رئال مادرید و بارسلونا در تاریخ کوپا دل ری هفت بار در فینال با هم رقابت کردند.
ورزشی جماران، فرشته مقدم: داستان تقابل های رئال مادرید و بارسلونا در کوپا دل ری لحظات فراموش نشدنی را در سال های ۱۹۳۶ تا ۲۰۱۴ رقم زده است. هفت فینالی که با پیروزی های مرنگس و کولس همراه شدند و داستان هایی را برای یادآوری به جا گذاشته اند: از مهار تعیین کننده ریکاردو سامورا در مستایا تا پیروزی که ادامه پروژه یوهان کرویف را تضمین کرد.
هشتمین تقابل دو تیم امشب (شنبه) ساعت ۲۳:۳۰ در ورزشگاه لا کارتوخا سویا خواهد بود و به همین خاطر خوب است این فینال های به یادماندنی را مرور کرد.
۱۹۳۶: آخرین فینال قبل از جنگ داخلی
۲۱ جون ۱۹۳۶ کمتر از یک ماه قبل از شروع جنگ داخلی نخستین فینال بین دو تیم رئال و بارسلونا در کوپا دل ری در ورزشگاه مستایا برگزار شد. سفیدپوشان در دقایق نخست تیم برتر بودند و با گل های ائوخنیو و لکوئه پیش افتادند اما بارسا به لطف گلزنی اسکولا فاصله را به حداقل رساند و نزدیک بود بازی را مساوی کند. ریکاردو سامورا، دروازه‌بان رئال مادرید در آن زمان اجازه این کار را نداد.
هنوز از آن به عنوان آخرین مهار سامورا یاد می شود. او با حس ششمش حدس زد و ضربه اسکولا که از فاصله نزدیک به سمت دروازه زده شد را مهار کرد. ونتولرا، کاپیتان بارسا اظهار کرد: "باید از هواداران عذرخواهی کنم. من احساس شرم می کنم که کاپیتان چنین تیمی بودم." چند روز پس از بالا بردن جام، سامورا از فوتبال خداحافظی کرد.
۱۹۶۸: فینال بطری ها
۳۲ سال از نخستین فینال بارسا و رئال در کوپا دل ری گذشته بود که دوباره دو تیم در یازده جولای ۱۹۶۸ برابر هم قرار گرفتند. آن بازی به فینال بطری ها مشهور شد. به نوشته ال اسپانیول، مادرید با هفت مصدوم و بارسا به عنوان شگفتی ساز آن فصل به این دیدار رسیدند.
اشتباه سونسونگی منجر به گل به خودی رئال مادرید در دقیقه هفت شد و پس از افتادن فرناندو سرنا در محوطه، تماشاگران سفیدپوش شروع به پرتاب بطری به سمت آنتونیو ریگو داور کردند. ریگو در دفاع از خود گفت: "من خطایی از آمانسیو ندیدم و سرنا خود را روی زمین انداخت. سرنا سرنگون شد و می خواست با افتادنش من را فریب دهد پس از این که وارد محوطه شد."
در جایگاه نارسیس کارراس، رییس بارسلونا در سال های ۱۹۶۸ و ۶۹ حضور داشت که خاطره عجیبی از خود بر جای گذاشت. کامیلو آلونسو وگا، همسر وزیر وقت حکومت فرانکو بارسلونا را اسپانیا نامید و وکیل در پاسخ به او گفت: "خانم، بیایید همدیگر را انگولک نکنیم."
۱۹۷۴: جشنواره گل نجات بخش
۲۹ جون ۱۹۷۴ در ویسنته کالدرون یک طرفه ترین فینال بین دو تیم دیده شد، جایی که رئال مادرید با نتیجه قاطع ۴ بر صفر پیروز شد. در آن فصل بارسلونا با کرویف فاتح لالیگا شد که با تحقیر رقیبشان (پیروزی ۵ بر صفر) در برنابئو این اتفاق افتاد. چند ماه بعد سفیدپوشان به دنبال انتقام بودند.
پس از گل زود هنگام سانتیانا در دقیقه پنج، تیم لوییس مولونی پیش از پایان نیمه نخست دو گل دیگر توسط روبیکان و آگیلار به ثمر رساند. در نهایت این پیروزی قاطع با گلزنی پیری تکمیل شد. مولونی اجازه داد کاپیتان سوکو در شش دقیقه پایانی خداحافظی کند.
سوکو گفت: "خیلی گریه کردم. انتظار چنین چیزی را نداشتم، به اندازه کافی باورنکردنی بود، برای واقعی بودن خیلی زیبا بود." سپس جام را بالای سر برد تا به این شکل دوران ورزشی اش به پایان برسد.
۱۹۸۳: گل مارکوس آلونسو
چهارمین فینال بین سفیدپوشان و آبی اناری ها در کوپا دل ری چهار جون ۱۹۸۳ در لا روماردا برگزار شد. رئال مادرید در نیمه نهایی اسپورتینگ خیخون را در هم کوبید، در حالی که بارسا دیگو مارادونا را به عنوان ستاره تیمش در اختیار داشت. پس از یک دوئل نزدیک، ویکتور مونیوس با بازی سازی مارادونا در دقیقه ۳۲ آبی اناری ها را پیش انداخت. مادرید به لطف اشتباه خراردو در دفاع با گل سانتیانا بازی را مساوی کرد تا اینکه در آخرین لحظه مارکوس آلونسو با یک ضربه سر تماشایی نتیجه را ۲ بر یک به نفع بارسلونا کرد.
او گفت: "مارادونا و شوستر ستاره های تیم بودند. من شانس این را داشتم که در دقیقه آخر گلزنی کنم و همچنین گل زیبایی به ثمر برسانم."
۱۹۹۰: نجات تیم رویایی
بهار ۱۹۹۰ پنجمین فینال کوپا دل ری میان مرنگس و کولس به انجام رسید. مادرید تحت هدایت جان بنجامین توشاک به عنوان شانس اصلی در حالی به این دیدار رسید که کینتا بویتره (لقب پنج بازیکن مادرید به نام های امیلیانو بوتراگنیو، میگل پاردسا، مانولو سانچیس، میچل گونسالس و رافائل مارتین واسکس) را در اختیار داشت. از طرفی بارسلونا از رویای دریم تیم (تیم رویایی) با رهبری کرویف دفاع می کرد.
با وجود اخراج فرناندو ایرو پیش از پایان نیمه اول، بازی به نظر می رسید به نفع سفیدپوشان در جریان است. بوتراگنیو و اوگو سانچس موقعیت های گل خوبی داشتند. با این حال در دقیقه ۸۶ با ارسال بگیریستاین، گیرمو آمور گلزنی کرد و در وقت های اضافه خولیو سالیناس نتیجه را ۲ بر صفر کرد.
چند سال بعد سالیناس گفت: "آن خوش خاطره ترین ال کلاسیکو برایم بود. تنش زیادی وجود داشت. در زمان سرنوشت سازی قرار داشتیم چون برای پروژه بازی می کردیم. یک شکست منجر به اخراج کرویف می شد و موجب می شد دیگر به این پروژه ای که با نتایج خوبی همراه شده بود ادامه ندهیم."
۲۰۱۱: گل کریستیانو و جام ستاره ها
در سال ۲۰۱۱ رئال مادرید پس از ۱۸ سال دوباره فاتح کوپا دل ری شد. این اتفاق با گلزنی کریستیانو رونالدو در وقت های اضافه در فینالی تنش زا برابر بارسلونا رخ داد. ژوزه مورینیو در تقابل با پپ گواردیولا برنده شد و ایکر کاسیاس با مهار ضربه های لیونل مسی، آندرس اینیستا و پدرو که گلش به خاطر آفساید توسط اوندیانو ماینکو مردود اعلام شد ستاره این بازی لقب گرفت.
در بامداد، سرخیو راموس نقش اول داستان را به خود اختصاص داد: او با رسیدن به سیبلس، تعادلش را از دست داد و جام زیر اتوبوس له شد.
۲۰۱۴: گریز گرت بیل
۱۶ آوریل ۲۰۱۴ در مستایا یکی از ماندگارترین تصاویر فینال های کوپا دل ری میان بارسا و رئال به ثبت رسید: گریز گرت بیل. بیل نتیجه را ۲ بر یک کرد. کارلو آنچلوتی بدون کریستیانو به شکلی برنامه ریزی کرده بود که تیم در ضد حمله ها قدرتمند عمل کند. آنخل دی ماریا به این شکل در دقیقه ۱۰ گل نخست بازی را به ثمر رساند.
بارسلونا با ضربه سر مارک بارترا نتیجه را مساوی کرد اما در ادامه بیل بیش از ۵۹ متر را در ۷,۰۴ ثانیه دوید، بارترا را به راحتی جا گذاشت و با پای چپ شوت کرد تا گل دوم سفیدپوشان را به ثمر برساند. بیل آن را "گل زندگی ام" عنوان کرد.
