عکس العمل امام در مجالس روضه
به محض اینکه روضه خوان شروع به خواندن مصیبت اهل بیت(ع) می کرد امام دستمالشان را از جیب در می آوردند و شروع به گریه می کردند.
جی پلاس: من بارها امام را در مجالس روضه ای که در خانه بعضی از آقایان عالِم یا در مسجد بالای سر حرم حضرت معصومه(س) تشکیل می شد می دیدم. تمام حاضران در مجلس روضه به گفته های واعظ، چه شیرین و چه تلخ، چه حزن انگیز و چه خنده دار بر حسب حالت خود، عکس العمل نشان می دادند، عده ای تبسم می کردند یا عده ای می خندیدند، جمعی تحت تاثیر مطالب حزن انگیز سر تکان می دادند و با صدای کوتاه یا بلند گریه می کردند. اما امام همواره آرام و بی تفاوت می نشستند و فقط گوش می دادند چنانکه واقعا باعث تعجب هر بیننده ای می شد. ولی همین که لحظه ذکر مصیبت اهل بیت(ع) فرا می رسید امام دستمالشان را از جیب بیرون می آوردند و بی اختیار اشک می ریختند. گاهی می دیدم که دستمال را با دست بر روی دهان نگاه داشته اند و به سخنان واعظ یا روضه خوان گوش می دهند و در همان حال قطره های درشت و پی در پی اشک از چشمانشان جاری بود. می توان گفت همان طور که طاقت و تحمل امام نسبت به سایر مطالب و حوادث و دیدنی ها و شنیدنی ها بیش از همه بود، گریستن و اشک ریختن ایشان برای مصیبت های اهل بیت(ع) نیز بیش از دیگران بود.
برشی از کتاب برداشت هایی از سیره امام خمینی(س)؛ ج 3، ص 30-31؛ چاپ پنجم (1388)؛ ناشر: چاپ و نشر عروج. خاطره از مرحوم آیت الله علی دوانی.
دیدگاه تان را بنویسید