گزارش جالب و خواندنی از سیر تکامل فرمول با قهرمانان و خودروهایشان+ تصاویر

ورزشی جماران، فرشته مقدم: لندو نوریس از تیم مک‌لارن در آخرین مسابقه فرمول یک در سال ۲۰۲۵ در ابوظبی سوم شد اما آن برای قهرمانی در این فصل کافی بود. راننده بریتانیایی برای نخستین بار قهرمان جهان شد. در این گزارش سیر تکاملی خودروهای قهرمانان تاریخ فرمول یک از سال ۱۹۵۰ تا به امروز بررسی می شود. 

۱۹۵۰. آلفا رومئو‌ اسپا ۱۵۸ آلفتا

امیلیو جوزپه نینو فارینو نخستین قهرمان تاریخ فرمول در سال ۱۹۵۰ لقب گرفت. او اولین مسابقه ای که در پیست سیلور استون (جایزه بزرگ بریتانیا) برگزار شد را با پیروزی به پایان رساند. اولین دوره از سیزدهم ماه می تا سوم سپتامبر برگزار شد که شامل هفت مسابقه (۶ مسابقه فرمول یک و یک ایندیاناپولیس ۵۰۰) بود. 

۱۹۵۱. آلفا رومئو ۱۵۹

خوان مانوئل فانخیو در سال ۱۹۵۱ اولین عنوانش را در دومین دوره قهرمانی جهان به دست آورد. علاوه بر هشت مسابقه ای که در آن فصل برگزار شد ۱۴ مسابقه دیگر هم به انجام رسید که امتیازی نداشتند. 

۱۹۵۲. فراری ۵۰۰ و ۱۹۵۳. فراری ۵۰۰

آلبرتو آسکاری در سال ۱۹۵۲ نخستین عنوان از دو جامش در رقابت های جهانی را با فراری ۵۰۰ کسب کرد. به نوشته آس، این اتفاق پس از شش مسابقه در اروپا رخ داد. تصویر متعلق به جی پی بریتانیا در نوزدهم جولای است. در سال ۱۹۵۳ با همان اتومبیل دومین قهرمانی اش را جشن گرفت. تصویر متعلق به جی پی فرانسه در پنجم جولای ۱۹۵۳ است. 

۱۹۵۴. مازراتی ۲۵۰F و ۱۹۵۴. مرسدس W۱۹۶ مدل مونزا و ۱۹۵۴ مرسدس W۱۹۶ و ۱۹۵۵ مرسدس W۱۹۶ و ۱۹۵۶. فراری D۵۰ و ۱۹۵۷. مازراتی ۲۵۰F

فانخیو در سال ۱۹۵۴ با دو تیم مختلف رانندگی کرد: مازراتی با ۲۵۰F و مرسدس با W۱۹۶ نوع تیپ مونزا با بدنه آیرودینامیک که در پیست های سریع رنس و مونزا استفاده می شود. با مرسدس توانست قهرمانی در آن سال و یک سال بعدش را قطعی کند. در سال ۱۹۵۶ مرسدس بنز از فرمول یک کنار رفت و به همین خاطر فانخیو با فراری قرارداد بست و با D۵۰ قهرمان جهان شد. چهارمین قهرمانی پیاپی اش را در سال ۱۹۵۷ به ثبت رساند. مسابقه نوربورگ (در تصویر) یکی از بهترین های دوران ورزشی اش به حساب می آید که توانست فراری، تیم سابقش را در آخرین دور شکست دهد و پنجمین و آخرین قهرمانی اش در جهان را با مازراتی ۲۵۰F به دست آورد. 

۱۹۵۸. فراری دینو ۲۴۶

مایک هاثورن بریتانیایی در سال ۱۹۵۸ عنوان قهرمانی رانندگان را به دست آورد. برای نخستین بار در این فصل مسابقات قهرمانی جهان سازندگان فرمول یک در کنار مسابقات قهرمانی رانندگان برگزار شد و تیم وانوال بریتانیا قهرمان شد. در تصویر مایک هاثورن را در جریان جی پی موناکو در هشتم ماه می ۱۹۵۸ با فراری اش می بینید. 

۱۹۵۹. کوپر-کلایمکس T۵۱ و ۱۹۶۰. کوپر-کلایمکس T۵۳

جک برابهام استرالیایی نخستین جام قهرمانی اش در جهان را با کوپر-کاونتری کلایمکس T۵۱ دو و نیم لیتری به دست آورد. در تصویر اولین پیروزی اش در پیست موناکو دیده می شود. یک سال بعد دومین عنوان پیاپی اش را با T۵۳ به دست آورد. در آن فصل پنج پیروزی پیاپی در مجموع ۱۰ مسابقه کسب کرد. تصویر متعلق به جی پی آرژانتین در آئوتودرمو خوان و اسکار گالوس بوینس آیرس در هفتم فوریه ۱۹۶۰ است.  

۱۹۶۱. فراری ۱۵۶ شارک نوز

در سال ۱۹۶۱ فراری پنجمین قهرمانی رانندگان و اولین قهرمانی سازندگان را با زوج فیل هیل و ولفگانگ فون تریپس که در مسابقه یکی مانده به آخر در ایتالیا یک تصادف مرگبار داشت به دست آورد. فیل هیل تنها قهرمانی اش را در رقابت های جهانی رانندگان در آن سال با فراری معروف به شارک نوز کسب کرد. تصویر برای ششم آگوست ۱۹۶۱ در پیست معروف نوربورگ است. 

۱۹۶۲. بی ار ام پی ۵۷

گراهام هیل پس از تغییرات روی موتور V۸ BRM نخستین پیروزی اش را در جی پی هلند در رقابت های جهانی به دست آورد.‌ در آخرین مسابقه در آفریقای جنوبی کلارک پیشتاز بود اما نشت روغن از لوتوس اش، قهرمانی را به گراهام هیل و BRM داد.‌

۱۹۶۳. لوتوس کلایمکس ۲۵

جیم کلارک در سال ۱۹۶۳ توانست هفت مسابقه از ۱۰ جایزه بزرگ را پیروز شود و قهرمان جهان رانندگان شود و همچنین لوتوس را برای اولین بار در دنیا به عنوان سازندگان قهرمان کند. در تصویر جیم کلارک در سیلوراستون در جی پی بریتانیا دیده می شود. 

۱۹۶۴. فراری ۱۵۸

نتایج خوب جان سرتیز با تیم بومیکر یئومن با اتومیبل لولا Mk-4 موجب شد در سال ۱۹۶۳ با فراری قرارداد امضا کند و با آن تنها قهرمانی اش را در سال ۱۹۶۴ با F۱۵۸ به دست آورد. دو مسابقه آخر را نه با اتومبیل روسو کورسا که مشخصه این تیم است بلکه با سفید و آبی رانندگی کرد چون این ماشین تولید کارخانه ایتالیایی نبود بلکه برای تیم آمریکای شمالی نارت بود. این کار به نشانه اعتراض به اختلاف بین فراری و مقامات اتومبیلرانی ایتالیایی بود که طرح موتور وسط در ماشین های فراری را رد کرده بودند.  

۱۹۶۵. لوتوس ۳۳ کاونتری کلایمکس

جیم کلارک و لوتوس در سال ۱۹۶۵ دوباره قهرمان شدند. در این سال راننده بریتانیایی همچنین برنده مسابقه معروف ۵۰۰ مایلی ایندیاناپولیس شد. به همین خاطر در جایزه بزرگ موناکو نتوانست شرکت کند. با این حال خودرویی که موتورش پشت راننده بود برای نخستین بار قهرمان شد و در این زمینه تاریخ سازی کرد. تصویر متعلق به جی پی هلند است. 

۱۹۶۶. براهام رپکو BT۱۹

سال ۱۹۶۶ با تولد دوباره جک براهام برجسته است که توانست سومین قهرمانی اش را در جهان با چهار پیروزی پیاپی در آن فصل به دست آورد. برای اولین بار یک راننده توانست عنوان جهانی با اتومبیل کارخانه اش کسب کند. تصویر متعلق به جی پی فرانسه است. 

۱۹۶۷. براهام رپکو BT۲۰

۱۹۶۷ سال دنی هولم بود. دو پیروزی در موناکو و آلمان و شش بار قرار گرفتن در سکو در میان تعجب همگان و مقابل شانس های قهرمانی مانند رییس تیمش و هم تیمی اش جک براهام این عنوان را به ارمغان آورد. 

۱۹۶۸. لوتوس ۴۹

گراهام هیل ملقب به مستر موناکو به خاطر پنج پیروزی کسب شده در این منطقه شاهزاده نشین در سال های ۱۹۶۳، ۱۹۶۴، ۱۹۶۵، ۱۹۶۸ (در تصویر) و ۱۹۶۹ است. او تنها راننده ای است که تاج سه گانه را به دست آورده است یعنی قهرمان جایزه بزرگ موناکو در فرمول یک، ۵۰۰ مایلی ایندیاناپولیس (۱۹۶۶) و مسابقه ۲۴ ساعته لومانز (۱۹۷۲) شده است. در سال ۱۹۶۸ دومین و آخرین قهرمانی اش در جهان را با لوتوس ۴۹ به دست آورد. 

۱۹۶۹. ماترا فورد MS۸۰ 

جکی استوارت اولین عنوان قهرمانی خود را با ماترا MS۸۰ که از یک موتور ۳۰۰۰ سی‌سی فورد کازورث با قدرت ۴۲۰ اسب بخار بهره می‌برد، به دست آورد. MS۸۰ یکی از اولین خودروهای فرمول یک بود که با بال برای تولید نیروی رو به پایین بیشتر طراحی شده بود و در نتیجه چسبندگی را در سرعت‌های بالا افزایش می‌داد. در تصویر ماترا را با بال های برافراشته‌ اش (که از آن فصل به بعد ممنوع شد) در پیست مونتوییک در جایزه بزرگ اسپانیا در چهارم ماه می ۱۹۶۹ نشان می‌دهد. 

۱۹۷۰. لوتوس-فورد ۷۲

یوخن ریندت اتریشی در سال ۱۹۷۰ پس از مرگش قهرمان جهان شد و در تاریخ فرمول یک تنها یک بار چنین اتفاقی افتاد. ریندت در طول فصل در جایزه بزرگ ایتالیا جانش را از دست داد. تصویر برای پیست هوکنهایمرینگ (جایزه بزرگ آلمان) است. 

۱۹۷۱. تیرل ۰۰۱

در سال ۱۹۷۱، پس از یک سال نه چندان خوب در مارس، جکی استوارت بریتانیایی دومین قهرمانی اش در جهان را با تیرل تجربه کرد. 

۱۹۷۲. لوتوس-فورد ۷۲D

امرسون فیتیپالدی در سال ۱۹۷۲ در حالی قهرمان جهان شد که ۱۶ امتیاز بیشتر از جکی استوارت کسب کرد. از آن زمان تا ۳۳ سال جوانترین قهرمان جهان فرمول یک لقب گرفت. در تصویر سوار بر لوتوس در پیست خاراما در جریان جی پی اسپانیا در یکم می همان سال دیده می شود.  

۱۹۷۳. تیرل-فورد ۰۰۶

جکی استورات اسکاتلندی در سال ۱۹۷۳ برای سومین و آخرین بار قهرمان جهان شد. در تصویر اسطوره فرمول یک در پیست نوربورگ در پنجم آگوست دیده می شود. 

۱۹۷۴. مک‌لارن M۲۳

امرسون فیتیپالدی برزیلی دومین قهرمانی اش را با مک‌لارن موتور فورد V۸ در سال ۱۹۷۴ به دست آورد. آن خودروی توسعه یافته از مک‌لارن M۱۶ بود که در مسابقات ۵۰۰ مایلی ایندیناپولیس استفاده می شد. 

۱۹۷۵. فراری ۳۱۲

پیروزی در آخرین مسابقه جایزه بزرگ آمریکا کافی بود تا نیکی لائودا اتریشی برای نخستین بار قهرمان جهان شود. این اتفاق با فراری در سال ۱۹۷۵ رخ داد. 

۱۹۷۶. مک‌لارن M۲۳

تصادف نیکی لائودا در سال ۱۹۷۶ موجب شد جیمز هانا در امتیازها به راننده اتریشی نزدیک شود و در آخرین مسابقه در ژاپن تنها با سه امتیاز پشت سرش قرار گیرد. لائودا با اشاره به شرایط بارانی که برای مسابقه بسیار خطرناک بود، کناره‌گیری کرد، اما هانت در جایگاه سوم قرار گرفت و با یک امتیاز اختلاف در آن سال قهرمان شد. تصویر، مک‌لارن هانت را با موتور فورد کازورث V۸ در جریان جایزه بزرگ آلمان نشان می‌دهد.

۱۹۷۷. فراری ۳۱۲ T۲

در سال ۱۹۷۷ نیکی لائودا دومین قهرمانی اش را به دست آورد و فراری پنجمین عنوانش را. در تصویر راننده اتریشی در پیست مونزا ایتالیا دیده می شود. 

۱۹۷۸. لوتوس ۷۹

با ماریو آندرتی در صدر، لوتوس به لطف خودرو مدل ۷۹ در بالاترین جایگاه قرار گرفت. آن نخستین اتومبیلی بود که به زمین می خورد. ۱۹۷۸، سال تثبیت جایگاه راننده آمریکایی در فرمول یک بود که توانست هشت بار در خط یک قرار بگیرد و شش پیروزی کسب کند. این آمار کافی بود تا قهرمان جهان شود. 

۱۹۷۹. فراری ۳۱۲ T۴

جودی شکتر آفریقایی با پیشی گرفتن از ژیل ویلنوو، هم تیمی اش در فراری بر خلاف انتظارات عمل کرد و با پیروزی در زولدر، مونته کارلو و مونزا قهرمان جهان شد. 

۱۹۸۰. ویلیامز FW۰۷

آلن جونز استرالیایی با ویلیامز-فورد قهرمان فرمول یک در سال ۱۹۸۰ شد. او ۱۳ امتیاز بیشتر از نلسون پیکه برزیلی عضو تیم رنو به دست آورد. 

۱۹۸۱. براهام BT۴۹C

تیم برابهام، مدل BT۴۹C را برای فصل ۱۹۸۱ توسعه داد و یک سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک را برای دور زدن محدودیت‌های ارتفاع اعمال شده برای کاهش اثر زمین در آن گنجاند. در آن سال، نلسون پیکه برزیلی اولین عنوان از سه جام خود را به دست آورد.

۱۹۸۲. ویلیامز FW۰۸

ککه روسبرگ نخستین مسابقه اش را در سال ۱۹۸۲ با پیروزی به پایان رساند. آن جایزه بزرگ سوییس بود که در فرانسه برگزار شد. این برد، تنها پیروزی راننده سوئدی بود اما هیچ یک از راننده ها در آن سال دو مسابقه نبردند و در نهایت ککه که ثبات بیشتری داشت و امتیازات بیشتری کسب کرده بود با ویلیامز FW۰۸ با موتور کازورث قهرمان جهان شد. 

۱۹۸۳. براهام BT۵۲

پیکه با رنه آرنو تیم فراری و آلن پروست رنو روبرو شد و توانست در آخرین مسابقه با دو امتیاز بیشتر از آن ها پیشی بگیرد و با براهام با موتور بی ام و توربو شارژ قهرمان جهان در سال ۱۹۸۳ شود. 

۱۹۸۴. مک‌لارن MP۴/۲

نیکی لائودا اتریشی سومین و آخرین قهرمانی اش را با تنها نیم امتیاز بیشتر نسبت به نایب قهرمان، راننده جدید تیم فرانسوی یعنی آلن پروست با مک‌لارن MP۴/۲ با موتور توربو TAG-Porsche به دست آورد. 

۱۹۸۵. مک‌لارن MP۴/۲B و ۱۹۸۶. مک‌لارن MP۴/۲C

در سال ۱۹۸۵ آلن پروست با مک‌لارن-TAG Porsche توانست از میکله آلبرتو تیم فراری پیشی بگیرد و قهرمان شود. یک سال بعد، راننده فرانسوی دومین قهرمانی پیاپی اش را با غلبه بر تیم قدرتمند ویلیامز-هوندا جشن گرفت. پروست در حالی برنده آخرین مسابقه در جی پی استرالیا شد که نایجل منسل لاستیکش ترکید و توانست اختلاف هفت امتیازی را به برتری دو امتیازی تبدیل کند‌. 

۱۹۸۷. ویلیامز-هوندا FW۱۱B

سه پیروزی مقابل شش پیروزی هم تیمی اش نایجل منسل در آن فصل، کافی بود تا نلسون پیکه در سال ۱۹۸۷ با ویلیامز-هوندا قهرمان شود. 

۱۹۸۸.مک‌لارن MP۴/۴

۱۹۸۸، سالی بود که آیرتون سنا نخستین قهرمانی اش در جهان را در حالی به دست آورد که یکی از به یادماندنی ترین دوئل های تاریخ فرمول یک رقم خورد. او رقابت نزدیکی با آلن پروست، هم تیمی اش داشت و در نهایت توانست اول شود و راننده فرانسوی دوم شد. مک‌لارن MP۴/۴ با موتور هوندا V۶ توربو (آخرین سال خودروهای توربو شارژ) یکی از بهترین خودروهای چرخ باز در تاریخ فرمول یک به حساب می آید چون ۱۵ برد از ۱۶ مسابقه را در آن سال به نام خود ثبت کرد. 

۱۹۸۹. مک‌لارن-هوندا MP۴/۵

۱۹۸۹ سال اختلاف بین سنا و پروست دو عضو تیم مک‌لارن بود. در جایزه بزرگ ژاپن، مسابقه یکی مانده به آخر فصل، یکی از پرتنش‌ ترین و جنجالی‌ترین اتفاق های تاریخ فرمول یک دیده شد. پروست پس از رد صلاحیت سنا (به دلیل تصمیم رئیس وقت FIA، ژان ماری بالستر فرانسوی) به خاطر بریدن مانع در بازگشت به پیست پس از برخورد با پروست، سومین عنوان قهرمانی اش را کسب کرد. مک‌لارن-هوندا در آن فصل بی‌نظیر بود و با ۱۴۱ امتیاز در مقایسه با ۷۷ امتیاز ویلیامز-رنو به کار خود پایان داد.

۱۹۹۰. مک‌لارن MP۴/۵B و ۱۹۹۱. مک‌لارن-هوندا MP۴/۶

سنا یک سال بعد در همان پیستی که قهرمانی را به پروست (عضو تیم فراری) واگذار کرده بود انتقامش را از راننده فرانسوی گرفت و در پیچ اول با او برخورد کرد. سنا پیش از مسابقه اعلام کرده بود که اگر پروست در شروع مسابقه با استفاده از سمت تمیز پیست از او سبقت بگیرد (که پس از تصمیم جنجالی دیگر بالستر آن را به دست آورد) در پیچ اول تسلیم نخواهد شد. خروج هر دو از مسابقه موجب شد سنا با MP۴/۵B قهرمان جهان شود. راننده برزیلی سومین و آخرین عنوانش را با مک‌لارن-هوندا در سال ۱۹۹۱ به دست آورد و جلوتر از نایجل منسل با ویلیامز FW۱۴ با MP۴/۶ قرار گرفت. هر دو تصویر به جی پی استرالیا تعلق دارند. 

۱۹۹۲. ویلیامز FW۱۴B

منسل در جی پی مجارستان با تیم ویلیامز-رنو قهرمان جهان شد. او در آن فصل ۹ پیروزی کسب کرد که پنج بردش در شروع فصل، پیاپی بود. 

۱۹۹۳. ویلیامز-رنو FW۱۵C 

آلن پروست فرانسوی پس از یک سال استراحت در آخرین فصل حضورش چهارمین قهرمانی اش را با ویلیامز-رنو به همراه هم تیمی اش، دیمون هیل به دست آورد. 

۱۹۹۴. بنتون فورد B۱۹۴ و ۱۹۹۵. بنتون-رنو B۱۹۵

میشائیل شوماخر در سال ۱۹۹۴، سال درگذشت سنا، نخستین عنوان از هفت جامش را با بنتون- فورد B۱۹۴ به دست آورد اما این جایزه در بخش سازندگان به ویلیامز رسید. راننده آلمانی با یک امتیاز اختلااف نسبت به دیمون هیل پیروز شد پس از اینکه در جایزه بزرگ استرالیا با اتومبیل رقیبش برخورد کرد و هر دو مجبور به ترک مسابقه شدند. در سال ۱۹۹۵ از عنوان خود دفاع کرد و برای آخرین بار با بنتون-فورد B۱۹۴ رانندگی کرد چون یک سال بعد با فراری قرارداد امضا کرد. در تصویر جلوتر از فراری ژان آلسی فرانسوی است. 

۱۹۹۶. ویلیامز رنو FW۱۸

دیمون هیل، فرزند گراهام هیل قهرمان دو دوره فرمول یک، با پیشی گرفتن از ژاک ویلنوو، هم تیمی اش قهرمان جهان شد. در سال ۱۹۹۶، ویلیامزها به شکل آشکاری از همه سریع تر بودند و در حالی قهرمان سازندگان شدند که ۱۷۵ امتیاز کسب کردند. در مقابل فراری شوماخر و ادی اروین تنها ۷۰ امتیاز به دست آوردند.

۱۹۹۷. ویلیامز-رنو FW۱۹

برخورد شوماخر و ژاک ویلنوو در پیست خرس برجسته ترین اتفاق فصل ۱۹۷۷ بود. دو راننده در حالی به آخرین مسابقه رسیدند که اختلاف امتیازشان یک بود. راننده کانادایی تلاش کرد از شوماخر پیشی بگیرد، او قهرمانی را در حال از دست رفتن می دید، راه را بر رقیبش بست که موجب شد راننده فراری از مسابقه خارج شود. راننده ویلیامز به هر زحمتی بود توانست خود را به خط پایان برساند و قهرمان جهان شود. 

۱۹۹۸. مک‌لارن-مرسدس MP۴/۱۳ و ۱۹۹۹. مک‌لارن-مرسدس MP۴/۱۴

میکا هاکینن فنلاندی توانست هشت پیروزی و یازده سکو با مک‌لارن-مرسدس در سال ۱۹۹۸ به دست آورد و جلوتر از شوماخر با فراری، رقیبش تا آخرین مسابقه آن فصل قرار بگیرد. در تصویر شادی اش پس از پیروزی در جی پی اسپانیا دیده می شود. در سال بعد پنج پیروزی کافی بود تا هاکینن با MP۴/۱۴ با دو امتیاز بیشتر از ادی اروین، رقیبش در این فصل از تیم فراری پیشی بگیرد (شوماخر در میانه فصل مصدوم شد). هاکینن دومین و آخرین قهرمانی اش را در فرمول یک به دست آورد. 

۲۰۰۰. فراری F۱-۲۰۰۰ و ۲۰۰۱. فراری F۲۰۰۱ و ۲۰۰۲. فراری F۲۰۰۲ و ۲۰۰۳. فراری F۲۰۰۳-GA و ۲۰۰۴. فراری F۲۰۰۴

فراری در سال ۲۰۰۰ پس از ۲۱ فصل بدون جام ماندن دوباره در بخش رانندگان قهرمان جهان شد. آخرین بار جودی شکتر آفریقایی در سال ۱۹۷۹ قهرمان شده بود. شوماخر در سال ۲۰۰۰ سومین قهرمانی اش در جهان را جشن گرفت و اولین عنوان با تیم ایتالیایی فراری بود. یک سال بعد با یک نتیجه قاطع قهرمان جهان شناخته شد. راننده آلمانی ۱۲۳ امتیاز کسب کرد و رقیبش دیوید کولتارد عضو تیم مک‌لارن-مرسدس تنها ۶۵ امتیاز به دست آورد. سال بعد، فراری F۲۰۰۲ یکی از موفق ترین خودروهای تاریخ فرمول یک لقب گرفت. این اتومبیل که توسط راس براون، روری برن و پائولو مارتینلی طراحی شده بود توانست در سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳ از مجموع ۱۹ جایزه بزرگ ۱۵ برد به دست آورد. قهرمان ۲۰۰۳ در آخرین مسابقه مشخص شد. شوماخر برای فتح جام تنها به کسب امتیاز در ژاپن نیاز داشت و پیروزی رایکونن برای قهرمان شدن کافی نبود. در آن سال فراری از F۲۰۰۲ در چهار مسابقه نخست استفاده کرد. شوماخر در فصل ۲۰۰۴ هفتمین و آخرین قهرمانی اش را در جهان به دست آورد. 

۲۰۰۵. رنو R۲۵ و ۲۰۰۶. رنو R۲۶

فرناندو آلونسو در سال ۲۰۰۵ به حکمرانی شوماخر و فراری پایان داد. او با قهرمانی در این فصل تاریخ سازی کرد و نخستین راننده اسپانیایی و جوانترین قهرمان با ۲۴ سال در فرمول یک لقب گرفت. یک سال بعد (۲۰۰۶) آلونسو از عنوانش دفاع کرد و تا به امروز آخرین جامش در این رقابت ها به حساب می آید. رنو همچنین با R۲۶ در بخش سازندگان به عنوان دست یافت. در تصویر آلونسو جلوتر از فراری شوماخر در اینترلاگوس برزیل دیده می شود. 

۲۰۰۷. فراری F۲۰۰۷

کیمی رایکونن فنلاندی با کسب ۱۱۰ امتیاز (بالاتر از آلونسو ۱۰۹ امتیازی و لویس همیلتون ۹۰ امتیازی) در آخرین مسابقه با فراری اش قهرمان شد. آن فصل با رقابت میان رانندگان مک‌لارن و جنجال به خاطر قضیه جاسوسی فراری برجسته بود. 

۲۰۰۸. مک‌لارن MP۴/۲۳

لویس همیلتون نخستین بار در سال ۲۰۰۸ در یک فینال نفس گیر و به یادماندنی در تاریخ فرمول یک توانست قهرمان جهان شود. در آخرین دور جی پی برزیل، راننده بریتانیایی ششم بود و با این شرایط فلیپه ماسا قهرمان می شد. تیم فراری به خاطر پیروزی راننده برزیلی شعار قهرمانی سر داده بود تا اینکه همیلتون در پیچ آخر از تیمو گلوک پیشی گرفت و پنجم شد، همان کافی بود تا با یک امتیاز بیشتر قهرمان جهان شود. 

۲۰۰۹. براون BGP ۰۰۱

تیم براون جی پی (هوندا سابق) با بهره‌گیری از طراحی دیفیوزر بحث‌ برانگیز در سال ۲۰۰۹ با جنسن باتن و در همان سال آغاز به کار خود قهرمان رانندگان و سازندگان شد و اولین و تنها خودروی فرمول یک بود که تا به امروز به این عنوان دست یافته است.

۲۰۱۰. ردبول RB۶ و ۲۰۱۱. ردبول RB۷ و ۲۰۱۲. ردبول RB۸ و ۲۰۱۳. ردبول RB۹

۲۰۱۰ با حکمرانی ردبول برجسته است. با وجود مشکلات عملکرد و خطاهای رانندگی در طول فصل توانست قهرمان سازندگان و رانندگان با دستان سباستین فتل شود. در سال ۲۰۱۱ توانست دومین عنوان پیاپی اش را با ردبول-رنو که توسط آدرین نیویی طراحی شده بود، به دست آورد. تصویر متعلق به جی پی موناکو است. در سال ۲۰۱۲ برای اولین و آخرین بار شش قهرمان جهان در جدول حضور داشتند: سباستین فتل (دو قهرمانی در آن زمان)، فرناندو آلونسو (دو قهرمانی)، رایکونن، همیلتون و باتن (هر کدام یک قهرمانی) و شوماخر (هفت قهرمانی). قهرمان دوباره فتل بود که به این شکل سومین عنوانش را به دست آورد. یک سال بعد راننده آلمانی چهارمین جامش را با RB۹ بالای سر برد. آلونسو با فراری دوم شد. آن سال، آخرین فصل موتورهای V۸ بود. 

۲۰۱۴. مرسدس F۱ W۰۵ هیبریدی و ۲۰۱۵. مرسدس F۱ W۰۶ هیبریدی

در سال ۲۰۱۴ لویس همیلتون انگلیسی توانست برای دومین بار قهرمان جهان شود و مرسدس با W۰۵ با موتور V۶ و سیستم بازیابی انرژی قهرمان سازندگان شد. یک سال بعد مرسدس از عنوانش دفاع کرد، این بار با F۱ W۰۶ هیبریدی، خودروی چرخ باز که شباهت خیلی زیادی به جانشین موفقش داشت.‌ همیلتون با قاطعیت نیکو رزبرگ، هم تیمی اش را پشت سر گذاشت و برای سومین بار قهرمان جهان شد. 

۲۰۱۶. مرسدس F۱ W۰۷

نیکو رزبرگ نخستین و تنها عنوانش در جهان را با پیشی گرفتن از هم تیمی اش، همیلتون در سال ۲۰۱۶ به دست آورد. مرسدس عنوانش در بخش سازندگان کسب کرد. ککه روسبرگ، پدرش در سال ۱۹۸۲ با ویلیامز FW۰۸ با موتور فورد قهرمان جهان شده بود. 

۲۰۱۷. مرسدس +F۱ W۰۸ EQ Power

همیلتون دو مسابقه مانده به پایان با مرسدسی که در طول فصل نشان داد برتر از فراری است در مکزیک قهرمان جهان شد. راننده بریتانیایی چهارمین عنوان جهانی اش را به دست آورد.  

۲۰۱۸. مرسدس W۰۹

لویس همیلتون در پیست برادران رودریگس در مکزیک برای پنجمین بار قهرمان جهان شد. 

۲۰۱۹. مرسدس +AMG F۱ W۱۰ EQ Power

همیلتون با این خودرو ششمین قهرمانی اش در جهان را به دست آورد.

۲۰۲۰. مرسدس W۱۱

آن هفتمین قهرمانی همیلتون در جهان بود که به رکورد پرافتخار ترین راننده یعنی شوماخر رسید. کوتاه شدن برنامه بازی ها به خاطر بحران کرونا از نکات برجسته آن فصل بود. 

۲۰۲۱. ردبول RB۱۶B

یکی از هیجان انگیزترین فصل های تاریخ فرمول یک بود. فراشتپن و همیلتون با امتیاز برابر به آخرین مسابقه سال در ابوظبی رسیدند. همیلتون پیشتاز بود و فراشتپن با فاصله زیاد از او برای سبقت گرفتن، پشت سرش قرار داشت تا اینکه لطیفی تصادف کرد و خودرو ایمن وارد شد. خودرو ایمن برای چندین دور در مسابقه ماند و اتاق کنترل تصمیم گرفت که آن خودرو یک دور به پایان خارج شود تا آخرین دور بدون خطا باشد. این اتفاق اجازه داد تا فراشتپن از راننده بریتانیایی پیشی بگیرد و برای نخستین بار قهرمان جهان شود. آن پنجمین عنوان ردبول پس از چهار قهرمانی فتل بود. 

۲۰۲۲. ردبول RB۱۸

در سال ۲۰۲۲ برخلاف فصل ۲۰۲۱ خبری از هیجان نبود. فراشتپن پنج مسابقه مانده به پایان، در جی پی ژاپن قهرمان جهان شد. 

۲۰۲۳. ردبول RB۱۹

سه گانه راننده هلندی در جی پی قطر به واقعیت پیوست. پنج مسابقه مانده به پایان، راننده ردبول سومین قهرمانی پیاپی اش را جشن گرفت. 

۲۰۲۴. ردبول ریسینگ RB۲۰

فراشتپن در سال ۲۰۲۴ قهرمان فرمول یک شد. چهارمین قهرمانی اش در جهان در لاس وگاس، دو مسابقه مانده به پایان تثبیت شد. 

۲۰۲۵. مک‌لارن MCL۳۹

برای نخستین بار از سال ۲۰۲۱ قهرمان در آخرین مسابقه فصل مشخص شد. لندو نوریس، اسکار پیاستری، هر دو از مک‌لارن و مکس فراشتپن شانس قهرمانی در ابوظبی داشتند. راننده بریتانیایی ۱۲ امتیاز برتری داشت و با قرار گرفتن در جایگاه سوم می توانست قهرمان جهان شود که این اتفاق افتاد. نوریس در پیست یاس مارینا به عنوان نفر سوم از خط عبور کرد، جایگاهی که نخستین قهرمانی اش در جهان را قطعی کرد.