شعری به مناسبت یکصد سالگی باز تاسیس حوزه علمیه قم در وصف آیت‌الله العظمی شیخ عبدالکریم حائری یزدی

این شعر به مناسبت یکصد سالگی باز تاسیس حوزه علمیه قم در وصف آیت‌الله العظمی شیخ عبدالکریم حائری یزدی موسس آن توسط استاد رجبیان مدیر کتابخانه فیضیه سروده و به جماران ارسال شده است.

بسم الله الرَّحمنِ الرَّحیم

قصیده حائریه

تقدیم به روح قدسی موسّس عالیقدرحوزه علمیه قم مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ^{«تغمّده الله برحمته الواسعة»}

بمناسبت گرامیداشت یکصدمین سال بازتاسیس آن و مختوم به استغاثه بقطب عالم امکان حضرت امام عصر ^{«عجل الله تعالی فرجه الشریف»}

هان ای بزرگ قافلة روزگار را ...

هان ای بزرگ ، قافلة روزگار را	بر گوی چیست لایقِ قَدرَت نثار را
هم اعتبارِ شهری و هم افتخارِ دهر	تا کیست همعنانِ تو این افتخار را
از همتِ بلند تو بنیادِ دین بلند	از حق درود همتِ بنیانگذار را
عبدالکریم آیتِ عُظمایِ حائری	ای برترین نشانه خداوندگار را
آیینه‌دارِ حشمتِ دین احتشامِ توست	در حیرتم هرآینه آیینه‌دار را
الطاف حق ز نفسِ نفیسِ تو جلوه یافت	از جان سپاس، مرحمتِ کردگار را
رازیست در حدوث و بقایِ تو ماندگار	رازِ مگوست منزلتِ ماندگار را
بر تو تبارِ دانش و تقوا بسنده است	ای فخر ، هر قبیله و قوم و تبار را
هر نامدار، نام دارِ تو و وامدارِ توست	ای نامِ تو فزونیِ هر نامدار را
از یزد تا به سامره رفتی به پای شوق	یک سو نهاده صحبت یار و دیار را
ز آن پس حریمِ شاهِ نجف را نهاده روی	فرموش کرده رنجِ ره و رهگذار را
آنگاه در اراک و سپس خاکِ پاکِ قم	افکنده پی فقاهتِ کامل عیار را
همداستانِ نادره مردانِ سختکوش	ازدست نانهاده دمی پشتکار را
همتایِ شیخِ طائفه درحوزة نجف	برپا نموده رایتِ عزّ وفِخار را
از رنج و از تعب نبود جسم را گریز	چون مقصدعالی است نفوسِ کبار را
خون‌ها تو را به دل شد و دم بر نیامدت	دم زن دمی حکایت اندوهبار را
از صبر و بردباریِ تو کوه در ستوه	تا چون خدا جزای دهد بردبار را
مقهورِ عَزم وحَزمِ توشاهانِ روزگار	حَزمی چنین فزوده چنان اقتدار را
زآنهاست تیر و ترکش و تدبیر زآنِ تو ثبت است برجریدة تاریخ کارِشاه	پایان خوش است معرکة کارزار را گو شه کجاست بنگرد این شاهکار را
درمعنی سیاست دینی سخن بسی است	معنی تو بس فقیهِ سیاستمدار را
باری، ز هر دیار بخواندی به سویِ قم	پرهیزگار قومِ فضیلت شعار را
تا کَم کَمَک نموده فراهم یِکان یِکان	این جرگة خجستة ایمان مدار را
در سایه سارِ قدسیِ بانویِ اهلِ بیت	گرد آمدند طایفه‌ای پُرشمار را

والا تبار دخترِ موسی بنِ جعفر،آنک	تا عرش برکشیده عُلُوِّ تبار را
پرده نشینِ عصمت و تقوا که از ازل	دارد ز جاه خیلِ مَلَک پرده‌دار را
خوانِ کریم و دعوتِ (عبدالکریم) بود	تا برخورند سفرة بی‌انتظار را
قم را به(عُشِّ آلِ محمّد)ستوده اند	حجت رسید آن سخنِ استوار را
پس‌نعت‌‌(فیضِ علم)به وصفش فزوده‌اند	برهـان مخواه معجزة آشکار را
هان ای بزرگ میرِ موسِّس که در جهان	افراختی ز قم عَلَمِ اشتهار را
هان ای بزرگ قافله سالارِ راهدان	کافروختی به قامتِ ظلمت شَرار را
آن نونهال را که نشاندی به خاکِ قم	گسترده در زمین و زمان شاخسار را
و آن بذر دانه‌ها که فشاندی در این دیار	افشانده در بسیطِ جهان برگ و بار را
جوشید چشمه ساری و از جوشِ آن زُلال	آورد حق پدید دو صد جویبار را
از هر چهار گوشة عالم بدین مقام	اندر سلوک مکتبِ هشت و چهار را
منشورِ جاودانة قرآن و اهلِ بیت	زین سرزمین گشوده رهِ انتشار را
ای پاکباز عرصه دین کز صمیم جان	در باختـی تمامـی دار و نــدار را
ای یکه تاز پهنه معنا که زی فلک	در تاختی سبک فـرس راهـوار را
ای شاهباز قرب که با شهپر عروج	بشکسته‌ای ز قالب خاکی حصار را
ای تاجدار دین و خرد کز علو جاه	طی کرده قدر و قدرت هر تاجدار را
ای سرفراز علم و عمل کز کمال قدر	بخشیده ای به حوزه قم اعتبار را
باز آی و باز جانبِ حق رهسپار کن	حق یاورانِ جانبِ قم رهسپار را
باز آی و باز عشق و عطوفت نثار کن	دین باورانِ در رهِ دین استوار را
بازآی و باز برسر اهل طلب فشان باز آی و باز از بر ایمانیان بران	از بحر علم آن دُرَرِ شاهوار را اهریمنان ملحدایمان شکار را
دستار نه به فرق سیه باش یا سپید	صبح آفرین قبیله شب زنده دار را
یا رب ز رحمت ابدی بهره مند دار	آن پیشوایِ ساعیِ خدمتگزار را
یا رب ببخش کامِ وی از جنّتُ اللِّقاء	آن مقتدایِ مصلحِ پرهیزگار را
سیراب کن ز شِرعة تَسنیم تا ابد	آن نامور جنابِ شریعتمدار را ***
ای حوزة سرآمدِ قم سربلند باش	دل بند فضل و رحمت پروردگار را
ای حوزة خجستة قم پایدار باش	یاد آور آن حکایتِ پیرار و پار را
ای حوزة مبارکه ، منّت پذیر باش	چون جان عزیز دار مَر این یادگار را
صد سال از این مُجاهده بگذشته است و باش	تا بنگری ز سال و ز مَه صد هزار را
صد نوبهار دیدی و بینی ز لطفِ حق	صدها بهار نه که هزاران بهار را
صد گلشن امید شِکوفید و بِشکُفد	مَطبوعِ طَبعِ خاطرِ امّیدوار را ***
ای آفتابِ مهدی دوران طلوع کن	تا بشکنی مَهابتِ این شامِ تار را
ای شهریارِ عالمِ امکان ظهور کن	تا بنگرند خلقِ جهان شهریار را
ای والیِ ولایتِ عُظمی جُلوس کن	بر پای کن جهانِ ولایتمدار را
ای صاحبِ خلافتِ کُبری خروج کن	بِزدای ز آیه آیة قرآن غبار را
ای شمسِ آسمانِ هُدی چهره بر فروز	رونق فزای گردشِ لیل و نهار را
ای مهرِ تابناکِ حقیقت فزون بتاب	تا خرمی فزون کنی این مرغزار را
ای نوبهارِ گلشنِ هستی برون خَرام	بَر دَم بر عالم آن نفسِ مُشکبار را
ای شهسوارِ معرکه پا در رکاب کن	بنما به خلق معرکة شهسوار را
امروز ذوالفقارِ دو دَم در نیامِ توست	برکش به نامِ نامیِ حق ذوالفقار را
برپای خیز ای تو خداوندگارِ عدل	بر پای دار عدلِ خداوندگار را
گر روزگار را تویی آموزگارِ شرع	سر خم کند سپهر مرآموزگار را
گر روزگار را خطِ فرمان به دستِ توست	فرمان گزار بینمت این روزگار را
(الهام) خاکسارِ ره و رهگذارِ توست	بر سر بنِه دَمی قدم این خاکسار را کتابخانه مدرسة فیضیة قم ، اقلّ خدمه اهل العلم حسن رجبیان