در این یادداشت که به قلم سعید ساکت به رشته تحریر در آمد، می خوانیم: هر چه درباره خوبی ها و تاثیرات شوراها صحبت کنیم کم است و صد البته کلیشه ای. کلیشه ای از این منظـر که به عرف و به تعارف چهــار دوره است که درباب اهمیتش سخن ها گفته شده، ولی شاید کمتر کسی گفته باشد شورا شوخی نیست. بالاخره هزاران میلیارد پول قرار است با یک بالا پایین شدن انگشت تدبیر عضوی شورا نشین در جای جای شهرهای ایران خرج شود.این اتفاق کمی نیست؛ نه دنیوی اش کم است و نه اخروی اش.دنیوی اش تحقق یا انحراف ایده آل های زندگی شهری است و اخروی اش اینکه می گویند طرف باید بایستد و جواب همه حق و ناحق ناشی از یک تصمیم را بدهد.
ادامه ایم مطلب حاکیست: پس باید بدانیم شورا بیشتر از اینکه مهم باشد، شوخی بردار نیست. نه مأمن تحقق اشتغال زایی برای کاندیداهاست، نه محمل بالا بردن سهم مشارکت سیاسی و اجتماعی در عرصه شهری. کار سختی است که فقط ظاهــرش تکیـــه زدن بــــر صندلی های چرمی انجمن شهر و لبخند زدن احتمالی به چلیک چلیک های عکاسان است وگرنه نظارت دارد، بودجه ریزی دارد، پای حرف مردم نشستن دارد، دعوا برای احقاق حق شهر و شهروندان، جواب حق الناس دادن دارد و خلاصه سختی هایی دارد که شوخی بردار نیست.
در ادامه این یادداشت افزوده شده است: هر چند نمی شود از جذابیت های قدرت سیستمی و حرف شنوی های اداری در ارگان متمولی مثل شهرداری و روتیترهای رسانه ای که می نویسد عضو شورای شهر در گفت و گو با فلان و بهمان رسانه و عکس های چپ و راستش گذشت، ولی از اینکه آدم باید نماینده انتظار هزار تا میلیون نفر شهروند یک شهر باشد موید جدی بودن و شوخی نبودن کار شورایی است، اصلا موید شوخی نبودن نماینده بودن است. خدا انصاف دهد آنان که شوراها را از دل قانون احیا کردند ولی کامل اجرایش نکردند. قطعا خیر جاری در آن بود که همه شئونش فعال می شد.
در ادامه این مطلب اضافه شده است: شورا یاری ها و انجمن های محلی اش هم به راه می شد تا هر کسی هوس خدمت به شهر را دارد اول از پایه شورا یاری محله اش شروع کند نه اینکه بپرد پله هزار و سودای جلوس بر صندلی های حساس و تصمیم ساز و پر مسوولیت شورا را که اهمیتی در سطح مجلس دارد، داشته باشد. هر چند این از بدنه دموکراتیک نظام انتخاباتی ما نشات می گیرد که اجازه می دهد افراد با کمترین تخصص و بیشترین اعتماد به نفس ممکن وارد کارزار انتخابات شوند، ولی اینکه هنوز اهمیت تصمیم سازی و ثاثیر فردی شوراها کمتر بیان شده و جا افتاده است، جای ایراد دارد.
در پایان این یادداشت می خوانیم: باید باور داشت شورا ها کارکردی حساس به اندازه همه سیصد و اندی وظیفه شهرداری ها دارند، چه آنان که قطعا خود را در اندازه چنین وظیفه خطیری دیدند و برای ثبت نام گام برداشتند و چه آنان که گام در شعبه اخذ رای می گذارند و می خواهند نماینده شان را برای مدیریت چهار ساله شهرشان انتخاب کنند، هر دو گروه وظیفه سنگینی دارند... کاندیداها شاید بیشتر. حالا که حواسها معطوف به انتخابات مملکتی ریاست جمهوری است، نباید حواس ها از پارلمان شهری پرت شود. شوخی نیست؛ حرف چهار سال ریاست جمهوری در شهر است... چه شهر باشد، چه کلانشهر.
گ / 6020 / 6022 خبرنگار: علیرضا حکیمیان - انتشار دهنده : عمادی
انتهای پیام ادامه ایم مطلب حاکیست: پس باید بدانیم شورا بیشتر از اینکه مهم باشد، شوخی بردار نیست. نه مأمن تحقق اشتغال زایی برای کاندیداهاست، نه محمل بالا بردن سهم مشارکت سیاسی و اجتماعی در عرصه شهری. کار سختی است که فقط ظاهــرش تکیـــه زدن بــــر صندلی های چرمی انجمن شهر و لبخند زدن احتمالی به چلیک چلیک های عکاسان است وگرنه نظارت دارد، بودجه ریزی دارد، پای حرف مردم نشستن دارد، دعوا برای احقاق حق شهر و شهروندان، جواب حق الناس دادن دارد و خلاصه سختی هایی دارد که شوخی بردار نیست.
در ادامه این یادداشت افزوده شده است: هر چند نمی شود از جذابیت های قدرت سیستمی و حرف شنوی های اداری در ارگان متمولی مثل شهرداری و روتیترهای رسانه ای که می نویسد عضو شورای شهر در گفت و گو با فلان و بهمان رسانه و عکس های چپ و راستش گذشت، ولی از اینکه آدم باید نماینده انتظار هزار تا میلیون نفر شهروند یک شهر باشد موید جدی بودن و شوخی نبودن کار شورایی است، اصلا موید شوخی نبودن نماینده بودن است. خدا انصاف دهد آنان که شوراها را از دل قانون احیا کردند ولی کامل اجرایش نکردند. قطعا خیر جاری در آن بود که همه شئونش فعال می شد.
در ادامه این مطلب اضافه شده است: شورا یاری ها و انجمن های محلی اش هم به راه می شد تا هر کسی هوس خدمت به شهر را دارد اول از پایه شورا یاری محله اش شروع کند نه اینکه بپرد پله هزار و سودای جلوس بر صندلی های حساس و تصمیم ساز و پر مسوولیت شورا را که اهمیتی در سطح مجلس دارد، داشته باشد. هر چند این از بدنه دموکراتیک نظام انتخاباتی ما نشات می گیرد که اجازه می دهد افراد با کمترین تخصص و بیشترین اعتماد به نفس ممکن وارد کارزار انتخابات شوند، ولی اینکه هنوز اهمیت تصمیم سازی و ثاثیر فردی شوراها کمتر بیان شده و جا افتاده است، جای ایراد دارد.
در پایان این یادداشت می خوانیم: باید باور داشت شورا ها کارکردی حساس به اندازه همه سیصد و اندی وظیفه شهرداری ها دارند، چه آنان که قطعا خود را در اندازه چنین وظیفه خطیری دیدند و برای ثبت نام گام برداشتند و چه آنان که گام در شعبه اخذ رای می گذارند و می خواهند نماینده شان را برای مدیریت چهار ساله شهرشان انتخاب کنند، هر دو گروه وظیفه سنگینی دارند... کاندیداها شاید بیشتر. حالا که حواسها معطوف به انتخابات مملکتی ریاست جمهوری است، نباید حواس ها از پارلمان شهری پرت شود. شوخی نیست؛ حرف چهار سال ریاست جمهوری در شهر است... چه شهر باشد، چه کلانشهر.
گ / 6020 / 6022 خبرنگار: علیرضا حکیمیان - انتشار دهنده : عمادی
کپی شد
