حتما خیلیها هنوز بر این باورند که بر پیشانی عمارت سازمان ملل متحد این شعر حضرت سعدی نوشته یا حجاری شده است: «بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند/ اما متأسفانه این داستان واقعیت ندارد.
به گزارش جماران، بهروز غریبپور نوشت: حتما خیلیها هنوز بر این باورند که بر پیشانی عمارت سازمان ملل متحد این شعر حضرت سعدی نوشته یا حجاری شده است: «بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی بدرد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار/ تو کز محنت دیگران بیغمی/ نشاید که نامت نهند آدمی» و چه فخری کردهاند کسانی که این داستان را باور کردهاند. اما متأسفانه این داستان واقعیت ندارد و مطلقاً در هیچ کجای این سازمان، نه بیرون و نه درون؛ حتی در یکی از راهروهای آن یا یکی از اتاقهای متعددش، چنین گفته حکیمانهای نقش نبسته است.
محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه که پیشتر نماینده ایران در سازمان ملل بود درباره اولین باری که به سازمان ملل میرود و به دنبال شعر سعدی است مینویسد که آن را پیدا نمیکند و با پیگیریهای چند ساله فرش ایرانی منقش به همین سطور در کنار یک فرش چینی که در سازمان ملل بوده در دهه ۸۰ شمسی، نصب میشود.
نخستوزیر اسپانیا در همین روزهای اخیر که بحران کرونا در آن دیار شدت و حدتی شگفت پیدا کرده بود و برای تاثیرگذاری سخن خود بر مردمش و طلب استمداد از آنها برای آنکه به یاری هم بشتابند، از سعدی و شعر معروف «بنی آدم اعضای یکدیگرند»، مثال میآورد. همین شعر سعدی در این روزها مورد استفاده دانشجویانی در ترکیه قرار گرفته و آن را برای دستگیری از افرادی که نیازمند کمک در این روزهای سخت و طاقتسوز هستند تبلیغ میکنند.
«سعدی کارنو» که در سالهای پایانی سده نوزدهم رئیسجمهور فرانسه بود و مدتی بعد کشته شد، در نقلقولی اشاره کرده که پدربزرگش عاشق گلستان سعدی بود و به همین دلیل نام نوهاش را سعدی گذاشت.
ضیاء موحد: سعدی چیزهایی در مورد شاهدبازی میگوید، در واقع صحبتش این است کسانی که شاهدبازی میکنند کسانی هستند که دستشان از روابط طبیعی کوتاه است و ناچار هستند که به این طریق متوسل شوند، اگرچه امروزه یک عده در دنیا طرفدار آن هستند و میخواهند آن را قانونی کنند، ولی به طور کلی این مسئله مورد پسند جامعه نیست و البته این نشان میدهد خیلی از مسائلی که امروز در جوامع وجود دارد، در فرهنگ و سنت قدیم ریشه دارد.
در سال ۹۹۸ به حکم یکی از حکمرانان فارس، یعقوب ذوالقدر کاملا ویران شد، باری دیگر هم سنگ قبر و مزار سعدی را ویران کردند. یکی از بناهایی که کریمخان زند به ساخت آن دست زد، همین آرامگاه سعدی است.
مقبره سعدی، دومین بار در دوران قاجاریه به دلیل انتساب او به مذهب تسنن تخریب شد و سنگ آرامگاهش نیز شکسته شد اما این بار علیاکبرخان قوامالملک شیرازی سنگی بر مزار سعدی گذاشت که تا امروز نیز پابرجاست.
عملیات اجرایی ساخت بنای جدید از سال ۱۳۲۷ و با نظارت علیاصغرخان حکمت، سیاستمدار، ادیب و بنیانگذار کتابخانه ملی ایران، آغاز شد. او در آن زمان رئیس انجمن آثار ملی کشور و نیز نماینده سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) در ایران بود.
در آن زمان از آندره گدار، باستانشناس و معمار فرانسوی که اجرای بنای حافظیه نیز از آثار اوست، درباره ساخت بنای سعدیه نظرخواهی شد اما در نهایت یک سال بعد قرعه ساخت بنا به نام طراح معمار ایرانی، محسن فروغی افتاد.