توصیه ویژه آیت الله بهاءالدینی برای رفع مشکلات

به گزارش خبرنگار جی پلاس، در کتاب آیت بصیرت از قول مرحوم آیت الله سید رضا بهاءالدینی(۱) برای رهایی از مشکلات و برآورده شدن حوائج دستوری ذکر شده است که با هم پی می گیریم:

« ما تجربه زیادی به دست آورده ایم و وجدان نموده ایم که  برای رهایی از مشکلات راه هایی هست که بهترین آنها که خود ما حس کرده ایم و به کمک آنها به حاجت هایمان رسیده ایم، چهار چیز است:

نذرکردن گوسفند برای فقرا، خواندن حدیث کساء به طور پی در پی(«و ادفعوا أمواج البلاء بالدّعاء»، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) چند بار قسم خوردند که اگر کسی این حدیث را بخواند، اگر غمگین باشد، غمش برداشته می شود و صاحب حاجت حاجتش برآورده می شود...)، پرداخت صدقه و ختم صلوات( چهارده هزار مرتبه صلوات فرستادن است؛ حالا چهارده هزار مرتبه را چند نفر یا در چند جلسه بفرستند فرقی نمی کند.)» 

خاصیت صلوات برای اموات

ایشان در ادامه بیان می کنند که: ذکر صلوات برای اموات خیلی خاصیت دارد، گاهی من برای اموات صلوات را هدیه می کنم و اثرات عجیبی هم دیدم. خواب دیدم فردی به چند نوع عذاب گرفتار است مقداری صلوات برایش هدیه کردم دوباره در خواب دیدم، الحمدلله صلوات ها او را نجات داده اند.

برشی از کتاب آیت بصیرت؛ ص 68 

۱. حضرت آیت الله العظمی‌ حاج سید رضا بهاءالدینی(۱) در اواخر ذی الحجه سال ۱۳۲۷ق در خانواده‌ ای متدین و تقوا‌پیشه، در شهر مقدس قم چشم به جهان گشود. پدر ایشان، آقا سید صفی الدین، مردی پاک طینت و پرهیزکار و از خدمتگزاران آستان مقدس حضرت معصومه- سلام الله علیها- بود.

حضرت آیت الله العظمی‌ بهاءالدینی از همان آغاز دوران کودکی، خردی موهوب و ورزیده داشت و از هوش سرشار و فوق العاده‌ ای نیز برخوردار بود، به طوری که در سه یا چهار سالگی به مکتب رفت و خواندن و نوشتن، قرائت و تجوید را آموخت، و در شش سالگی با ورود به حوزه علمیه قم، به تحصیل علوم دینی روی آورد.

او از بدو ورود به حوزه، مورد عنایت خاص و محبت ویژه بزرگانی همچون مرحوم حاج شیخ ابوالقاسم قمی‌(کبیر)، مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری و مرحوم حاج شیخ محمد تقی بافقی بود‌ند و از محضر پرفیض این عالمان وارسته و مفاخر حوزه بهره‌ ها برد‌.

حضرت آیت الله بهاءالدینی (تقریباً) در نوزده سالگی به منظور زیارت ائمه هدی علیهم السلام به عتبات مشرف شد و در مدت اقامت خود در نجف، در درس فقهای گرانمایه از جمله مرحوم میرزای نائینی و مرحوم آسید ابوالحسن اصفهانی شرکت می‌ کرد. سید از او می‌ خواهد که در حوزه نجف بماند؛‌ ولی چون سفر وی زیارتی بود و از طرفی هم در اوایل ازدواجش صورت گرفته بود، به ایران باز می‌گردد تا برای امتثال امر سید، مقدمات سفر تحصیلی به نجف را فراهم کند؛ ولی مشکلاتی پیش می‌آید و موفق نمی‌شود....

سرانجام، این خورشید فروزان علم و عمل، پس از طی دوران نقاهت نسبتا طولانی در سرزمین مقدس قم غروب کرد و دل‌ های شیفتگان معرفت را داغدار کرد. رحلت آن بزرگوار، شام جمعه ۱۳۷۶/۴/۲۴ رخ داد. روز شنبه پیامی از سوی مقام معظم رهبری در این‌باره صادر شد و روز یکشنبه، ۱۳۷۶/۴/۲۹ مطابق با 14 ربیع‌الاول ۱۴۱۸ پیکر مبارکش را از منزل و حسینیه معظم‌له تشییع کردند.