کاپیتان تیم ملی کبدی: حق‌الزحمه ایرانی ها پول یک جفت کفش هم نیست/ سلمان خان و آمیتا باچان از بازیکنان هندی حمایت می کنند

گروه ورزشی جی پلاس، با پایان دادن به سلطه هندی‌ها آن هم پس از سال‌ها در بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا بر سر زبان افتادند و اکنون فاضل اتراچالی کاپیتان تیم ملی کبدی ایران که در چند سال اخیر با قرارداد میلیاردی به عنوان گران ترین بازیکن جهان شناخته شده این روزها همچنان مشغول درخشیدن در لیگ ستارگان هند است؛ رشته‌ای که ورزش اول این کشور به حساب می‌آید.

ادعای عجیب ملی پوش اسبق وزنه برداری: به خاطر سکه های آخر سال نامشان در لیست اعزام می آید/ فدراسیون فقط به دنبال نمایش است

در ادامه صحبت‌های کاپیتان گرگانی تیم ملی کبدی کشورمان را در مورد تفاوت‌های کبدی هند و مشکلات این رشته در ایران خواهید خواند.

کمی درباره خودتان بگویید و چه اتفاقی موجب شد رشته کبدی را انتخاب کنید؟

29سال سن دارم و از سال 1387 وارد تیم ملی بزرگسالان شدم. در روستای محمد آباد گرگان قبلا یک سری کشتی گیر داشتیم و شکل گیری کبدی در اصل از روستای ما بود به طوری که تعدادی از ورزشکاران کشتی را جمع کردند و تیم کبدی تشکیل دادند؛ من هم قبلا جودوکار بودم و البته به صورت مقطعی فوتبال هم بازی کردم اما وقتی دیدم در روستای خودمان ورزشی کار می‌کنند که نامش را بلد نیستم اما خیلی خوب و جذاب است تصمیم گرفتم در آن فعالیت کنم. با این رشته انگیزه گرفتم و فوتبال را رها کردم چون کبدی برایم جذابیت بیشتری داشت.  

در مورد مسیر موفقیت‌تان کمی صحبت کنید:

از سال 1383 تا سال 1386 خیلی در فکر این مسائل که ملی پوش و حرفه‌ای شویم نبودیم بلکه تفکرمان بیشتر این بود که در آن سن و سال ورزش کنیم و سرگرم باشیم. همین طور رفته رفته که بازی کردیم سال 1386 به مسابقات جوانان رفتیم و آنجا به تیم ملی  دعوت شدم و از آن به بعد کلا شکل کبدی برای من تغییر کرد و با توجه به این که جزو نفرات برتر بودم فهمیدم که می‌توانم کار کنم و کبدی برایم حرفه‌ای شد. بنابراین به تیم ملی و جایگاه‌های بالاتر فکر کردم. سال 1389 به عنوان کم سن و سال ترین کبدی کار به تیم ملی بزرگسالان راه یافتم و در تورنمنت‌های مختلفی شرکت کردم و در سال 2014 در سن 22 سالگی به عنوان کاپیتان تیم ملی انتخاب شدم.

نحوه لژیونر شدنتان و حضور در لیگ ستارگان هند آن هم به عنوان گران ترین بازیکن کبدی جهان چگونه بود؟

در حال حاضر بازیکن تیم بمبئی هستم؛ در کل هفت فصل است که در هند بازی می‌کنم که سه فصل آن بازیکن تیم بمبئی بودم. ما در بازی‌های آسیایی 2014 عملکرد خوبی داشتیم و آن زمان تازه لیگ ستارگان راه اندازی شده بود و بازیکنان برتر را به این لیگ دعوت کردند. فصل اول قرارداد من 20 میلیون بود و جزو ضعیف ترین بازیکنان بودیم چون ما را باور نداشتند اما هر سال که گذشت خودم را بهتر نشان دادم و اکنون جزو گران ترین بازیکنان هستم؛ در حقیقت بعد از سه فصل از مرحله آماتور بودن درآمدیم.

چه تفاوتی میان کبدی در هند و ایران وجود دارد؟

لیگ هند و ایران در خیلی مسائل تفاوت دارند از جمله اینکه در هند مالکان تیم جزو افراد ثروتمند هستند به طوری که شاید بیشتر از 200 میلیارد برای یک تیم هزینه کنند؛ هر تیم دو فیزیوتراپ و ماساژور و همچنین بهترین امکانات را در اختیار دارد حتی بازیگرانی مانند سلمان خان و آمیتا باچان تیم‌ها را حمایت می‌کنند، هر مسابقه پخش تلوزیونی دارد و حتی بعد از پخش تکرار مسابقات بازی‌ها را تحلیل می‌کنند. در ایران قراردادهای ملی پوشان ما در حد چهار پنج میلیون تومان است و حتی خیلی از ملی پوشان مجبورند رایگان بازی کنند که یکی از آنها خودم هستم. علاوه بر مبلغ قراردادها ما از مکمل، ماساژور و هتل بهره مند نیستیم. در هند چندین هزار بازیکن وجود دارد که از میان آنها می‌توان تعداد زیادی بازیکن خوب انتخاب کرد اما در ایران از لحظ آماری خیلی ضعیف تر هستیم.

حضورچند بازیکن لژیونر در بالاترین سطح کبدی تا چه اندازه در پیشرفت کبدی ایران تاثیر داشته؟

صددرصد این اتفاق مثبت بوده؛ سال‌های قبل که با هند بازی می‌کردیم به دلیل نداشتن شناخت، از این تیم می‌ترسیدیم و وقتی در فینال شکست می‌خوردیم تازه قلق این تیم را متوجه می‌شدیم اما برای تورنمنت بعدی باز بازیکن جدید می‌آورند اما الان با هندی‌ها رو در رو بازی می‌کنیم و تمام نقاط ضعف و قوتشان را می‌بینیم. یکی از دلایلی که توانستیم در جاکارتا طلا کسب کنیم همین حضور ملی پوشان ما در هند بود.

در آستانه انتخابات فدراسیون هستیم؛ عملکرد رییش را در این چهار سال چگونه ارزیابی می‌کنید؟

عملکرد رئیس فدراسیون راضی کننده بود اما یک سری مسائل دست ریاست نبود؛ کرونا دو سال است شیوع پیدا کرده، کبدی هم چون ورزش پر برخوردی است کلا فعالیتی نداشت که خیلی به ضرر ورزشکاران شده است. در کل اتفاقات خوبی از جمله کسب دو طلا بزرگسالان در بخش آقایان و بانوان و همچنین  طلا جوانان که در دوران ریاست عباس اورسجی بود شاید سخت تکرار شود و این موضوع نشان می‌دهد عملکرد خوبی در این مدت داشت.

چه انتظاراتی از رئیس آینده فدراسیون دارید؟

ما باید سالن اختصاصی داشته باشیم، فیزیوتراپ و پزشک همراه تیم ملی باشد و در مجموع به کبدی هم مانند یک ورزش حرفه‌ای نگاه کنند چون ما طلای بازی‌های آسیایی را کسب کردیم و دیگر ورزش آماتور حساب نمی‌شود؛ ما با امکانات حداقلی مقام می‌آوریم و انتظار داریم نگاه ویژه تری به این رشته داشته باشند.

زمان خیلی زیادی تا بازی‌های آسیایی 2022 باقی نمانده فکر می‌کنید با توجه به شرایط موجود بتوانیم از عنوان قهرمانی دفاع کنیم؟

به نظرم می‌توانیم اما کار سختی است؛ هندوستان با کلی از ستارگانش می‌آید و این بار قطعا با آمادگی بیشتری در بازی ها شرکت می‌کند. یک گلایه در این مورد دارم؛ ورزشکاران ما روزی 25 هزار تومان حق اردو دریافت می‌کنند و حق‌الزحمه بازیکنان متاهل 30 هزار تومان است یعنی 10 روز هم که در اردو باشیم 250 هزار تومان می‌گیریم که این مبلغ پول یک کفش معمولی کبدی هم نمی‌شود؛ ورزشکاران کبدی اکثرا از جامعه ضعیف هستند و اگر قرار  است این قهرمانی را تکرار کنیم باید نگاه ویژه تری داشته باشند.

با این تفاسیر باید دلخوری زیادی از مسئولان ورزش داشته باشید چون همان طور که خیلی از ورزشکاران می‌گویند علی رغم مدال آور بودن کبدی فقط زمان بازی‌های آسیایی به این رشته توجه می‌کنند.

صددرصد دلخور هستم چون زمان بازی‌های آسیایی گوانگ ژو 8 هزار تومان حق اردو داشتیم و دقیقا یادم است بچه‌ها می‌گفتند سال 2006 هم همین مبلغ بوده و 2018 شد 25 هزار تومان و مسئولان دقیقا هر زمان در اردوی تیم ملی مسئولان حاضر شدند گفتیم به امکانات نیاز داریم ولی فقط می‌شنوند و می‌گویند چشم اما هیچ تغییری ایجاد نمی‌شود بعد زمانی که مدال کسب می‌کنیم عکس می‌گیرند؛ قبل از مدال هم که کلی قول و وعده می‌دهند اما هیچ کدام عملی نمی‌شود و این خیلی بد است.

چه آینده‌ای برای خودتان و کبدی ایران تصور می‌کنید؟

من دوبار بهترین مدافع جهان شدم و دلم می‌خواهد دوباره تکرار شود و بتوانم در بازی‌های آسیایی باز هم همراه تیم باشم. کبدی ایران شرایط سختی دارد و انتظارات بالا است چون دوره گذشته مدال طلا کسب کردیم اما نسبت به انتظاراتشان کاری برای ما انجام نمی‌دهند. در هر حال امیدوارم بدرخشیم و از عنوان قهرمانی خود دفاع کنیم.

حرف آخر.

گفتنی‌ها را گفتم فقط اینکه حدود 12 سال عضو تیم ملی بودم و بازیکنان ما کار بزرگی انجام دادند؛ خیلی از بازیکنان دنیا با بهترین امکانات تمرین می‌کنند اما ما بازیکنان ایران با معمولی ترین صبحانه ، نهار و شام طلای بازی‌های آسیایی را به دست آوردیم و در حقیقت واقعا شق‌القمر کردیم؛ امیدوارم بتوانیم با آسایش و امنیت بیشتری کار کنیم.