اثری از جنگل‌های مازندران می‌ماند؟
درختان سرمایه‌های حیاتی انسان‌ها هستند و بدون آن و فضای سبز امکان زندگی فراهم نیست و تمامی انسان‌های باید بپذیرند که از میان بردن طبیعت فقط به خودشان ضرر می‌زند و اگر در تمامی جنگل‌ها ساخت و ساز انجام شود دیگر ریه ای برای تنفس شریان حیاتی باقی نمی ماند.
به گزارش جی پلاس، نوار سبز شمالی هنوز تبلوری از توانمندی زیست محیطی ایران در خاورمیانه است اما به دلیل تاخت و تازهای غارتگرانه در عرصه جنگل و اراضی تجاوز مداوم به آن صورت می گیرد که با توجه به فواید فراوان درختان همچنان جنگل‌ها در حال نابودی هستند.
با توجه به پیشرفت‌های چشم‌گیر تکنولوژی همچنان شاهد از میان رفتن درختان هستیم در حالی که منابع مورد نیاز از طریق این موهبت‌های الهی از دیگر تکنولوژی‌ها برای تأمین موارد اولیه آن طرح به کار برد.
درختان سرمایه‌های حیاتی انسان‌ها هستند و بدون آن و فضای سبز امکان زندگی فراهم نیست و تمامی انسان‌های باید بپذیرند که از میان بردن طبیعت فقط به خودشان ضرر می‌زند و اگر در تمامی جنگل‌ها ساخت و ساز انجام شود دیگر ریه ای برای تنفس شریان حیاتی باقی نمی ماند.
عطاالله قبادیان عضو هیات علمی دانشگاه وین اتریش، درباره عوامل موثر در تخریب جنگل‌های شمال، اظهار کرد: روند ناپایداری و خشکی از سمت شرق به سوی بخش مرکزی در حال انتقال است. تخریب گسترده جنگل‌های شمال تا مرحله لخت و صخره‌ای شدن عرصه‌های حوضه آبخیز آن در شرایط اقلیمی محلی در حال گسترش است به طوری که استان مازندران را از سمت غرب نیز با تخریب مواجه کرد.
عضوهیات علمی دانشگاه وین اتریش خاطرنشان کرد: اراضی ساحلی نیز به عنوان مراتع و کشتزارهای برنج عاملی موثر در تخریب عرصه های جنگلی جلگه‌ای عمل و زمینه‌ای برای ساخت و ساز بی‌رویه فراهم می‌کند. ساخت مسیر جاده‌های داخلی جنگل‌ها که فاجعه برانگیزترین آن طرح، ساخت بزرگراه شمال است بر روند تخریب و دست درازی به طبیعت را بیشتر کرد نیز تاثیرگذار است.
قبادیان تصریح کرد: مسافران نیز می‌تواند در روند نابودی جنگل اثر مهم داشته باشند و آنان با تولید میلیون‌ها تن زباله در درون جنگل مهم‌ترین عاملان تخریب جنگل‌های مازندران هستند.
وی گفت: زمین خواران از میلیاردرهای خوش نشین تا طبقه کم درآمد با خریداری زمین‌هایی با قطعات کوچک اقدام به ساخت منازل مسکونی می‌کنند که این نشان از تصرف و بهره‌برداری‌های غارتگرانه جنگل‌های مازندران است.
قبادیان با بیان اینکه قطع درختان جنگلی در ارتفاعات موجب فرسایش شدید خاک می‌شود تا جایی که عرصه تخریب شده در عمل قدرت بازسازی طبیعی خود را از دست می‌دهد، خاطرنشان کرد: در برخی موارد مشاهده می‌شود که ارتفاعات صخره‌ای لخت هستند در حالی که در گذشته روزی زیر پوشش جنگل صنعتی قرار داشتند و همزمان با تخریب جنگل‌های باقیمانده و مراتع ییلاقی که دارای منابع کمیاب خاص دامنه‌های البرز و شامل گیاهان دارویی خوراکی و صنعتی خودرو که منبع درآمد و اشتغال‌زایی برای کوه نشینان بود نیز از بین رفته اند.
محمدرضا پورمجیدیان، دانشیار دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی ساری نیز درباره درختکاری و عوامل تخریب جنگل، اظهار کرد: هر سال از ۱۵ اسفند تا یک هفته به نام منابع طبیعی نامیده می‌شود و این سنت از گذشته در میان ایرانیان مرسوم بود و آنان این نهال کاری را دوست داشتند و به پاداش معنوی این اقدام معتقد بودند.
وی با اشاره به اینکه ایرانیان نهال کاری در معابر، باغ‌ها و پردیس‌ها را نوعی خدمت به بشریت می‌دانستند، افزود: مردم عادی در گذشته بیشتر درختانی که میوه‌های قابل خوردن مانند گردو را کشت می‌کردند تا نسل‌های آینده از ثمره آن بهره‌مند شوند و به لحاظ اقتصادی برای فروش، استفاده خوراکی و بهره‌گیری از چوب آن نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت.
دانشیار دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی ساری با بیان اینکه جنگلبانان به درختان جنگلی برای مناطق خالی از درخت، بیشتر اهمیت می‌دهند، تاکید کرد: تخریب‌های ناشی از فعالیت انسانی و قاچاقچیان را نمی‌توان در مدت کوتاهی جبران کرد و همچنین دولت نباید در حال حاضر اقدام به بهره‌برداری از جنگل کند چرا که این منابع در سیر قهقرایی قرار دارند، گونه‌ها در حال از بین رفتن هستند و دولت برای تامین منابع مورد نیاز در زمینه چوب باید از مواد جایگزین استفاده کند. دولت باید در این دوره به بازسازی و احیای جنگل‌ها بپردازد و این یک هفته در مقابل آن همه تخریب بی‌فایده است.
وی تصریح کرد: در برخی موارد نیز زباله‌ها در جنگل دفن و چهره بدی به آنها می‌دهد، در این حالت به این موهبت‌های خداوندی ظلم می‌شود.
دانشیار دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی ساری افزود: حیات وحش نیز همانند پلنگ و خرس در معرض تهدید قرار دارد که دولت باید هر چه زودتر برای بازسازی و حمایت از این جنگل‌ها اقدام کند و این جنگل‌ها می‌تواند آثار تاریخ طبیعی و منشا خدماتی در زمینه تثبیت آب و خاک و تولید اکسیژن باشد. دولت باید به جنگلی که مایه حیات تمامی انسان‌ها است اهمیت بیشتری در زمینه حفاظت و حمایت از آن قائل شود.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه دولت به جنگل بی‌توجهی می‌کند و ملت نیز به آن بی‌مهری می‌کنند در حالی که این جنگل برای تمامی موجودات زنده و حتی انسان‌ها برای حیاتمان لازم است، گقت: دولت و یا افراد مختلف در ایام درختکاری اقدام می‌کنند اما در نهایت رها می‌شود و بنابراین امیدی در بهبودی جنگل وجود ندارد.
وی با اشاره به اینکه جنگل از جنبه‌های مختلفی مورد هجوم قرار دارد، گفت: روند تخریب از سوی افرادی که در حاشیه جنگل زندگی می‌کنند و دامداران با وارد کردن دام خود در مناطق درختکاری شده مانع رشد درختان می‌شوند، است.
پورمجیدیان درباره عوامل دیگر تخریب جنگل، افزود: عبور تاسیسات ملی همچون دکل برق و لوله گاز نیز موجب تخریب می‌شود و دولت خود نیز از طریق بهره‌برداری غیرکارشناسانه این روند را تسریع می‌کند که در این حالت دولت باید در بهره‌برداری خود تجدید نظر کند.
وی، تصریح کرد: جنگل در ۵۰ سال گذشته وضعیت بهتری داشت اما هر روز از جمعیت آن کاسته می‌شود و این نابسامانی برای نسل آینده غیرقابل جبران است و آنان نمی‌تواند باور کنند که در گذشته جنگلی در ایران با گیاهان، درختان، درختچه، حیوانات و پرندگان بود.
این استاد جنگل‌شناسی دانشگاه مازندران، یادآور شد: انسان‌ها چشم‌اندازهای زیبا و بی‌بدیل را از میان بردند و آب‌ها را گل‌آلود و روند تخریب را در پیش گرفتند و به جای زادآوری گونه‌های بومی، در حال حاضر شاهد رشد گونه‌های مهاجر همانند تمشک در میان درختان هستیم.
پورمجیدیان، تاکید کرد: برگشت به ساختار جنگل نیازمند هزینه سنگینی است، در هنگام احیا، هیچگاه به شکل اولیه در نمی‌آید و امیدواریم ملت و دولت به خود بیایند و بیش از این به جنگل ستم نکنند.
دیدگاه تان را بنویسید