میزبانی دهان پرکن دوومیدانی ایران در فقر مالی!

جی پلاس، کنفدراسیون دوومیدانی آسیا میزبانی دوره بعدی این رقابت ها را به ایران واگذار کرد؛ مسابقاتی که پیش از این هم ایران سابقه میزبانی آن را داشت. با وجود اینکه گرفتن میزبانی تورنمنت بین المللی ولو قهرمانی داخل سالن قاره که اهمیت چندانی ندارد؛ می تواند ارزشمند باشد اما موضوع  قابل توجه این است که دوومیدانی ایران در مقایسه با کشور قزاقستان (میزبان دوره اخیر) در بحث زیر ساخت و امکانات لازمه برای برگزاری مسابقات در سطح بسیار پایینی قرار دارد.

 ورزشگاه آفتاب انقلاب که تنها ورزشگاه اختصاصی دوومیدانی است اوضاع مناسب ندارد و حدود دو دهه است که بازسازی هم نشده است. قسمت‌‌هایی از پیست تارتان این سالن از بین رفته، دستگاه‌های فتوفینیش با توجه به خطاهایی که در مسابقات داخلی داشت؛ نشان داد کاملا فرسوده هستند؛ بنابراین برای برگزاری میزبانی مناسب نیاز به یک سری تجهیزات الکترونیکی و تجهیزات ذاتی از جمله تشک پرش با نیزه و پرش ارتفاع، تخته استارت‌‌های الکترونیکی، سامانه اعلام نتایج مسابقات و... است.

اما همه مشکلات به همین جا ختم نمی شود. فشار مالی و کسری بودجه در فدراسیون دوومیدانی سختی‌های این میزبانی را دو چندان می‌کند. درست است که قبول میزبانی هیچ رقابتی بدون اطلاع وزارت ورزش و جوانان اتفاق نمی‌افتد اما همین وزارت‌خانه هم برای حل مشکلات مالی تمامی رشته‌های ورزشی با مشکل مواجه است و ریاست فدراسیون دوومیدانی هم در این مدت تلاشی برای جذب اسپانسر نداشته که حداقل از این طریق تا حدودی موانع را از سر راه بردارد.

با این تفاسیر برگزاری مسابقات داخل سالن آسیا به نظر یک شو مدیریتی محسوب می‌شود چون باید زمانی دست به این اقدام زد که زیرساخت‌ها از همه جهت فراهم باشد. مدیر زمانی باید این کار را انجام دهد که منابع مالی کافی جذب کند؛ حتی صحبت‌های اخیر رئیس فدراسیون در رسانه‌های مختلف دیداری، شنیداری و مکتوب نشان از وضعیت مالی آشفته ورزش اول المپیک در ایران می‌دهد. هاشم صیامی در یکی از مصاحبه‌های خود اعلام کرده بود که درخواست 10 میلیارد تومان اعتبار و بودجه از وزارت ورزش داشته اما در این باره نیز باید گفت درست است که ما می‌خواهیم یک میزبانی در خور و در شان نام کشورمان داشته بشیم ولی فراهم کردن چنین بودجه‌ای برای بازسازی سالن و خرید تجهیزات آن هم در این اوضاع اقتصادی برای وزارت ورزش کار دشواری است.

ضمن اینکه به نظر می رسد در بحث تبصره 14 که مجلس شورای اسلامی به فدراسیون‌های ورزشی اختصاص داده یک رقم قابل توجهی هم برای فدراسیون دوومیدانی در نظرگرفته شده بود؛ اگر وزارت ورزش بودجه کامل این فدراسیون و بودجه اختصاص داده شده در ماده 14 را به فدراسیون بپردازد و همچنین ریاست فدراسیون هم عزمی راسخ برای جذب اسپانسر داشته باشد آن زمان می‌توان به یک میزبانی بدون مشکل امیدوار بود.

اگر موارد ذکر شده  مهیا نشود برگزاری چنین مسابقاتی با این شرایط کار عقلانی نیست.  از طرفی تنها یک سال تا این رقابت باقی مانده و باید دید در این بازه زمانی اندک فدراسیون دوومیدانی می‌تواند تمام امکانات لازم را برای این رقابت فراهم کند یا نه؟ حال که میزبانی مسابقات دوومیدانی داخل سالن آسیا مورد قبول واقع شده از فدراسیون انتظار می‌رود به عنوان متولی  همین الان به دنبال جذب منابع مالی و بهبود امکانات برای برگزاری هرچه بهتر این رقابت باشد.