عادیات

وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا ⁽¹⁾

سوگند به اسبان دونده‌اى كه نفس‌نفس مى‌زنند،

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا ⁽²⁾

سوگند به اسبانى كه به سُم از سنگ آتش مى‌جهانند،

فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا ⁽³⁾

و سوگند به اسبانى كه بامدادان هجوم آورند،

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ⁽⁴⁾

و در آنجا غبار برانگيزند،

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ⁽⁵⁾

و در آنجا همه را در ميان گيرند،

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ ⁽⁶⁾

كه: آدمى پروردگار خود را سپاس نمى‌گويد،

وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ ⁽⁷⁾

و او خود بر اين گواه است،

وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ ⁽⁸⁾

او مال را فراوان دوست دارد.

أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ ⁽⁹⁾

آيا نمى‌داند كه چون آنچه در گورهاست زنده گردد،

وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ ⁽¹⁰⁾

و آنچه در دلها نهان است آشكار شود،

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ ⁽¹¹⁾

پروردگارشان در آن روز از حالشان آگاه است؟