نویسنده معتقد است همانطور که شکافهای شدید در تجمعات محافظهکاران و استعفاها در داخل مراکز فکر تأثیرگذار نشان میدهد درگیری جانشینی در داخل اردوگاه محافظهکاران عملاً قبل از پایان دوره آغاز شده است.
به گزارش جماران، ژیل پاریس، روزنامهنگار فرانسوی، معتقد است که اصرار دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، بر درج نام خود در همه جا، صرفاً یک تمایل نمایشی نیست، بلکه نشانهای از نگرانی عمیقتر از زوال نفوذ و نزدیک شدن به پایان نقش سیاسی اوست.
پاریس -در ستون خود در روزنامه لوموند- نوشت که وسواس درج نامش در همه جا، ترامپ را در طول دوران حرفهایاش همراهی کرده است، از تغییر نام مؤسسات نمادین در واشنگتن، مانند مؤسسه صلح ایالات متحده و مرکز کندی، تا اعلام کشتیهای جنگی حامل نامش، تا ایده ضرب سکهای که چهرهاش روی آن باشد.
به این ترتیب، نویسنده معتقد است که ترامپ ریاست جمهوری را به یک پروژه «برند تجاری» یکپارچه تبدیل میکند، که ادامه یک روند طولانی مبتنی بر خودتبلیغی است، رفتاری که به گفته نویسنده، به دلیل فرسایش مفهوم تضاد منافع، دیگر اعتراض چندانی را در واشنگتن برنمیانگیزد، هشداری به دستیابی امپراتوری خانوادگی ترامپ به میلیاردها دلار از زمان انتخاب مجددش، و به تیم دولتی او که شامل تعداد بیسابقهای از ثروتمندان است، در حالی که آمریکاییها از فشارهای معیشتی رنج میبرند.
اما پاریس فراتر از تفسیر موضوع صرفاً با خودشیفتگی و طمع میرود و ایده«پایان اجتنابناپذیر» رئیسجمهور را مطرح میکند و این امر ناشی از محدودیتهای قانون اساسی که مانع از دوره سوم میشود، و احتمال تبدیل شدن ترامپ به یک «اردک لنگ» پس از انتخابات میاندورهای سال 2026 است.
نویسنده معتقد است همانطور که شکافهای شدید در تجمعات محافظهکاران و استعفاها در داخل مراکز فکر تأثیرگذار نشان میدهد درگیری جانشینی در داخل اردوگاه محافظهکاران عملاً قبل از پایان دوره آغاز شده است.
این مقاله وضعیت آمریکا را در یک زمینه بینالمللی قرار میدهد و تفاوت بین گردش قدرت در واشنگتن و تداوم حکومت در مسکو و پکن را برجسته میکند، جایی که رهبرانی مانند ولادیمیر پوتین، رئیسجمهور روسیه و شی جین پینگ، رئیسجمهور چین، با رؤسای جمهور آمریکایی متوالی برخورد میکنند.
این مقاله به این نتیجه میرسد که خطر فقط در نامهای آویزان شده بر ساختمانها نیست، بلکه در تحولات عمیقی است که سیاست خارجی و خود دولت آمریکا را تحت تأثیر قرار میدهد، از کاهش توافق سنتی، تا ترجیح وفاداری بر شایستگی، و تضعیف دستگاه دیپلماسی.
و در پایان، پاریس یک سوال کنایهآمیز و در عین حال نگرانکننده مطرح میکند. آیا حذف نام ترامپ از نماهای واشنگتن آسانتر خواهد بود یا بازگرداندن سیاست آمریکا به اصول سنتی آن؟
