به گزارش جی پلاس؛ محمدرضا یزدان پرست در نامه ای خطاب به عادل فردوسی پور نوشت:
«این چند خط را ۲۸ اسفندماه نوشتم اما حالا که ویدئوی جمع کردن دکور برنامه نود منتشر شده و بوی قطعیتِ اتمامِ کار به مشام می‌رسد، منتشر می‌کنم.
با اینکه پیگیرِ مداوم و بیننده هرهفته‌ای برنامه نبودم، اما دوشنبه‌های بی"نود" را تصور کردن، سخت است و سخت‌تر، نبود تو روی صندلی‌ای که از روی آن بارهای بار، شفافیت و عدالت را برای فوتبال و هواداران میلیونی‌اش، فریاد زدی. اگر تو و نود نبودید معلوم نبود نابسامانی‌های امروز فوتبال‌مان چندصد برابر بود.
برنامه‌ات هرچه بود، بازیکن و مربی و داور و هوادار می‌دانستند حتی اگر زمان به عقب برنگردد و به "گل" یا "امتیاز"ِ از دست‌رفته‌شان نرسند، موقعیتی هست که جانب حق را بگیرد و دلخوش بودند که کارشناس برنامه تو تأیید کند که مثلا "بله، پنالتی بود" یا "این گل درست نبود" یا "اینجا باید فلانی اخراج می‌شد".
در این ۲۰سال، به اقرارِ صریح و به تکرار، خود را "فرزندِ تلویزیون" خوانده‌ای و بین فرزند و پدر و مادر، کدورت و جر و بحث و جنگ و جدل و دلخوری و قهر و آشتی، "فراوان" و "طبیعی" است. همانطور که سیب روزگار در ۱۹سالگی برایت خوش چرخید تا به جایگاهی که لیاقت و سوادش را داشتی، برسی و بدرخشی، امروز، چرخِ گردون علی‌الظاهر بر مدارِ نامرادی با توست. اما کسی چه می‌داند؛ شاید باطنِ ماجراهای اخیر، "خیرِ بزرگی" را آبستن باشد.
در این دو دهه، چندین و چند بار از آزمون اعتماد مردم، روسفید و سربلند بیرون آمدی و محبوبیت و مقبولیت امروزت، ثروتی است که با صدها "صفر" بعد از درشت‌ترین عدد، محاسبه‌شدنی نیست. نبودن تو و نود، کمبود کوچکی برای رسانه نیست، اما اگر حالا که در اوجی، این اتفاق بیفتد، بی‌تردید به ماندگارترشدنت ختم می‌شود. و این جمله تکراری در پایان که هیچ وقت کهنه و نقض نمی‌شود: "آن کس که غربال دارد از پِی می‌آید."»
دیدگاه تان را بنویسید