محققان در بریتانیا گزارش دادند که تحریک عصب واگ با استفاده از پالسهای الکتریکی خفیف هدایتشده به گوش میتواند اثربخشی تمرینات مدیتیشن را به طور قابل توجهی افزایش دهد و سطح خودآگاهی و ذهنآگاهی افراد را افزایش دهد.
به گزارش جماران به نقل از مجله علمی: این مطالعه نتیجه گرفت که ترکیب تحریک عصب واگ با مدیتیشن ذهنآگاهی میتواند راهی مؤثر برای افزایش شفقت به خود باشد، که در درمان بسیاری از مشکلات روانی نقش اساسی دارد.
شفقت به خود، توانایی رفتار با خود با مهربانی و درک است، به خصوص در مواقع شکست، درد یا ضعف، به جای توسل به انتقاد شدید از خود یا شرم. این به معنای خودپسندی یا توجیه اشتباهات نیست؛ بلکه شامل تشخیص این است که رنج و کاستیها بخش عادی از تجربه انسان هستند و هیچکس نمیتواند همیشه کامل باشد.
وقتی فردی شفقت به خود را تمرین میکند، درد خود را بدون فاجعهسازی تصدیق میکند و حمایت و مراقبتی را که نیاز دارد، مانند یک دوست عزیز به خود میدهد. تحقیقات روانشناسی نشان داده است که خوددلسوزی با سطوح پایینتر اضطراب و افسردگی، بهبود تابآوری روانشناختی و افزایش احساس رضایت و اعتماد به نفس مرتبط است. همچنین به افراد کمک میکند تا با تعادل بیشتری بر بحرانها و موقعیتهای دشوار غلبه کنند و توانایی خود را برای تصمیمگیریهای سالم بدون افتادن در دام خودزنی یا فرار از مسئولیت افزایش دهند.
این توانایی، رشد شخصی و خودسازی را تشویق میکند و یک محیط داخلی امن ایجاد میکند که بدون فشار یا ترس، تغییرات سازنده را تشویق میکند.
با افزایش فشارهای روانی دوران مدرن، خوددلسوزی به یک مهارت ضروری زندگی تبدیل شده است که به اندازه هر مداخله درمانی اهمیت دارد. در واقع، اغلب سنگ بنای موفقیت مدیتیشن، درمان شناختی رفتاری و درمان پذیرش و تعهد است.
عصب واگ
این مطالعه که در مجله Physiological Medicine منتشر شده است، گامی فراتر در جهت درک چگونگی تعامل سیستم عصبی با تکنیکهای مدیتیشن ذهن آگاهی برمیدارد، به ویژه از آنجایی که عصب واگ یکی از اجزای کلیدی سیستم "استراحت و هضم" است که برای آرام کردن بدن و معکوس کردن پاسخ "جنگ یا گریز" مرتبط با استرس روانی عمل میکند.
عصب واگ طولانیترین عصب جمجمهای است که مغز را به اکثر اندامهای حیاتی در قفسه سینه و شکم، مانند قلب، ریهها و رودهها متصل میکند. این عصب مسئول ارسال سیگنالها از بدن به مغز است و به آن اجازه میدهد تا بر فرآیندهای روانشناختی، مانند تعامل اجتماعی و تنظیم عاطفی، تأثیر بگذارد.
محققان دانشگاه کالج لندن با قرار دادن یک دستگاه کوچک که پالسهای الکتریکی بدون درد را به ناحیه تراگوس لاله گوش، قطعه کوچک غضروف در جلوی دهانه کانال گوش، ارسال میکند، از تحریک عصب واگ از طریق پوست (TNS) غیرتهاجمی استفاده کردند.
این ناحیه حاوی فیبرهای عصبی نزدیک به سطح پوست است و آن را به نقطهای مؤثر برای تحریک عصب بدون نیاز به مداخله جراحی تبدیل میکند.
برخلاف روشهای جراحی که نیاز به کاشت الکترود در داخل بدن دارند، این روش ایمنتر و آسانتر است و آزمایشهای قبلی توانایی آن را در کاهش التهاب و محافظت از اندامهای حیاتی در برابر آسیب ناشی از کاهش جریان خون نشان دادهاند. این مطالعه شامل ۱۲۰ داوطلب سالم بود که به چهار گروه تقسیم شدند تا تأثیر تحریک عصب واگ بر خوداندیشی را آزمایش کنند. گروه اول تحریک عصب واگ را همراه با آموزش شفقت به خود دریافت کردند، گروه دوم تحریک ساختگی را با همان آموزش دریافت کردند، گروه سوم تحریک عصب واگ را با آموزش غیر متمرکز بر شفقت دریافت کردند و گروه چهارم به عنوان گروه کنترل عمل کردند و تحریک ساختگی و آموزش تقویت غیر شفقت را دریافت کردند.
پالس الکتریکی
قبل از شروع تحریک، محققان به شرکتکنندگان نحوه استفاده از دستگاه و تعیین "آستانه حس الکتریکی" آنها را آموزش دادند. شدت جریان تقریباً 1.5 میلیآمپر پایینتر از این آستانه تنظیم شد تا از ناراحتی جلوگیری شود و تحریک عصبی مؤثر بدون هیچ گونه حس لمسی تضمین شود. دستگاهها از قبل برنامهریزی شده و از راه دور کنترل میشدند و نظارت تصویری روزانه برای اطمینان از رعایت داوطلبان و جلوگیری از هرگونه عارضه انجام میشد.
نتایج نشان داد که گروه اول که تحریک عصب واگ را با آموزش مدیتیشن طراحی شده برای افزایش شفقت به خود ترکیب کرده بودند، در مقایسه با سایر گروهها به بالاترین سطح بهبود فوری در شفقت به خود دست یافتند. این شرکتکنندگان همچنین در طول زمان از طریق جلسات آموزشی مکرر، بهبودهای تجمعی در خودآگاهی را ثبت کردند.
