفريدنى.

فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا ⁽³⁶⁾

و دوشيزگان ساختيم.

عُرُبًا أَتْرَابًا ⁽³⁷⁾

معشوق همسران خويشند،

لِأَصْحَابِ الْيَمِينِ ⁽³⁸⁾

براى اصحاب سعادت.

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ ⁽³⁹⁾

گروهى از پيشينيان،

وَثُلَّةٌ مِنَ الْآخِرِينَ ⁽⁴⁰⁾

و گروهى كه از پى آمده‌اند.

وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ ⁽⁴¹⁾

اما اصحاب شقاوت، اصحاب شقاوت چه حال دارند؟

فِي سَمُومٍ وَحَمِيمٍ ⁽⁴²⁾

در باد سموم و آب جوشانند.

وَظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ ⁽⁴³⁾

در سايه‌اى از دود سياه،

لَا بَارِدٍ وَلَا كَرِيمٍ ⁽⁴⁴⁾

نه سرد و نه خوش،

إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَلِكَ مُتْرَفِينَ ⁽⁴⁵⁾

اينان پيش از اين در ناز و نعمت بودند.

وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ ⁽⁴⁶⁾

و بر گناهان بزرگ اصرار مى‌ورزيدند.

وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ⁽⁴⁷⁾

و مى‌گفتند: آيا زمانى كه ما مُرديم و خاك و استخوان شديم باز هم ما را زنده مى‌كنند،

أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ⁽⁴⁸⁾

يا نياكان ما را؟

قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ ⁽⁴⁹⁾

بگو: همه را، آنان كه از پيش بوده‌اند و آنها كه از پى‌شان آمده بودند،

لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ⁽⁵⁰⁾

همه در وعده‌گاه آن روز معين خواهند بود.

ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ ⁽⁵¹⁾

آنگاه شما اى گمراهان تكذيب‌كننده،

لَآكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ ⁽⁵²⁾

از درختان زقّوم خواهيد خورد.

فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ⁽⁵³⁾

و شكمهاى خود را از آن پر خواهيد كرد.

فَشَارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ ⁽⁵⁴⁾

و بر سر آن آب جوشان خواهيد نوشيد.

فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ ⁽⁵⁵⁾

چنان مى‌نوشيد كه شتر تشنه آب مى‌نوشد.

هَذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ ⁽⁵⁶⁾

اين است غذايشان در روز جزا.

نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ ⁽⁵⁷⁾

ما شما را آفريده‌ايم؛ پس چرا تصديق نمى‌كنيد؟

أَفَرَأَيْتُمْ مَا تُمْنُونَ ⁽⁵⁸⁾

آيا آن منى را كه برون مى‌ريزيد ديده‌ايد؟

أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ ⁽⁵⁹⁾

آيا شما او را مى‌آفرينيد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ ⁽⁶⁰⁾

ما مرگ را بر شما مقدر ساختيم و ناتوان از آن نيستيم كه‌

عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثَالَكُمْ وَنُنْشِئَكُمْ فِي مَا لَا تَعْلَمُونَ ⁽⁶¹⁾

به جاى شما قومى همانند شما بياوريم و شما را به صورتى كه از آن بى‌خبريد از نو بيافرينيم.

وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ ⁽⁶²⁾

شما از آفرينش نخست آگاهيد؛ چرا به يادش نياوريد؟

أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ ⁽⁶³⁾

آيا چيزى را كه مى‌كاريد ديده‌ايد؟

أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ ⁽⁶⁴⁾

آيا شما مى‌رويانيدش يا ما روياننده‌ايم؟

لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ ⁽⁶⁵⁾

اگر مى‌خواستيم خاشاكش مى‌ساختيم تا در شگفت بمانيد.

إِنَّا لَمُغْرَمُونَ ⁽⁶⁶⁾

گويند: ما ثروت بر باد دادگانيم؛

بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ⁽⁶⁷⁾

ما بى‌نصيب ماندگانيم.

أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ ⁽⁶⁸⁾

آيا آبى را كه مى‌نوشيد ديده‌ايد؟

أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ ⁽⁶⁹⁾

آيا شما آن را از ابر فرو مى‌فرستيد يا ما فرو فرستنده‌ايم؟

لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ ⁽⁷⁰⁾

اگر مى‌خواستيم آن را تلخ مى‌گردانيديم. پس چرا سپاس نمى‌گوييد؟

أَفَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ ⁽⁷¹⁾

آيا آن آتشى را كه مى‌افروزيد ديده‌ايد؟

أَأَنْتُمْ أَنْشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنْشِئُونَ ⁽⁷²⁾

آيا درختش را شما آفريده‌ايد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِلْمُقْوِينَ ⁽⁷³⁾

ما آن را هشدارى و براى مسافران رهنورد، متاعى ساختيم.

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ⁽⁷⁴⁾

به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى.

فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ ⁽⁷⁵⁾

پس سوگند به غروبگاه ستارگان.

وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ ⁽⁷⁶⁾

و اين سوگندى است -اگر بدانيد- بزرگ.

إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ ⁽⁷⁷⁾

هر آينه، اين قرآنى است گرامى‌قدر،

فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ ⁽⁷⁸⁾

در كتابى مكنون.

لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ⁽⁷⁹⁾

كه جز پاكان دست بر آن نزنند.

تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽⁸⁰⁾

نازل شده از جانب پروردگار جهانيان است.

أَفَبِهَذَا الْحَدِيثِ أَنْتُمْ مُدْهِنُونَ ⁽⁸¹⁾

آيا اين سخن را دروغ مى‌انگاريد؟

وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ ⁽⁸²⁾

و نصيب خود را در دروغ انگاشتن آن قرار مى‌دهيد؟

فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ ⁽⁸³⁾

پس چرا آنگاه كه جان به گلوگاه رسد،

وَأَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ ⁽⁸⁴⁾

و شما در اين هنگام مى‌نگريد، تكذيب نمى‌كنيد؟

وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَكِنْ لَا تُبْصِرُونَ ⁽⁸⁵⁾

ما از شما به او نزديك‌تريم ولى شما نمى‌بينيد.

فَلَوْلَا إِنْ كُنْتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ ⁽⁸⁶⁾

اگر قيامت را باور نداريد،

تَرْجِعُونَهَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ⁽⁸⁷⁾

اگر راست مى‌گوييد، بازش گردانيد.

فَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ ⁽⁸⁸⁾

اما اگر از مقربان باشد،

فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِيمٍ ⁽⁸⁹⁾

براى اوست آسايش و روزى و بهشت پرنعمت.

وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ ⁽⁹⁰⁾

و اما اگر از اصحاب سعادت باشد:

فَسَلَامٌ لَكَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ ⁽⁹¹⁾

پس تو را از اصحاب سعادت سلام است.

وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ ⁽⁹²⁾

و اما اگر از تكذيب‌كنندگان گمراه باشد،

فَنُزُلٌ مِنْ حَمِيمٍ ⁽⁹³⁾

به آب جوشان مهمانش كنند،

وَتَصْلِيَةُ جَحِيمٍ ⁽⁹⁴⁾

و به دوزخش درآورند.

إِنَّ هَذَا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ ⁽⁹⁵⁾

اين سخن سخنى راست و يقين است.

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ⁽⁹⁶⁾

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.