با شیوع ویروس کرونا و عزم جدی برای کنترل و ریشه کنی آن در مسوولان و مردم، بسیاری از کسب و کارها به تعطیلی کشیده شد و بلافاصله دولت به دلیل ریسک بالای ابتلای درصد بیشتری از افراد جامعه با فعالیت نظام آموزشی و رفت و آمد دانش آموزان و والدین، تصمیم بر تعطیلی مدارس گرفت.
تعطیلی مدارس در واپسین روزهای باقیمانده از فعالیت سیستم آموزشی کشور، مشکلاتی در تدریس باقیمانده دروس دانش آموزان ایجاد کرد که همین عامل و گستردگی استفاده از فضای مجازی و در دسترس بودن آن باعث شد، وزارت آموزش و پرورش سامانه ای به نام شاد برای تدریس و یادگیری دانش آموزان و جلوگیری از تعطیلی نظام آموزشی کشور طراحی نماید.
گرچه طراحی چنین برنامه ای مطابق با الگوهای نظام آموزشی و نیازهای موجود در این فرصت کم با سرعت بالا قابل قدردانی است اما به دلیل فرصت کم، وقت آنچنانی برای از بین بردن نقاط ضعف این اپلیکیشن وجود نداشته و بسیاری از والدین و دانش آموزان نتوانسته اند هنوز موفق به حضور در این کلاس های مجازی به دلیل مشکلات پیش روی ثبت نام دانش آموز و ورود به کلاس مورد نظر شوند و آنهایی نیز که ثبت نام کرده و در کلاس ها مشغول یادگیری هستند از سرعت پایین این اپلیکیشن بسیار گله مند هستند.
یکی از مهمترین مشکلات پیش روی دانش آموزان خصوصا در مناطق کم برخوردار، عدم دسترسی به اینترنت و نداشتن گوشی های هوشمند است، بسیاری از دانش آموزان روستاها به دلیل فراهم نبودن بستر اینترنت در روستای محل سکونت، همچنان در برزخ بلاتکلیفی آموزشی هستند و شنیدن اخباری مبنی بر شروع تدریس و یادگیری دروس در این سامانه، آنها را دچار استرس و اضطراب ناشی از عدم حضور در این کلاس ها و عقب ماندن از تحصیل کرده است.
متاسفانه بسیاری از خانواده ها به دلیل پایین بودن سطح درآمدی و اقتصادی خانوار، هنوز از گوشی های ساده استفاده می نمایند و دانش آموزان این خانواده ها عملا از دسترسی به اینترنت و استفاده از اپلیکیشن شاد محروم هستند که به نظر می رسد بهتر بود وزارت آموزش و پرورش با نگاهی گسترده تر و به منظور ایجاد عدالت اجتماعی، مشکلات این دسته از دانش آموزان را نیز در نظر گرفته و ساز و کاری مناسب تر جهت دسترسی به فعالیت های آموزشی خانواده های با توان مالی کم را هم فراهم می کرد.
نکته قابل توجه دیگری که این روزها در بسیاری از خانواده ها دیده می شود این است که برخی از والدین به دلیل کار کردن در محیط بیرون از خانه، نمی توانند گوشی های خود را در ساعات آموزش و فراگیری دروس در اختیار فرزندانشان قرار دهند و این دسته از دانش آموزان نیز عملا از دسترسی به کلاس ها و دروس یاد داده شده تا آمدن والدین محروم هستند.
جالب است که یکی از والدین می گفت به دلیل اینکه معلمان به حضور آنلاین دانش آموز اهمیت می دهند مجبور هستیم در ساعات خواسته شده که در محیط کار خود حضور داریم و فرزندمان دسترسی به گوشی ندارد، سر ساعت خودمان به جای فرزندانمان آنلاین شویم و اعلام حضور کنیم و گاهی صحبت هایی از زبان فرزندمان در مورد درس ها در فضای کلاس مجازی مطرح کنیم که معلم فکر کند خود دانش آموز است که در کلاس حضور دارد.
مادری می گفت: که فرزندش در مقطع دوم دبستان مشغول به تحصیل است و به دلیل عدم حضور فیزیکی در این کلاس ها، آنچنان اهمیتی به آموزش دروس در این فضا نمی دهد و عملا خودش هم معلم شده و هم دانش آموز که در ایام قرنطینه کرونایی، واقعا به لحاظ روحی مشکلات بسیاری را برایش ایجاد کرده است چرا که مجبور است دروس تدریس شده را خودش فرابگیرد و به فرزند دانش آموزش منتقل نماید.
پدر یک دانش آموز می گوید: محتوای دروس تدریس شده در این کلاس های مجازی از کیفیت چندانی برخوردار نیست و هیچ چیز به اندازه حضور فیزیکی دانش آموزان در کلاس های درس در یادگیری و اهمیت دادن دانش آموزان به درس و تحصیل نمی تواند موثر باشد.
در واقع فرآیند یادگیری دروس در این کلاس ها آنگونه که باید تثبیت نشده است و کیفیت فضای آموزشی این کلاس های مجازی با کلاس های حقیقی به قول معروف زمین تا آسمان تفاوت دارد اما با توجه به شرایط پیش آمده فعلا چاره ای جز یادگیری دروس از طریق این فضا نیست بهتر است در دوران پساکرونا، آموزش و پرورش در درازمدت با رفع نقاط ضعف این سامانه با نگاه به حادثه خیزی کشور و لزوم توجه به موضوع پدافند غیرعامل، این فضای آموزشی را به عنوان بستر دوم یادگیری علم و تحصیل، توسعه دهد که در هنگام مواجهه با بحران هایی همچون سیل و زلزله و وقایع دیگر، دانش آموزان از تحصیل جا نمانند و آموزش و یادیگری در هیچ زمانی تعطیل نشود.
بر اساس آمار روز سه شنبه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تاکنون ۹۲ هزار و ۵۸۴ نفر در کشور به طور قطعی به ویروس کرونا مبتلا شده و با فوت ۷۱ نفر در ۲۴ ساعت گذشته، تعداد جان باختگان کرونا در کشور به پنج هزار و ۸۷۷ نفر رسید.
