بلد

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ⁽¹⁾

قسم به اين شهر.

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ⁽²⁾

و تو در اين شهر سكنا گرفته‌اى.

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ⁽³⁾

و قسم به پدر و فرزندانى كه پديد آورد،

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ ⁽⁴⁾

كه آدمى را در رنج و محنت بيافريده‌ايم،

أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ⁽⁵⁾

آيا مى‌پندارد كه كس بر او چيره نگردد؟

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا ⁽⁶⁾

مى‌گويد: مالى فراوان را تباه كردم.

أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ ⁽⁷⁾

آيا مى‌پندارد كه كسى او را نديده است؟

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ ⁽⁸⁾

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ⁽⁹⁾

و يك زبان و دو لب؟

وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ⁽¹⁰⁾

و دو راه پيش پايش ننهاديم؟

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ⁽¹¹⁾

و او در آن گذرگاه سخت قدم ننهاد.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ⁽¹²⁾

و تو چه دانى كه گذرگاه سخت چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ ⁽¹³⁾

آزاد كردن بنده است،

أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ⁽¹⁴⁾

يا طعام دادن در روز قحطى،

يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ⁽¹⁵⁾

خاصه به يتيمى كه خويشاوند باشد،

أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ⁽¹⁶⁾

يا به مسكينى خاك‌نشين.

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ⁽¹⁷⁾

تا از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر سفارش كرده‌اند و به بخشايش.

أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ⁽¹⁸⁾

اينان اهل سعادتند.

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ⁽¹⁹⁾

و كسانى كه به آيات ما كافرند اهل شقاوتند.

عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ⁽²⁰⁾

نصيب آنهاست آتشى كه از هر سو سرش پوشيده است.