«من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم. اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فیالمثل چیزی داشته ام ته کشیده...»، این جمله، بخشی از نامه ای است که امام به اصرار عروسشان نوشته اند.
به گزارش خبرنگار جماران، سی ام اردیبهشت ماه سال 64 مطابق با بیست و نهم شعبان سال 1405 هجری قمری بود که امام خمینی (س) به اصرار بانو فاطمه طباطبایی، عروسشان چند خطی برایشان نوشتند. امام در پایان این نامه کوتاه، توصیه مهمی به وی داشته اند. متن نامه امام به شرح زیر است:
«بسمه تعالی
عاقبت، اصرار مکرر فاطی[1] غلبه کرد، و من از این چاه خشکیده برای خاطر او چند دَلوی آب گلآلود کشیدم. من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم. اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فیالمثل چیزی داشته ام ته کشیده، و با دفتری سیاه و کوله باری از گناه به درگاه او ـ جلّ و علا ـ به امید بخشش و رحمت روآوردم، اعتراف دارم که نقطۀ سفیدی در نامۀ عمل ندارم؛ چون حسنات تخیلی و طاعات صوری ام سیئاتی است که از حد خودپرستی و خودخواهی فراتر نرفته و حجاب های ظلمانی و وساوس شیطانی بوده؛ظُلُماتٌ بَعضُها فَوقَ بَعضٍ،[2] که باید از آنها بیش از معاصی استغفار کنم، و از خود و عمل خود مأیوسم، لکن از فضل خدای متعال و رحمت او ـ جل و علا ـ مأیوس نیستم و به رحمت و نعمت واسعۀ او امید بستم.
و تو ای دخترم به خود آی، و از خود سفر کن؛ یا لااقل به خیال سفر باش. و بدان آنچه شنیدیم از طبلی میانتهی بوده؛ و آنچه گفتیم لقلقۀ لسان. خداوند به رحمت خود تو را یاری دهد که چون نویسنده، عمر را صرف لایعنی[3] نکنی.
تاریخ 29 شعبان 1405
روح اللّه الموسوی الخمینی»
1 ـ همسر آقای سید احمد خمینی.
2 ـ بخشی از آیۀ 40 سورۀ نور: «تاریکی ها برخی از آن، بالای برخی است».
3 ـ بیهوده.
