درام علی ارسلان از دل تراژدی بنا

جی پلاس؛ کولاک علی ارسلان مقابل چشمان محمد بنا دقیقا آدم را یاد این جمله گاندی می‌اندازد؛« ابتدا نادیده‌ات می‌گیرند، سپس مسخره‌ات می‌کنند، بعد با تو به نبرد بر می‌خیزند اما در آخر، پیروزی از آن توست». مطمئنا وقتی ارسلان چمدانش را می‌بست تا سوار بر پرواز صربستان شود و جایی دور از خانه کشتی بگیرد، خودش هم مدام به همین موضوع فکر می‌کرد؛ به سال‌های رنج و دیده نشدن، به موفقیت‌های داخلی و خارجی و انکار شدن، به همه روزهایی که به امید پوشیدن دوبنده تیم ملی شب می‌شد اما خبری از دوبنده نبود!

ارسلان قربانی سیستمی شد که انتصاب را جایگزین انتخاب کرده و به جای پای‌بندی به قانون، گلخانه‌ای عمل کردن را سرلوحه کارش قرار داده؛ همان سیستمی که چیزی نمانده بود قاسم رضایی را دو دستی تقدیم آذربایجان کند و بعد که قاسم به تیم ملی رسید، با یک طلا و برنز المپیک به افتخارشان تبدیل شد تا از آن برای ساکت کردن منتقدان استفاده کنند!

پسر خوش‌تراش آملی کشتی آنقدر خوب کشتی گرفت که جایی برای حرف اضافه نگذاشت؛ تلاش‌های بی‌وقفه‌اش مثل ملودی دارکوب بود و آنقدر به دیوارهای سر راهش کوبید تا بالاخره آن‌ها را کنار زد و به قله‌ای رسید که حقش بود؛ حالا ما مانده‌ایم و حسرتی که مثل سامان طهماسبی و صباح شریعتی همیشه همراهمان است؛ با لبخندی بر لب، و دردی در قلب؛ بجنگ و بدان که فاتح بلندترین قله‌هایی و پیروزی نهایی، قطعا از آن توست.