شمس

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ⁽¹⁾

سوگند به آفتاب و روشنى‌اش به هنگام چاشت،

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ⁽²⁾

و سوگند به ماه چون از پى آن برآيد،

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ⁽³⁾

و سوگند به روز چون گيتى را روشن كند،

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ⁽⁴⁾

و سوگند به شب چون فرو پوشدش،

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ⁽⁵⁾

و سوگند به آسمان و آن كه آن را بر آورده،

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ⁽⁶⁾

و سوگند به زمين و آن كه آن را بگسترده،

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ⁽⁷⁾

و سوگند به نفس و آن كه نيكويش بيافريده -

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ⁽⁸⁾

سپس بديها و پرهيزگاريهايش را به او الهام كرده -

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ⁽⁹⁾

كه: هر كه در پاكى آن كوشيد رستگار شد،

وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ⁽¹⁰⁾

و هر كه در پليدى‌اش فرو پوشيد نوميد گرديد.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ⁽¹¹⁾

قوم ثمود از روى سركشى تكذيب كردند.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ⁽¹²⁾

آنگاه كه شقى ترينشان برخاست.

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ⁽¹³⁾

پيامبر خدا به آنها گفت كه ماده‌شتر خدا را با آبشخورش واگذاريد.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ⁽¹⁴⁾

تكذيبش كردند و شتر را پى كردند. پس پروردگارشان به سبب گناهشان بر سرشان عذاب آورد و با خاك يكسان ساخت.

وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ⁽¹⁵⁾

و او از سرانجام آن بيمناك نشد.