نحوه شهادت مجید شهریاری از زبان همسر/بیان حیات علمی شهید به قلم خودش

جی پلاس: هشتم آذر ماه سال ۸۹ بود که بلوار ارتش تهران شاهد شهادت مجید شهریاری، یکی از فرزندان علمی این مرز و بوم بود و حالا درست در آستانه دهمین سالروز شهادت او یکی دیگر از فرزندان نخبه کشور که به پدر هسته ای ایران معروف بود به دست دشمنان انقلاب اسلامی به شهادت رسید. به مناسبت سالروز شهادت نخبه شهید مروری داریم به زندگی و نحوه شهادتش:

سال ۱۳۴۵ بود که مجید شهریاری در سال 1345 در زنجان متولد شد.

کارنامه علمی مجید شهریاری

وی تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زنجان، دوره کارشناسی را در رشته مهندسی الکترونیک در دانشگاه صنعتی امیر کبیر ( از سال 1363 تا سال 1368 )، دوره کارشناسی ارشد را در رشته مهندسی هسته‌ای در دانشگاه صنعتی شریف ( از سال 1369 تا سال 1371) و دوره دکترا را در رشته مهندسی هسته‌ای در دانشگاه امیرکبیر (از سال 1372 تا 1377 ) گذراند یعنی او همه دوره های تحصیلی خود را در دانشگاه های داخلی گذراند و تبدیل به یک دانشمند هسته ای شد.

شهید شهریاری پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه امیرکبیر به عنوان هیات علمی مشغول به کار شد. شروع به کارش به عنوان عضو هیات علمی در دانشکده مهندسی هسته‌ ای و در گروه آموزشی کاربرد پرتوها با مرتبه استادیاری پیمانی بود.

وی در 28 اردیبهشت 83 از مرتبه پیمانی به مرتبه رسمی آزمایشی تغییر وضعیت داد و حدود چهار سال بعد از شروع به کار به مرتبه دانشیاری ارتقا پیدا کرد.

 در این مرحله از ارتقا، نمره کیفیت آموزشی‌ اش در چهار سال تدریس در دوره استادیاری نمره 18.5 (از بیست) و در امر پژوهش با چاپ 10 مقاله علمی پژوهشی در مجلات علمی بین المللی، ارائه سخنرانی در 21 کنفرانس بین المللی، راهنمایی و مشاوره 20 دانشجوی کارشناسی ارشد و راهنمایی سه دانشجوی دکترا و بالاخره اجرای پنج طرح پژوهشی با امتیازی بالا به مرتبه دانشیاری ارتقا پیدا کرد.

او خود درباره حیات علمی اش اینچنین گفته است:

«اینجانب در کنکور سراسری سال 1363 با کسب رتبه دوم در سهمیه مربوطه در رشته الکترونیک دانشگاه صنعتی امیرکبیر پذیرفته شده و پس از فراغت تحصیل در کنکور کارشناسی ارشد مهندسی هسته ای شرکت کرده و با کسب رتبه اول، تحصیلات خود را از سال 1369 در دانشگاه صنعتی شریف آغاز کردم...در سال 1371 نیز دوره کارشناسی ارشد خود را به پایان رساندم و با توجه به کسب رتبه اول در دوره مذکور با استفاده از آیین نامه دانشجویان رتبه اول، در دوره دکتری علوم و تکنولوژی هسته ای دانشگاه صنعتی امیرکبیر پذیرفته شدم.

تحصیلات دوره دکتری خود را نیز در سال 1377 به پایان رسانده و از آبان ماه 1377نیز به عنوان عضو هیئت علمی در دانشکده فیزیک دانشگاه صنعتی امیرکبیر، مشغول به کار شدم...با توجه به عدم شرایط مناسب برای ادامه فعالیت علمی در دانشکده مذکور عدم تمایل خود به ادامه همکاری با دانشگاه امیرکبیر را اعلام کرده و با پذیرش استعفای اینجانب از سوی دانشگاه امیرکبیر قرار داد همکاری اینجانب با دانشگاه امیرکبیر از تاریخ 15 بهمن ماه سال 1380 به اتمام رسید.».

شهید شهریاری سال 1388 و بر اساس تصویب هیات ممیزه به درجه استادی ارتقا پیدا کرد. در واقع بعد از چهار سال دوره دانشیاری و حدود هشت سال از زمان شروع به کار که حداقل زمان لازم برای برای ارتقا به درجه استادی است، به این مرتبه ارتقا پیدا کرد. نمره کیفیت تدریس وی در دوره دانشیاری 19.46 از 20 بود. به علاوه، فقط از ماده 2 آئین نامه ارتقا، 115.83 امتیاز کسب کرد. جمع امتیازهای وی برای ارتقا به مرتبه استادی 169.79 بود. در دوره دانشیاری، استاد راهنمای 17 دانشجوی کارشناسی ارشد و پنج دانشجوی دکترا بود و 21 مقاله تخصصی در مجلات علمی پژوهشی به چاپ رساند. همچنین در 24  کنفرانس بین المللی به ایراد سخنرانی در رشته تخصصی خود پرداخت و در این دوره مجری پنج طرح پژوهشی بود.

در بخش دیگری از سوابق علمی این استاد جوان آمده است:

 وی دروسی همچون فیزیک عمومی و پایه، فیزیک راکتور و دینامیک راکتورهای هسته ای را تدریس می کرد و چهار کتاب مرتبط با حوزه کاری خود تألیف کرد و چندین مقاله بین المللی در زمینه مهندسی هسته ای، در مجلات معتبر به چاپ رساند.

برگزاری دوره هایی چون «کارگاه آموزشی آشنایی با کدهای محاسباتی راکتورهای هسته ای» از جمله سوابق اوست. یکی از طرح های مهم دکتر شهریاری، طراحی های تئوریک مربوط به ساخت نسل جدید راکتورهای هسته ای است که بازتاب زیادی نیز در مراکز علمی جهان داشت. او از جمله کارشناس ارشد مبارزه با کرم رایانه ای استاکس نت بود.

مجید شهریاری با بانو بهجت قاسمی ازدواج کرده و حاصل زندگی مشترکشان دو فرزند بود.

او درباره نحوه شهادت مجید اینگونه گفته است:

روز قبل از حادثه دکتر از دانشگاه به من زنگ زد و گفت در دانشگاه جلسه‌ ای هست که من هم باید بروم، چون من یک طرح در دست اجرا داشتم که مدتی بود به مشکل خورده بودم و دکتر گفت مشکل طرح من در آن جلسه حل می‌ شود. فردای آن روز من خیلی خوشحال بودم.

 صبح روز بعد با دکتر از منزل بیرون رفتیم. به علت آلودگی هوا و زوج و فرد شدن خودروها،‌ دکتر نمی توانست خودرو بیاورد به همین دلیل با خودروی من رفتیم و به پسرم محسن هم گفتیم با ما بیاید اما گفت کلاس دانشگاه او ساعت 10 صبح است و نیامد و این لطف خدا بود که نیاید تا شاهد این حادثه تلخ نباشد.

شهید شهریاری و راننده جلو نشستند و من هم عقب، دکتر مطابق معمول که بیشترین استفاده را از وقتش می کرد در ماشین شروع به گوش کردن تفسیر قرآن آیت الله جوادی آملی کرد، حدود پانصد، ششصد متر در بزرگراه ارتش رفته بودیم که یک موتوری نزدیک ماشین شد در همین حین راننده فریاد زد دکتر برو بیرون.

 شهید شهریاری پس از فریاد راننده گفت چی شده؟‌ من چون کمربند نداشتم بلافاصله از ماشین پیاده شدم راننده هم سریع پیاده شد من رفتم در سمت دکتر را باز کنم تا دکتر سریع پیاده شود که در همین حین بمب جلوی صورت من منفجر شد. بیهوش نشدم، حرارت اولیه انفجار را در صورتم احساس می‌کردم. خواستم بروم به مجید کمک کنم اما نمی‌ توانستم حرکت کنم و فقط می‌ گفتم مجید من. راننده آمد بالای سر من به او گفتم برو مجید را کمک کن اما راننده که آمد بالای سر مجید، دیدم توی سر خود می زند. یک نگاه به من می‌ کرد و یک نگاه به مجید. دیدم کسی نبود کمک کند خودم را کشان کشان رساندم به درب خودرو دیدم مجید بی سر و صدا سرش به سمت راننده بی حرکت افتاده، فهمیدم که مجید شهید شده در این دقایق من فقط داد می زدم و ناله می کردم مجید من.

لحظه‌ ای بعد فهمیدم روی برانکارد نیروهای امداد هستم، بی اختیار تا یاد مجید افتادم صحنه کربلا به ذهنم خطور کرد که سر فرزند زهرا (س ) را بریدند و چه بلاهایی که بر سر اهل بیت علیهم السلام نیاوردند اما مجید من که خاک پای آنها هم نمی‌ شود. پس از آن گفتم الحمدلله...

بعد از شهادت شهید علیمحمدی به ما هم تذکر داده بودند که مراقب باشیم و ما هم جدی گرفته بودیم اما می گفتیم هر چه خدا بخواهد می‌ شود حتی برخی اوقات در جمع دوستان خانوادگی شوخی می‌ کردیم که این بار شهادت نوبت همسر شماست یا من. در مجموع دوری مجید خیلی برای من و فرزندان سخت است. البته فقدان مجید برای جامعه علمی هم دشوار است. اما مطمئنم که راه مجید ادامه پیدا خواهد کرد.

 مجید واقعا آماده شهادت بود چون وقتی زندگی این مرد را مرور می کنم می بینم رویه مجید در زندگی هیچ سرانجامی جز شهادت نداشت.

مجید صبح روز هشتم آذر ماه سال ۸۹ به شهادت رسید. پیکر او با تشییعی گسترده در امامزاده صالح(س) تجریش آرام گرفت.