تکویر

إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ⁽¹⁾

چون خورشيد بى‌فروغ شود،

وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ⁽²⁾

و چون ستارگان فرو ريزند،

وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ⁽³⁾

و چون كوه‌ها از جاى خود بشوند،

وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ⁽⁴⁾

و چون شتران آبستن به حال خود رها شوند،

وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ⁽⁵⁾

و چون وحوش گرد آورده شوند،

وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ⁽⁶⁾

و چون درياها آتش گيرند،

وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ⁽⁷⁾

و چون روحها با تنها قرين گردند،

وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ⁽⁸⁾

و چون از دختر زنده به گور شده پرسيده شود كه‌

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ⁽⁹⁾

به چه گناهى كشته شده است،

وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ⁽¹⁰⁾

و چون صحيفه‌ها باز شوند،

وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ ⁽¹¹⁾

و چون آسمان از جاى خود كنده شود،

وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ⁽¹²⁾

و چون جهنم افروخته گردد،

وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ⁽¹³⁾

و چون بهشت را پيش آورند،

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ⁽¹⁴⁾

هر كس بداند كه چه حاضر آورده است.

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ⁽¹⁵⁾

سوگند به ستارگان بازگردنده،

الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ⁽¹⁶⁾

سيركننده غايب شونده،

وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ⁽¹⁷⁾

و سوگند به شب چون تاريك شود،

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ⁽¹⁸⁾

و سوگند به صبح چون بدمد،

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ⁽¹⁹⁾

كه اين سخن رسولى بزرگوار است.

ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ⁽²⁰⁾

نيرومند، در نزد خداوند عرش، صاحب مكانت،

مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ⁽²¹⁾

آنجا مطاع امين.

وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ ⁽²²⁾

و همصحبت شما ديوانه نيست.

وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ⁽²³⁾

هر آينه او را در افق روشن ديده است.

وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ⁽²⁴⁾

و آنچه را از غيب به او گويند دريغ نمى‌دارد.

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ⁽²⁵⁾

و آن سخن، سخن شيطان رجيم نيست.

فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ⁽²⁶⁾

پس به كجا مى‌رويد؟

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ⁽²⁷⁾

اين كتاب پندى است براى جهانيان.

لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ ⁽²⁸⁾

براى هر كس از شما كه بخواهد به راه راست افتد.

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ⁽²⁹⁾

و شما نمى‌خواهيد مگر آنچه را كه پروردگار جهانيان خواسته باشد.