پایگاه خبری جماران: خبر مثل پتک سنگین بود. باشگاه خبرنگاران جوان در اعتراض به شهردار تهران گوی سبقت را ربوده و از آنجا که شهردار در سخنرانی خود آیه« فضّل الله المجاهدین علی القاعدین اجراً عظیماً » را قرائت کرده ، این مطلب را با عنوان «اشاره عجیب حناچی به آیه حک شده در آرم منافقین» مورد نقد قرار داده است.
اگر مسئله در همین حد بود البته احتیاجی به نقد و نگارش مطلبی خاص نداشت چراکه هر ناظر بی طرفی عمق سستی و بی ارزشی این تخریب را در می یابد. اما نکته اینجاست که این سخن در رسانه ای رسمی و تحت پوشش رسمی ترین رسانه کشور که نام ملی را یدک می کشد، منتشر شده است و به همین جهت اثر آن می تواند از نوشته یک جوان جویای نام فراتر رود.
توجه کنید که نویسنده این مطلب در اعتراض به شهردار می خواسته یک مطلب را به خواننده القا کند و با توجه به اینکه برادر شهردار از اعضای منافقین بوده، چنین به اذهان متبادر کند که شهردار هم با این گروه سَر و سِر دارد. در حقیقت نویسنده باشگاه خبرنگاران درصدد یک القای نه چندان پنهان بوده است.
اما آیا این کار درست و یا اخلاقی است؟ و آیا رسانه رسمی حق دارد از بودجه بیت المال این چنین به تخریب باطل بپردازد؟ فکر نمی کنم کسی به این سؤالات پاسخ مثبت دهد. و یا لااقل در این مورد بخواهد از این نوشته بی ارزش دفاع کند.
ظاهرا مشکل از آنجا ناشی می شود که مسئولین این رسانه و سایر رسانه های اصولگرا درک غلطی از سخنان رهبری معظم دارند و فکر می کنند معنای «آتش به اختیار» و «جوانگرایی انقلابی» آن است که عنان این رسانه ها را به هر تازه واردی بدهند. و این تنزل دادن سخن رهبری به یک روش غیر قابل دفاع است.
اینکه هر کس بتواند در زیر عنوانی که به نظام مربوط است هر چه خواست بنویسد بزرگترین ظلم به نظام اسلامی است.
لذاست که روی سخن من نه با صاحب این نوشته که با بزرگان این رسانه است. سستی این مطلب به قدری است که احتیاج نیست درباره آن چیزی را قلمی کرد ولی بنیان یک اشتباه در سپردن کارهای رسانه ملی به «تازه واردان غیر آزمایش شده» است. کسانی که از «امکان نفوذ» در آنها وجود دارد تا «امکان احساسات کودکانه»، و از «عصبانیت قبیله ای» را در چنته دارند تا «خودنمایی» هایی برای جلب نظر بیشتر بزرگانشان. و مگر همین چند روز پیش شاهد پناهندگی یکی از ایشان نبودیم؟
این موج در رسانه ملی قابل تشخیص است. و اسف ناک آنکه « آنانکه این اشتباه را بانی شده اند، نا شناخته اند و مدیران سازمان که این روش را قبول ندارند،باید چوب آن را بخورند»
