جی پلاس، سید محسن حبیبی که به عنوان پدر شهرسازی ایران نیز از وی یاد می شود، در حالی که پیش از این از بیماری قلبی رنج می‌برد، یکشنبه، ششم مهر درگذشت، اما هنوز علت دقیق فوت وی مشخص نیست.
خبرگزاری آریا نوشت: حبیبی در سال 1326 در کرمانشاه متولد شد و پس از گرفتن دیپلم متوسطه در سال 1344 در این شهر، وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در دو رشته معماری و شهرسازی درجه کارشناسی ارشد خود را گرفت.
او در سال 1360 از رساله دکتری خود با عنوان «ترکیب شهری از شهر سنتی به شهر نوین» در دانشگاه پاریس دفاع کرد. او سال‌ها استاد شهرسازی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود و در سال 1381 از وی به عنوان استاد نمونه دانشگاه تهران تجلیل شد.
سید محسن حبیبی علاوه بر تدریس در دانشگاه و مدیریت گروه و ریاست دانشکده و پردیس هنرهای زیبا، در سمت‌های اجرایی و مشورتی متعدد خدمت کرد.
از او به جز شاگردان فراوان، آثار مکتوب ارزشمندی مانند: «مسکن حداقل» (1367)؛ «الگوی ساخت مسکن در شهرهای خوزستان» (1371)؛ «مسکن و معلولین» (1371)؛ «اصول و ضوابط طراحی منطقه» (1372)؛ «استخوان‌بندی شهر تهران» (1376)؛ «سرانه کاربری‌های شهری» (1378)؛ «مرمت شهری» (1381)؛ «اطلس کلانشهر تهران» (1384)؛ «قصه شهر، تهران، نماد شهر نوپرداز ایرانی 1299–1332» (1389)؛ «شرح جریان‌های فکری معماری و شهرسازی در ایران معاصر» (1389)؛ «از شار تا شهر (تحلیلی تاریخی از مفهوم شهر و سیمای کالبدی آن، تفکر و تأثر)» (1390)؛ «مکتب اصفهان، زبان طراحی شهری در شهرهای کهن» (1391)؛ «قصه شهر» (1392)؛ «خاطره شهر» (1394)؛ «میدان بهارستان، تجربه نووارگی در فضای شهری ایرانی» (1394)؛ «منطقه چیست؟» (ترجمه 1365)؛ «معماری بازسازی در فرانسه» (ترجمه 1366)؛ «فضای شهری و معلولین» (ترجمه 1367)؛ «شهرسازی:واقعیات و تخیلات» (ترجمه 1375) و «فناوری گنبد میراث فرهنگی» (ترجمه 1380) به جای مانده است.
بعد از اعلام علت درگذشت سید محسن حبیبی، زمان تشییع این معمار نیز اعلام می شود.
دیدگاه تان را بنویسید