قمر

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانْشَقَّ الْقَمَرُ ⁽¹⁾

قيامت نزديك شد و ماه دو پاره گرديد.

وَإِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَيَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ ⁽²⁾

و اگر معجزه‌اى ببينند، روى بگردانند و گويند: جادويى بزرگ است.

وَكَذَّبُوا وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ وَكُلُّ أَمْرٍ مُسْتَقِرٌّ ⁽³⁾

و تكذيب مى‌كنند و از پى هواهاى خويش مى‌روند. و هر كارى را هدفى است.

وَلَقَدْ جَاءَهُمْ مِنَ الْأَنْبَاءِ مَا فِيهِ مُزْدَجَرٌ ⁽⁴⁾

و برايشان خبرهايى آمده است كه از گناهشان بازمى‌دارد.

حِكْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِ النُّذُرُ ⁽⁵⁾

حكمتى است تمام. ولى بيم‌دهندگان سودشان ندهند.

فَتَوَلَّ عَنْهُمْ يَوْمَ يَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَيْءٍ نُكُرٍ ⁽⁶⁾

پس در آن روز كه آن دعوت‌كننده، آنان را به چيزى ناخوش فرامى‌خواند، از ايشان رويگردان شو.

خُشَّعًا أَبْصَارُهُمْ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ كَأَنَّهُمْ جَرَادٌ مُنْتَشِرٌ ⁽⁷⁾

نشان ذلت در چشمانشان آشكار است. چون ملخهاى پراكنده از قبرها بيرون مى‌آيند.

مُهْطِعِينَ إِلَى الدَّاعِ يَقُولُ الْكَافِرُونَ هَذَا يَوْمٌ عَسِرٌ ⁽⁸⁾

سرها را بالا گرفته به سوى آن دعوت‌كننده مى‌شتابند. كافران مى‌گويند: اين روز دشوارى است.

كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا وَقَالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ ⁽⁹⁾

پيش از اينها قوم نوح تكذيب كرده بودند. بنده ما را تكذيب كردند و گفتند: ديوانه است. و به دشنامش راندند.

فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ ⁽¹⁰⁾

و پروردگارش را خواند: من مغلوب شده‌ام، انتقام بكش.

فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاءِ بِمَاءٍ مُنْهَمِرٍ ⁽¹¹⁾

و ما نيز درهاى آسمان را به روى آبى كه به شدت مى‌ريخت گشوديم.

وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُونًا فَالْتَقَى الْمَاءُ عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ ⁽¹²⁾

و از زمين چشمه‌ها شكافتيم تا آب به آن مقدار كه مقدر شده بود گرد آمد.

وَحَمَلْنَاهُ عَلَى ذَاتِ أَلْوَاحٍ وَدُسُرٍ ⁽¹³⁾

و او را بر آن كشتى كه تخته‌ها و ميخها داشت سوار كرديم.

تَجْرِي بِأَعْيُنِنَا جَزَاءً لِمَنْ كَانَ كُفِرَ ⁽¹⁴⁾

زير نظر ما روان شد. اين بود جزاى كسانى كه كفر ورزيدند.

وَلَقَدْ تَرَكْنَاهَا آيَةً فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ⁽¹⁵⁾

و هر آينه آن كشتى را نشانه‌اى ساختيم. آيا هيچ پندگيرنده‌اى هست؟

فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ⁽¹⁶⁾

پس عذاب و بيم‌دادنهاى من چگونه بود؟

وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ⁽¹⁷⁾

و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند. آيا پندگيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتْ عَادٌ فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ⁽¹⁸⁾

قوم عاد تكذيب كردند. پس عذاب و بيم‌دادنهاى من چگونه بود؟

إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي يَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ ⁽¹⁹⁾

ما بر آنها در روزى نحس و طولانى بادى سخت فرستاديم،

تَنْزِعُ النَّاسَ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ مُنْقَعِرٍ ⁽²⁰⁾

كه مردمان را از زمين، همانند ريشه‌هاى از جاى‌كنده نخل، برمى‌كند.

فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ⁽²¹⁾

عذاب و بيم‌دادنهاى من چگونه بود؟

وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ⁽²²⁾

و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند. آيا پندگيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ ⁽²³⁾

قوم ثمود بيم‌دهندگان را تكذيب كردند.

فَقَالُوا أَبَشَرًا مِنَّا وَاحِدًا نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذًا لَفِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ⁽²⁴⁾

گفتند: اگر از انسانى همانند خود پيروى كنيم گمراه و ديوانه باشيم؛

أَأُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِنْ بَيْنِنَا بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ ⁽²⁵⁾

آيا از ميان همه ما كلام خدا به او القا شده است؟ نه، او دروغگويى خودخواه است.

سَيَعْلَمُونَ غَدًا مَنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ ⁽²⁶⁾

فردا خواهند دانست كه دروغگوى خودخواه كيست.

إِنَّا مُرْسِلُو النَّاقَةِ فِتْنَةً لَهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَاصْطَبِرْ ⁽²⁷⁾

ما آن ماده‌شتر را براى آزمايششان مى‌فرستيم. پس مراقبشان باش و صبر كن.

وَنَبِّئْهُمْ أَنَّ الْمَاءَ قِسْمَةٌ بَيْنَهُمْ كُلُّ شِرْبٍ مُحْتَضَرٌ ⁽²⁸⁾

و به آنها بگوى كه آب ميانشان تقسيم شده. نوبت هر كه باشد او به سر آب مى‌رود.

فَنَادَوْا صَاحِبَهُمْ فَتَعَاطَى فَعَقَرَ ⁽²⁹⁾

يارشان را ندا دادند و او شمشير برگرفت و آن را پى كرد.

فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ⁽³⁰⁾

عذاب و بيم‌دادنهاى من چگونه بود؟

إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ صَيْحَةً وَاحِدَةً فَكَانُوا كَهَشِيمِ الْمُحْتَظِرِ ⁽³¹⁾

ما بر آنها يك آواز سهمناك فرستاديم. پس همانند آن علفهاى خشك آغل گوسفند شدند.

وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ⁽³²⁾

و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند. آيا پندگيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ ⁽³³⁾

قوم لوط بيم‌دهندگان را تكذيب كردند.

إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَجَّيْنَاهُمْ بِسَحَرٍ ⁽³⁴⁾

ما بر آنها بادى ريگ‌بار فرستاديم، مگر بر خاندان لوط كه آنها را سحرگاه رهانيديم.

نِعْمَةً مِنْ عِنْدِنَا كَذَلِكَ نَجْزِي مَنْ شَكَرَ ⁽³⁵⁾

نعمتى بود از جانب ما و آنان را كه سپاس گويند چنين پاداش دهيم.

وَلَقَدْ أَنْذَرَهُمْ بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ ⁽³⁶⁾

از انتقام سخت ما ترسانيدشان ولى با بيم‌دهندگان به جدال برخاستند.

وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَنْ ضَيْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْيُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ ⁽³⁷⁾

از مهمان او كارى زشت خواستند. ما نيز چشمانشان را كور گردانيديم. پس بچشيد عذاب و بيم‌دادنهاى مرا.

وَلَقَدْ صَبَّحَهُمْ بُكْرَةً عَذَابٌ مُسْتَقِرٌّ ⁽³⁸⁾

هر آينه بامدادان عذابى پايدار به سر وقتشان آمد.

فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ ⁽³⁹⁾

پس عذاب من و بيم‌دادنهاى مرا بچشيد.

وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ⁽⁴⁰⁾

و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند. آيا پندگيرنده‌اى هست؟

وَلَقَدْ جَاءَ آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ ⁽⁴¹⁾

بيم‌دهندگان نزد خاندان فرعون آمدند.

كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِيزٍ مُقْتَدِرٍ ⁽⁴²⁾

همه آيات ما را تكذيب كردند. ما نيز آنها را فرو گرفتيم چون فروگرفتن پيروزمندى مقتدر.

أَكُفَّارُكُمْ خَيْرٌ مِنْ أُولَئِكُمْ أَمْ لَكُمْ بَرَاءَةٌ فِي الزُّبُرِ ⁽⁴³⁾

آيا كافران شما از ايشان نيرومندترند يا در كتابها آمده است كه در امان هستيد؟

أَمْ يَقُولُونَ نَحْنُ جَمِيعٌ مُنْتَصِرٌ ⁽⁴⁴⁾

يا مى‌گويند كه ما همگى به انتقام برمى‌خيزيم؟

سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ وَيُوَلُّونَ الدُّبُرَ ⁽⁴⁵⁾

زودا كه آن جمع منهزم شود و پشت كرده بازگردند.

بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسَّاعَةُ أَدْهَى وَأَمَرُّ ⁽⁴⁶⁾

بلكه وعده‌گاه آنها قيامت است و قيامت بلاخيزتر و تلختر است.

إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ⁽⁴⁷⁾

مجرمان در گمراهى و جنونند.

يَوْمَ يُسْحَبُونَ فِي النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ ⁽⁴⁸⁾

روزى كه آنها را، به صورت، در جهنم كشند كه: بچشيد عذاب سَقر را.

إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ⁽⁴⁹⁾

ما هر چيز را به اندازه آفريده‌ايم.

وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ⁽⁵⁰⁾

فرمان ما تنها يك فرمان است، آن هم چشم بر هم زدنى است.

وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا أَشْيَاعَكُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ⁽⁵¹⁾

كسانى را كه همانند شما بودند، هلاك كرديم. آيا پندگيرنده‌اى هست؟

وَكُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ ⁽⁵²⁾

هر كارى كه كرده‌اند در دفترهاست.

وَكُلُّ صَغِيرٍ وَكَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ ⁽⁵³⁾

هر كار بزرگ و كوچكى مكتوب است.

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ⁽⁵⁴⁾

پرهيزگاران در باغها و كنار جويبارانند.

فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ ⁽⁵⁵⁾

در جايگاهى پسنديده، نزد فرمانروايى توانا.