پس از گذشت دو هفته ترامپ همچنان در برابر اظهارات اخیر وارث تاج و تخت پادشاهی عربستان سعودی در مورد ساخت بمب اتمی ساکت مانده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، پایگاه تحلیلی لوبلاگ در گزارشی نوشت: گفته می شود که تنها افرادی که دونالد ترامپ از آنها انتقاد نمی کند، «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه و «استورمی دانیلز» بازیگر فیلم های مستهجن هستند. اما شما می توانید «محمد بن سلمان» ولیعهد عربستان را نیز به این لیست اضافه کنید.
پس از گذشت دو هفته از سفر بن سلمان به آمریکا، ترامپ همچنان در برابر اظهارات اخیر وارث تاج و تخت پادشاهی عربستان سعودی در مورد برنامه های هسته ای اش در تلویزیون سی بی اس آمریکا ساکت مانده است. بن سلمان در این مصاحبه مدعی شد: «اگر ایران یک بمب هسته ای بسازد، ما بلافاصله همین مسیر را دنبال خواهیم کرد.» اما هیچ صدای اعتراضی از سوی دولت ترامپ شنیده نشد.
به نظر می رسد که شوک های ناپیوسته ریاست جمهوری ترامپ، هیچ صدای اعتراضی در بخش امنیت ملی آمریکا نداشته باشد. تنها تعداد کمی به این نتیجه رسیدند که این کار بن سلمان نقض معاهدات هسته ای از سوی او خواهد بود. فقط شما می دانید: این طبیعی نیست.
هیچ کشوری تحت هیچ شرایطی اجازه ساخت سلاح هسته ای را ندارد. در پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای که عربستان سعودی هم آن را امضا کرده است، هیچ استثنایی وجود ندارد. هیچ «کارت دریافت رایگان بمب» در قانون بین المللی وجود ندارد. سیاست آمریکا بیش از 72 سال است که بر مخالفت با دستیابی هر کشوری به بمب استوار بوده است.
برعکس، رهبران آمریکا از طریق متقاعد کردن و مجازات تلاش کرده اند تا از گسترش این سلاح در میان دشمنان و دوستان به طور یکسان جلوگیری کنند. این تلاش همیشه موثر واقع نمی شود، اما هر بار واشنگتن تلاشش را می کند.
در سال 1946، کنگره آمریکا قانون انرژی اتمی را تصویب کرد که بر اساس آن هر گونه انتقال فن آوری هسته ای به هر شخص ثالثی از جمله انگلیس ممنوع شد. اگر چه انگلیس یک شریک اصلی در پروژه منهتن بود که نخستین سلاح را ساخت، اما در زمانی که انگلیس از قصد خود برای ساخت بمب در اواخر دهه 1940 خبر داد، «هری ترومن» رئیس جمهور وقت آمریکا حاضر به کمک به این کشور نشد. حتی پس از اینکه انگلیس اولین بمب خود را در سال 1952 منفجر کرد، آمریکا برای سال ها دسترسی انگلیس به برنامه های هسته ای آمریکا را محدود کرد.
همه روسای جمهور آمریکا تا کنون با تصویبیه «جان اف کندی» موافقت کرده اند: «ما باید از گسترش رقابت های تسلیحاتی جلوگیری کنیم.»
این سیاست تنها مشمول دولت های متخاصم نمی شد. هنگامی که کندی متوجه شد که تل آویو مخفیانه سعی در ساخت سلاح های هسته ای دارد، سعی کرد آن برنامه را متوقف کند و بر روی بازرسی های ایالات متحده از راکتور «دیمونا» اصرار داشت. رئیس جمهور «ریچارد نیکسون» هم همینطور، قبل و بعد از آن که اسرائیل اولین سلاح خود را در سال 1968 به دست آورد، مخالفت خود را اعلام می کرد. آیا آنها نمی توانستند به گونه ای دیگر عمل کنند؟ قریب به یقین چرا. اما آنها هرگز این برنامه را نادیده نگرفتند.
به طور مشابه آمریکا درقابل برنامه هسته ای هند و پاکستان هم موضع گیری مشابهی داشت.
کره شمالی هم در سال 2006 یک بمب هسته ای را منفجر کرد، اما رئیس جمهور «جورج دبلیو بوش» به کره جنوبی یا ژاپن اجازه اقدام مشابهی را نداد. در عوض، بوش با انتشار یک بیانیه مشترک با رهبران روسیه، کره جنوبی و ژاپن، تعهد آمریکا را نسبت به «شبه جزیره کره بدون سلاح هسته ای» تکرار کرد.
12 سال پس از اینکه کره شمالی هسته ای شد، هیچ یک از مقامات آمریکا تا کنون نگفته است که همسایگان آن اجازه دارند به بمب دست یابند.
عربستان سعودی توانایی های صنعتی و فنی برای ساخت یک بمب را دارا نیست. اما برنامه گسترده انرژی هسته ای در عربستان سعودی در حال توسعه است که می تواند پایه ای برای برنامه آینده ساخت بمب در این کشور باشد.
اگر هر گونه شک و تردیدی درمورد چنین اقدامی از سوی بن سلمان وجود داشته باشد، باید آن را رفع کرد.
بن سلمان نباید با این دیدگاه به کشورش بازگردد که آمریکا به گسترش سلاح هسته ای در خاورمیانه چراغ سبز نشان داده است.
