حتی اگر این گروه ها دستورات آمریکایی ها را قبول کنند و تبدیل به نیروهای شوراهای بیداری شوند و با داعش و جبهه النصره بجنگند به مانند کاری که شوراهای بیداری که ژنرال«دیوید پترائوس» در عراق تاسیس کرد تا با القاعده در سال های 2007 و 2008 بجنگند، باز هم با سرنوشت انحلال پس از پایان یافتن نقش شان و توقف حقوق های ماهیانه عناصر خود رو به رو می شوند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در تحلیلی در روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم به آخرین تحولات سوریه پرداخت و نوشت: تا زمان نوشتن این سطرها هیچ گونه موضع جدی و قوی توسط گروه های معارض سوری بزرگ مانند گروه موسوم به ارتش آزاد سوریه ، ائتلاف مخالفان خارج از سوریه و هیأت عالی مذاکرات در ریاض درباره تغییر ناگهانی در موضع دولت آمریکا به ریاست «دونالد ترامپ» رئیس جمهور این کشور که بر زبان «رکس تیلرسون» وزیر خارجه اش جاری شد و تأکید کرد که « فقط ملت سوریه است که می تواند آینده بشار اسد رئیس جمهوری سویه را در طولانی مدت تعیین کند» صادر نشده است. این موضع گیری را «نیکی هیلی» سفیر ایالات متحده آمریکا از این انقلاب در موضع گیری با این گفته که « کشورش دیگر بر براندازی رئیس جمهور سوریه تمرکز ندارد و تلاش می کند که راه حل هایی برای پایان جنگ در سوریه و رفتن به سمت راه حل سیاسی ایجاد کند» تقویت شد.
ما بر این باور نیستیم که معارضان سوری قدرت داشته باشند که هر گونه تصمیمی بگیرند که با تصمیم ایالات متحده آمریکا در تعارض باشد؛ این معارضان یا حمایت مالی و نظامی مستقیم از آمریکا یا از هم پیمانان عرب و ترک دریافت می کند و بی تردید معارضان که به دولت آمریکا برای براندازی نظام به مانند عراق و لیبی بسیار تکیه کردند این تحول برای شان غیرمنتظره بود و دچار حالت شوک شدند که چه بسا بر آنها درنگ کردن و صادر نکردن تصمیم های عجولانه ای که بعدا از آنها پشیمان شوند، تحمیل می شود.
معارضان سوری در دو شق سیاسی و نظامی هیچ گزینه ای به جز آمریکا و ائتلاف غربی اش ندارند و هیچ گزینه ای پیش روی شان به جز رفتن به مسکو ندارند لیکن رفتن به این سمت یعنی بازگشت به ادغام در دولت سوریه بر اساس شروط دولت سوریه یا انحلال خود و بازگشت دوباره به تبعیدگاه همانطور که قبل از اعتراض ها در سوریه بوده است.
ما در این جا درباره گروه های قرار داده شده در فهرست تروریسم آمریکا مانند داعش و هیأت تحریر الشام( جبهه النصره) سخن نمی گوییم زیرا این گروه ها اکنون با ائتلاف بین المللی که روسیه و آمریکا را شامل می شود، رو به رو هستند که جنگی نظامی برای پاک سازی این دو گروه به راه انداخته است و این ائتلاف گروه های مسلح دیگر را اگر بخواهند که باقی بمانند در برابر یک گزینه قرار داده است و آن تبدیل شدن به« شوراهای بیداری »سوریه و ورود به جنگ برای پاک سازی دو گروه داعش و جبهه النصره است.چیزی که این رویکرد را مورد تأکید قرار می دهد این است که اتاق عملیات نظامی که سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سی آی ای) به همه گروه های معارض سوری که آنها را میانه رو قلمداد می کند ابلاغ کرده است که باید در یک گروه و سیستم به ریاست«فضل الله الحاجی» فرمانده نظامی در گروه «فیلق الشام» در مقابل از سر گیری حقوق ماهیانه عناصر شان و تقدیم تجهیزات نظامی به آنها ادغام شوند.
روزنامه «الحیات» که این خبر را منتشر کرد نوشت که این تصمیم 30 تا 40 هزار فرد مسلح را شامل می شود که تحت لوای گروه هایی قرار دارند که در ریف های «حلب»،«حماه»، «لاذقیه»و استان «ادلب» فعال هستند و شامل گروه های «جیش النصر»، «جیش ادلب الحر»،»جیش المجاهدین» ،«جیش العزه» و «تجمع فاستقم» می شوند.
گروه های معارض پس از پایان ماموریت عملیات«سپر فرات» توسط ترکیه دیگر تکیه گاه گاهی به نام ترکیه ندارند تا بتوانند به آن تکیه کنند و ما بر این باور نیستیم که کشورهای حاشیه خلیج فارس که طی شش سال گذشته از آنها حمایت مالی می کردند، تصمیم جدید آمریکا در تمرکز نکردن بر براندازی نظام حاکم بر سوریه و رئیس جمهور اش را به چالش بکشند و به حمایت مالی و نظامی از این گروه ها ادامه دهند.
گروه های معارض سوری که حقوق های خود را از سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا( سی آی ای) دریافت می کنند، بعید است بتوانند در صورتی که حامیان مالی شان به هر دلیلی از جمله وارد نشدن به جنگ علیه گروه های هم پیمان شان مانند «هیأت تحریر الشام» همان جبهه النصره سابق برای اجرای دستورات آمریکایی ها، پشت آنها را خالی کنند، باقی بمانند.
حتی اگر این گروه ها دستورات آمریکایی ها را قبول کنند و تبدیل به نیروهای شوراهای بیداری شوند و با داعش و جبهه النصره بجنگند به مانند کاری که شوراهای بیداری که ژنرال«دیوید پترائوس» در عراق تاسیس کرد تا با القاعده در سال های 2007 و 2008 بجنگند، باز هم با سرنوشت انحلال پس از پایان یافتن نقش شان و توقف حقوق های ماهیانه عناصر خود رو به رو می شوند تاریخ خودش را در بیشتر مواقع تکرار می کند و این پایان توهین آمیز و فاجعه بار گروه های مسلح سوری است.
این تصادفی نیست که برگزاری دوره پنجم کنفرانس ژنو به سرعت به پایان برسد و هیأت های مذاکره کننده دست خالی به همان جایی برگردند که از آن آمدند زیرا قوانین بازی به شکل ریشه ای پس از انقلاب در موضع آمریکا تغییر کرده است.
ما بر این باور نیستیم که دور ششم از مذاکرات ژنو در آینده نزدیک برگزار شود و تصمیم «استفان دی میستورا» برای استعفا تأکیدی است بر شکست این فرایند مذاکره ای است و در انتخاب جانشین برای وی به عنوان فرستاده ویژه سازمان ملل در سوریه تردید داریم.
