عبس

عَبَسَ وَتَوَلَّى ⁽¹⁾

روى را ترش كرد و سر برگردانيد.

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ⁽²⁾

چون آن نابينا به نزدش آمد.

وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى ⁽³⁾

و تو چه دانى، شايد كه او پاكيزه شود،

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَى ⁽⁴⁾

يا پند گيرد و پند تو سودمندش افتد.

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ⁽⁵⁾

اما آن كه او توانگر است،

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ⁽⁶⁾

تو روى خود بدو مى‌كنى.

وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى ⁽⁷⁾

و اگر هم پاك نگردد چيزى بر عهده تو نيست.

وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَى ⁽⁸⁾

و اما آن كه دوان‌دوان به نزد تو مى‌آيد،

وَهُوَ يَخْشَى ⁽⁹⁾

و مى‌ترسد،

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ⁽¹⁰⁾

تو از او به ديگرى مى‌پردازى.

كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ⁽¹¹⁾

آرى، اين قرآن اندرزى است،

فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ⁽¹²⁾

پس هر كه خواهد از آن پند گيرد.

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ⁽¹³⁾

در صحيفه‌هايى گرامى،

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ⁽¹⁴⁾

بلندقدر و پاكيزه،

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ⁽¹⁵⁾

به دست كاتبانى،

كِرَامٍ بَرَرَةٍ ⁽¹⁶⁾

بزرگوار و نيكوكار.

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ⁽¹⁷⁾

مرگ بر آدمى باد كه چه ناسپاس است.

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ⁽¹⁸⁾

او را از چه آفريده است؟

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ⁽¹⁹⁾

از نطفه‌اى آفريد و به اندازه پديد آورد.

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ⁽²⁰⁾

سپس راهش را آسان ساخت.

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ⁽²¹⁾

آنگاه بميراندش و در گور كرد.

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ⁽²²⁾

و آنگاه كه خواهد زنده‌اش سازد.

كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ⁽²³⁾

نه، كه هنوز آنچه را به او فرمان داده بود به جاى نياورده است.

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ⁽²⁴⁾

پس آدمى به طعام خود بنگرد.

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ⁽²⁵⁾

ما باران را فرو باريديم، باريدنى.

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ⁽²⁶⁾

و زمين را شكافتيم، شكافتنى.

فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ⁽²⁷⁾

و در آن دانه‌ها رويانيديم،

وَعِنَبًا وَقَضْبًا ⁽²⁸⁾

و تاك و سبزيهاى خوردنى،

وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ⁽²⁹⁾

و زيتون و نخل،

وَحَدَائِقَ غُلْبًا ⁽³⁰⁾

و باغهاى پردرخت،

وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ⁽³¹⁾

و ميوه و علف،

مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ⁽³²⁾

تا شما و چارپايانتان بهره بريد.

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ⁽³³⁾

چون بانگ قيامت برآيد،

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ⁽³⁴⁾

روزى كه آدمى از برادرش مى‌گريزد،

وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ⁽³⁵⁾

و از مادرش و پدرش،

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ⁽³⁶⁾

و از زنش و فرزندانش.

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ⁽³⁷⁾

هر كس را در آن روز كارى است كه به خود مشغولش دارد.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ⁽³⁸⁾

چهره‌هايى در آن روز درخشانند،

ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ⁽³⁹⁾

خندانند و شادانند.

وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ⁽⁴⁰⁾

و چهره‌هايى در آن روز غبارآلودند.

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ⁽⁴¹⁾

در سياهى فرو رفته‌اند.

أُولَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ⁽⁴²⁾

اينان كافران و فاجرانند.