اعوذ باللّه‏ من الشیطان الرجیم

بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

تسلیت فاجعۀ قم

من متحیرم که این فاجعه را، این فاجعۀ بزرگ[1]را، به کی باید تسلیت بگویم؟ آیا به رسول اکرم ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله ـ و به ائمۀ معصومین ـ علیهم السلام ـ به حضرت حجت ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ تسلیت بگویم؛ یا به امت اسلام، به مسلمین، به مظلومین در تمام اقطار عالَم تسلیت بگویم؛ یا به ملت مظلوم ایران تسلیت بگویم؛ یا به اهالی محترم قم، داغدیده‏ها، تسلیت بدهم؛ یا به پدر و مادرهای مصیبت دیده تسلیت بدهم؛ یا به حوزه‏های علم و علمای اعلام تسلیت بگویم؟ به کی باید تسلیت گفت و از کی باید تشکر کرد در این قضایا که برای اسلام پیش می‏آید و این ملت بیدار ایران در مقابل این مصیبتها استقامت می‏کند، کشته می‏دهد، هتک می‏شود. بی‏جهت و بدون هیچ مجوّزی مردم را به مسلسل بستند. و تاکنون آنچه به ما اطلاع دادند گرچه مختلف است لکن هفتاد، در بعضی از خبرگزاریها صد، غالباً که به ما تذکر داده‏اند صد، دویست و پنجاه، از بعض تلگرافاتی که
از اروپا آمده است، یا از امریکا، عدد را سیصد نوشتند و باز هم معلوم نیست. عدد مجروحین الآن معلوم نیست؛ بعد احصائیه لابد پیدا می‏کند اگر بتواند. اگر مثل 15 خرداد به دریاچۀ حوض سلطان مردم را نریخته باشند. اگر بتوانند آمار پیدا کنند. گفته شد ـ تأیید هم شد ـ که اشخاصی رفتند که خون خودشان را بدهند به این اشخاصی که محتاج به خون بودند در مریضخانه‏ها، و آنها را گرفته‏اند. و آنهایی که خون به آنها نرسیده بعضی مرده‏اند، و کشته‏ها را ندادند به صاحبانش. اگر یکی هم اصرار کرده، می‏گویند پانصد تومان گرفته‏اند برای اینکه کشتند او را. اینها را باید ما از کی تشکر کنیم؟ به کی تسلیت بدهیم؟

ملت ایران را باید ما از آن تشکر کنیم. ملت بیداری است، ملت هوشیار و مقاومی است در مقابل ظلم. در عین حالی که این همه ظلم می‏بیند، این همه کشته می‏دهد، در عین حال، مقاومت می‏کند، ایستادگی می‏کند. و این ایستادگی به نتیجه خواهد رسید. هیچ اشکالی نیست که بعد از اینکه ملتها بیدار شدند و بعد از آنکه حتی زنها قیام کردند بر ضد دولت و بر ضد این جباران، یک همچو ملتی پیروز می‏شوند ان شاءاللّه‏.

اسلحه در دست ناصالحان

من شنیده‏ام که در زمان رضا خان، مرحوم مدرس به رضا خان ـ پدر این خان ـ گفته بوده است که من شنیدم که «شیخ الرئیس»[2]گفته من از گاو می‏ترسم برای اینکه اسلحه دارد و عقل ندارد. این حرف اگر از شیخ‏الرئیس هم مثلاً ثابت نباشد، یک حرفی است حکیمانه که اسلحه وقتی در دست اشخاص غیرصالح افتاد و ناشایسته چه مفاسدی دارد. از اول، بشر مبتلای به همین بوده که اسلحه در دست اشخاص ناصالح بوده است. از اولی که بشر تمدن پیدا کرد، به خیال خودش، اسلحه‏ها در دست ناصالحها بوده و همۀ مشکلات بشر همین معناست. تا خلع سلاح نشوند این اسلحه‏دارهای ناشایسته، کار بشر سرانجام پیدا نمی‏کند. انبیا هم آمدند که این اسلحه‏دارهای بی‏صلاحیتِ بی‏عقل را خلع
سلاح کنند و نتوانستند؛ آنها قلدر بودند. در هر عصری هم اشخاص لایق که خواستند این اسلحه را از نالایقها بگیرند و[خود به]دست بگیرند موفق نشدند، و این اسلحه در دست نالایقها و بی‏عقلها و غیرصالحها بود. همۀ این مشکلاتی که شما ملاحظه می‏کنید همین معناست. از اولی که بشر در دنیا آمده است و باب تنازع بین صالح و غیرصالح پیدا شده است، در همۀ این دوره‏ها، اسلحه‏ها دست غیرصالحها بوده ـ مگر بسیار کم، بسیار نادر. و با این اسلحه‏ها چه جنایتها که واقع شده است. حالا ما به آن تاریخهای خیلی دور نمی‏رویم، این جنگهایی که اخیراً ـ یعنی در این صد سال ـ در دنیا اتفاق افتاده است، جنگ اول جهانی، جنگ دوم جهانی، این جنگهایی که در ویتنام در این آخر اتفاق افتاد، این کشتارهایی که از مردم شد، برای این بود که اسلحه‏ها در دست غیرصالحها بود؛ ناشایسته‏ها اسلحه‏ها را به دست داشتند.

جنایات رضاخان

این خونریزیهایی که در این پنجاه سالی که ما یاد داریم و چه تلخیها در ذائقۀ ما هست از این پنجاه سال و کمی از شما، یا هیچ یک از شما، تمام این قضایایی که در این پنجاه سال سلطنت غیرقانونی این روسیاهها منعقد شده است ... ما که سنّمان به کهولت رسیده است مُشاهِد این سیاه‏بختیهای مردم و این جنایات و این کشتارهایی که این قداره‏دارهای غیرصالح انجام دادند[بودیم]. از اول که آن کودتای اول واقع شد، و ما آن وقت در اراک بودیم، این به حَسَب چیزهایی که در رادیوهای آن وقت بعد از اینکه این جنگ دوم شروع شد، در رادیوهای آن وقت این مطلب را گفتند، مردم می‏دانستند تا یک حدودی لکن درست نه؛ تبلیغات سوء نمی‏گذاشت درست مردم بفهمند لکن بعد از آنکه آن شخص را، آن آدم سیاهرو را، رضا خان را، از ایران بیرون کردند، در رادیوی دهلی گفتند که ما این را آوردیم سر کار و چون خیانت کرد حالا بردیمش. رضا خان را از اول انگلیسهای جنایتکار، انگلیسهای غیرصالح که اسلحه در دستشان بود، رضا خان را اسلحه‏دار کردند؛ و این آدم ناشایستۀ بی‏اصل را با اسلحه آوردند و مسلط کردند بر مردم
و چه جنایاتی، چه جنایاتی در این مدتی که آن مرد سیاهرو روی کار بود[واقع شد که]، نمی‏شود تشریح کرد.

توطئۀ «کشف حجاب»

نمی‏توانیم تلخیهای آن روزها را برای شما تشریح کنیم. اینها به طور اطمینان در تواریخ محفوظ است و ان شاءاللّه‏ به انقراض این دودمان سیاهرو تاریخها بیرون می‏آید و نوشته‏ها بیرون می‏آید و ان شاءاللّه‏ شماها ببینید، و اگر ماها و شماها ندیدیم نسلهای بعد خواهند دید، اگر بتوانند تشریح کنند آن جنایاتی که آن مرد کرد. چه خونها ریخت، چقدر از علما را اسیر کرد، چقدر به اسم اتحادِ شکل به این ملت بیچاره فشار آوردند، و چقدر مظلومها را کتک زدند، و چقدر علما را هتک کردند، و چقدر عمامه‏ها را از سر اهل علم برداشتند. و این مرد بی‏صلاحیت وقتی که ترکیه رفت، آنجا دید که آتاتورک یک همچو کارها و همچو غلطهایی کرده است، از همانجا ـ از قراری که آن وقت می‏گفتند ـ تلگراف کرده است به عمال خودش که مردم را متحدالشکل کنید. آن وقت منتها به عذر اینکه این زارعین از باب اینکه در آفتاب می‏خواهند بروند کار بکنند، کلاه لبه‏دار داشته باشند تا اینکه توی آفتاب اذیت نشوند! لکن مطلب معلوم بود که اینها نیست. وقتی هم که از سفر آمد، که دیگر فشارها شروع شد.

یک رشته فشارهای زیاد دنبال همین اتحاد شکل بود و جنایات. چقدر علما را در این قضایا اذیت کردند، تبعید کردند، بعضی را کشتند. و بهانۀ دومی که باز به تقلید از آتاتورک بی‏صلاحیت ـ آتاتورک مسلحِ غیر صالح ـ باز انجام داد، قضیۀ کشف حجاب[بود]با آن فضاحت. خدا می‏داند که به این ملت ایران چه گذشت در این کشف حجاب. حجابِ انسانیت را پاره کردند اینها. خدا می‏داند که چه مخَدراتی[3]را اینها هتک کردند و چه اشخاصی را هتک کردند. علما را وادار کردند با سرنیزه که با زنهایشان در مجالس جشن، یک همچو جشنی که با خون دل مردم با گریه تمام می‏شد،[شرکت کنند]. مردم
دیگر هم به همین ترتیب. دسته دسته اینها را دعوت می‏کردند و الزام می‏کردند که با زنهایتان باید جشن بگیرید. «آزادی زن» این بود که الزام می‏کردند، اجبار می‏کردند با سرنیزه و پلیسْ مردم محترم را، بازرگانهای محترم را، علما را، اصناف را، به اسم اینکه خودشان جشن گرفتند. در بعضی از جشنها، به اصطلاح خودشان، اینقدر گریه کردند مردم که اینها از آن جشن شاید اگر حیایی داشتند پشیمان می‏شدند. یک رشته هم این بود، که خدا می‏داند که چی کردند.

جلوگیری از مجالس روضه خوانی

یک رشته هم جلوگیری از منابر و جلوگیری از روضه‏خوانی و خطابه به هر عنوان. در تمام ایران شاید گاهی اتفاق افتاد که عاشورا یک مجلس نداشت. بعضِ از اشخاصی که یک قدری مثلاً جرأت داشتند، نصف شب، آخر شب، سحر مجلس داشتند که اول اذان مثلاً تمام بشود.

همۀ ایران را از این فیض و از اینکه حتی ذکر مصیبتی بشود، ذکر حدیثی بشود محروم کردند. این جز این[بود]که اسلحه در دست بی‏عقل بود؟ افاضل باید اسلحه‏دار باشند. اگر اسلحه در دست ناصالح باشد، آن وقت این مفاسد از آن پیدا می‏شود. و آن جنایاتی ـ کشتار عامی ـ که در مسجد گوهرشاد واقع شد و دنبال آن علمای خراسان را گرفتند آوردند به تهران حبس کردند؛ علمای بزرگ را حبس کردند و بعضی‏شان[را]هم محاکمه کردند و بعضی‏شان[را]هم کشتند. اسلحه در دست بی‏عقل بود. علمای اصفهان، علمای آذربایجان، اینها، به مجرد اینکه کلمه‏ای گفتند، یک نهضتی کردند، اینها را گرفتند و تبعید کردند و بردند به جاهایی. علمای آذربایجان مدتها ظاهراً در سُنْقُر بودند. و مرحوم آقا میرزا صادق آقا ـ رَحِمَهُ‏اللّه‏ ـ تا آخر هم نرفت به تبریز. یک رشته هم در زمان آن مرد خبیث این رشته‏ها بود که چه کردند و قابل ذکر نیست یعنی من که حافظه ندارم، کسی هم حافظه داشته باشد با یک مجلس و دو مجلس نمی شود این مصایب را ذکر کرد.

کشتارها به دستور شاه

در زمان شماها هم که مبتلای به این شاخدار بی‏عقل شدید، گمان نکنید که یک تفنگ[تیر]انداخته بشود در ایرانْ طرفِ یک آدمْ بدون اذن شاه. هیچ همچو گمانی نکنید که رئیس نظمیۀ قم، رئیس سازمان[4]قم، پلیس قم، یک همچو جرأتی داشته باشد که تفنگ بزند و مردم کشی کند. هیچ، گمان این مطلب را هیچ عاقلی نباید ببرد. تمام اینها گزارش داده می‏شود که وضع اینطور است، و تصریحاً خود این خبیث باید دستور بدهد که بزنید. 15 خرداد را خود این خبیث از قراری که گفتند در طیاره، در هلیکوپتر، چرخ می‏زد[ه]و فرمان می‏داده. فرمان می‏داده که به لشکرهای خارجۀ دنیا![5]لشکرهایی که هجوم آوردند به ایران، به آنها حمله کنند! این بی‏عرضه‏ها که در مقابل سلاطین یا در مقابل رئیس جمهورها، خصوصاً رئیس جمهور امریکایی، بالفعل اینقدر خاضعند و اینقدر چاپلوسند و خودشان را وابسته و پیوسته به اینها می‏دانند، همین بی‏عرضه‏ها، از بی‏عرضگی‏شان وقتی که وارد می‏شوند در جمعیت خودشان، چون مسلط هستند اینها را اذیت می‏کنند. آنجا دستبوسی می‏کنند و چاپلوسی، وقتی که می‏رسند به مملکت خودشان شروع می‏کنند به کارهای هرزگی. من قبلاً که می‏گفتند آزادیهایی داده‏اند، همین جا این مطلب را به آقایان عرض کردم که اگر این آدمْ نوکری خودش را تحکیم کند با این کارتر خبیث، این دفعه یک سیلی به صورت مردم بزند که بالاتر از همه. لکن ما نمی‏دانستیم به این زودی، همچو دنبال اینکه ـ دنبال این معنا که با کارتر حسابش را تمام کرد و نوکری‏اش را تثبیت کرد، بهانه درست کند که ضرب شست نشان بدهد.

بهانه درست کردند در قم؛ و الاّ قم آنطوری که همه نقل می‏کنند، آنطوری که اشخاص نقل می‏کنند ـ غیر مطبوعات خودشان ـ آنهایی که بودند در آنجا، با آرامش مردم داشته‏اند می‏آمدند و می‏خواستند عرض حالشان را به علما بکنند، یکی از بین آنها،
از خودشان وادار می‏کردند آنها، یک سنگی زده یک جایی را شکسته؛ هجوم کردند و تیراندازی کردند. 15 خرداد هم همین بود. 15 خرداد هم غائله را ... مردم البته خودشان برای ـ فرض کنید که ـ مصالحی قیام کرده بودند لکن شلوغکاری نبود در کار. اینها یک دسته‏ای خودشان در تهران[درست]کردند، کتابخانه‏ای را آتش زدند و جایی را، دکانی را غارت کردند و بهانه درست کردند، با بهانه مردم را به مسلسل بستند. بهانه درست کردند.

این جنایت اخیر هم که با بهانه واقع شد و الاّ مردم که نمی‏خواستند جنگ بکنند. کسی که اسلحه ندارد که با یک گاوِ اسلحه‏دار نمی‏تواند جنگ بکند. جنگی در کار نبوده.

لکن ایشان باید بفهماند که من دیگر، آن آدمی که قبلاً بود، نرفته[و]ملاقات نکرده بود، نیستم! من ملاقات کردم، من کارم را درست کردم، من تحکیم کردم نوکری را. دیگر شما حق ندارید که خیال کنید که من نخیر، دیگر وابسته نیستم، من وابسته‏ام! من می‏کشم! این اُشْتُلُمْها و اُلْدُرُمْها[6]برای همین معناست که می‏خواهد به مردم ضرب شست نشان بدهد که مبادا یکوقتی یک چیزی، یک کسی، خیال بکند. لکن بد خوانده بود؛ نمی‏دانست که با این کشتارْ چه فضاحتی به سرش در می‏آید. آدمی که می‏گوید یک ملت همه با من موافقند، همه رأی دادند به اینکه مثلاً این انقلاب سفید خونین، همه رأی به من دادند، مردم سرتاسر ایران بر ضد ایشان قیام کرده‏اند؛ از قم شروع شد، تهران، و رفت تا خراسان و آذربایجان و از آن طرف تا کرمان و از آن طرف تا اهواز و ـ عرض می‏کنم که ـ آبادان؛ سرتاسر ایران قیام کردند بر ضد ایشان. این اشخاصی که ایشان ادعا می‏کرد که همه با من موافقند، ما همه هستیم، همهْ ما را می‏خواهند، ملتْ من را می‏خواهد، اگر یک روز این سرنیزۀ امریکا از سر این برداشته بشود، در خودِ دربارْ پوستِ این آدم را می‏کنند، خود دربار. یک روز یک همچو تجربه‏ای آقای کارتر بکند، رها کند این ملت ضعیف را، رها کند این مردم را، این سازمانهایی که به گوش ما می‏رسد سازمان مثلاً چه و
کذا. همه‏اش بازی است؛ امنیتی در کار نیست که سازمان امنیت اینجا باشد یا امنیت عمومی باشد. اینها همه برای بازی دادن مردم است.

کمونیسم مخدر است

می‏خواهند مردم را نظیر کمونیستی ... کمونیستی یک مخدری است برای مردم. نه این است که یک چیزی، یک حلِ عقده‏ای می‏کند. مگر می‏شود کسی که خودش آدم نیست برای آدمها کار بکند؛ مگر می‏شود که یک مسلح غیر صالح برای مردم ضعیف کار بکند. من خودم شاهد این قضیه بودم که وقتی که در همین جنگ عمومی[7]که بنا بود سران لشکرها، سران دوَل، در ایران با هم ملاقات بکنند، استالین آن وقت رئیس شوروی بود ـ این استالینی که حالا هم عکسهایش را می‏اندازند و چه می‏کنند؛ گر چه اخیراً دیگر آبرویی ندارد لکن ایشان رئیس شوروی بود ـ آن دوتای دیگری که یکی‏اش از امریکا بود و یکی‏اش از انگلستان بود، اینها با امر عادی آمدند، رفتند ـ آنطور که نقل می‏کردند آن وقت ـ رفتند به سفارتخانه‏های خودشان؛ و بنا بود در تهران یک جلسه‏ای داشته باشند. لکن استالین که همه به او برادر می‏گفتند و همه می‏گفتند ما همه با هم، مثل هم هستیم و برای مردم دلسوزی می‏کرد و «قارداش»[8]به او می‏گفتند، ایشان، می‏گفتند حتی گاوی که از آن شیر می‏خواهد بخورد آورده‏اند همراهش که مبادا از گاوهای ایران شیر بخورد! گاو را با طیاره‏ای که حامل خودش بوده، حامل یک گاو هم بوده! هم او اسلحه‏دار بی‏عقل و هم خودش اسلحه‏دار بی‏عقل! بلکه خدا می‏داند که او بدتر از آن رفیقش بود! خدا می‏داند که اینطور بود. ایشان، این آدم، با حتی گاو شیرده آمد و وارد شد. و این را دیگر خودم با چشمم دیدم که از بین راه خراسان، از شاهرود یا یک قدر جلوتر (این دیگر منطقۀ آنها بود، منطقۀ شوروی بود؛ ایران را به چند منطقه قسمت کرده بودند، آن منطقۀ شوروی بود) من خودم دیدم که ـ ما با اتوبوس می‏رفتیم برای زیارت ـ
این سربازهای آنها می‏آمدند گدایی می‏کردند جلوی اتومبیلها. یک دانه سیگار وقتی که به او می‏دادند، اینقدر خوشحال می‏شد که دستش را پشتش می‏گذاشت و شروع می‏کرد سوت زدن. کمونیستی برای این است که مردم را بازی بدهند. مگر می‏شود کسی به مبادی غیبی اعتقاد نداشته باشد و در فکر مردم باشد و در فکر اصلاحات؟ بازی است همه‏اش. این اسلحه‏دارها یک دفعه ـ فرض بفرمایید که ـ کتک و بساط است، یکوقت هم با تبلیغات توأم با هم. الآن هم می‏بینید که زده‏اند مردم را کشته‏اند، این همه جنایت وارد کرده‏اند. حالا تبلیغات را ببینید. تبلیغات دست خودشان است. تبلیغات را ببینید چه می‏کند؛ همۀ گناهها را گردن مردم می‏اندازد، و کشته‏ها هم شش تا بوده‏اند که چند تاش زیر پای مردم رفته، یک بچۀ سیزده ساله؛ یک چیزی از طرف آنها ـ جنایتی ـ واقع نشده! اینها تبلیغات دست خودشان است. از آن طرف اینطور تبلیغات می‏کنند، از آن طرف این‏طور کشتار می‏کنند. تمام این مفاسد برای اسلحه‏دار بودن غیرصُلَحاست. صلحا باید اسلحه داشته باشند.

عدالت، شرط اصلی زمامداران اسلام

اسلام خدایش عادل است، پیغمبرش هم عادل است و معصوم، امامش هم عادل و معصوم است، قاضی‏اش هم معتبر است که عادل باشد، فقیهش هم معتبر است که عادل باشد، شاهد طلاقش هم معتبر است که عادل باشد، امام جماعتش هم معتبر است که عادل باشد، امام جمعه‏اش هم باید عادل باشد ـ از ذات مقدس کبریا گرفته تا آن آخر. زمامدار باید عادل باشد؛ وُلاتشان[9]هم باید عادل باشند. این وُلاتی که در اسلام می‏فرستادند، والیهایی که می‏فرستادند به این طرف و آن طرف، امام جماعتشان هم بود، باید عادل باشد. اگر عادل نباشد، اگر عدالت در بین زمامداران نباشد، این مفاسدی است که دارید می‏بینید. اسلحه دست اشخاص غیرصالح، اسلحه دست اشخاص ناصالح، اشخاص بی‏انصاف، بی‏عدالت.

ادعای اصلاحاتارضی و آزادی زنان

اینها از این طرف آدمکشی می‏کنند، از آن طرف «عدالت اجتماعی، عدالت اجتماعی»! از آن طرف فشار می‏آورند به زنها که باید بی‏حجاب بشوید، از آن طرف «آزادی نسوان، آزادی نسوان»! اینها مضحکه است؛ این آزادی مضحکه است، آزادی نیست. از آن طرف «اصلاحات» ـ «اصلاحات ارضی»، از آن طرف بازار برای امریکا درست می‏کنند! تمام «اصلاحات ارضی» ما این شد که ما[که]یک گوشه‏ای از مملکتمان برای تمام مملکتمان آذوقه داشت باقی‏اش باید برود بیرون و پول بگیرند، حالا هر چی دست می‏زنی می‏گویند از خارج باید بیاید! آن وقت هم افتخار می‏کنند به اینکه ما آنیم که گندم از خارج آوردیم، جو از خارج آوردیم، پرتقال از خارج آوردیم، تخم مرغ از خارج آوردیم! گریه دارد این ، و حیا در کار نیست. اصلاحاتشان هم یک همچو اصلاحاتی است که همۀ آن مفسده است.

آن وقت می‏گویند که همۀ علما موافق با اصلاحاتی است که ما کردیم و با «انقلاب سفید». در تمام ایران اگر یک عالِم تو پیدا کردی که موافق با انقلاب خونین تو باشد، حق‏داری بگویی همۀ علما. این معممی که خودت درست کردی را بگذار کنار، اینکه عالِم نیست. معممی که خودت عمامه سرش گذاشتی و می‏رقصانیش هر جوری دلت می‏خواهد، خوب، البته در هر جا یک همچو چیزی یکی ـ دو تا هست. اما تو در ائمۀ جماعت تهران یک امام جماعت پیدا کن که موافق با تو باشد؛ که بگوید من موافقم. در تمام ائمۀ جماعت ولایات یک امام جماعت پیدا کن که بگوید من با تو موافقم. در قم تو یک ملا پیدا کن که بگوید من با تو موافقم. خوب، حیا در کار نیست. همۀ مفسده‏ها را انجام می‏دهند، همۀ کارهای خلاف را انجام می‏دهند، و بعد برای اینکه مردم را بازی بدهند می‏گویند که «با من همۀ علما موافقند، یکی هم که اهل اینجا نیست مخالف است»!

اسلحهْ دست بی‏اصل و دست غیرصالح است. همۀ اسلحه‏ها را ملاحظه کنید، یک نظر عمومی بکنید. قلم خودش یکی از اسلحه‏هاست؛ این قلم باید دست اشخاص صالح و دست افاضل باشد. وقتی که قلم دست اراذل افتاد، مفسده‏ها زیاد خواهد شد. الآن قلم
دست اراذل است، در یک محیطهایی و در یک جنبه‏هایی. و این اراذل هر چه آن رذلِ فوقشان انجام می‏دهد، به یک صورت زیبایی، با یک قلم شیوایی، اینها خوب بزک کرده نشان می‏دهند. این جنایتی است که از قلم به این ملت می‏خورد. مفسده‏هایی که آنها می‏کنند، جنایاتی که آنها می‏کنند، خونریزیهایی که آنها می‏کنند، این اهلِ قلم غیر صالح که این حربه در دستش است، این با قلم‏فرسایی خودش، و می‏نشیند توی خانه‏اش و قلم‏فرسایی می‏کند و همۀ چیزها را وارو نشان می‏دهد، هر مطلبی شده باشد عکسش می‏کند. این هم یک رشته است که قلم باید دست اشخاص صالح باشد.

فرهنگ، مبدأ خوشبختیها و بدبختیها

فرهنگْ مبدأ همۀ خوشبختیها و بدبختیهای ملت است. اگر فرهنگْ ناصالح شد، این جوانهایی که تربیت می‏شوند به این تربیتهای فرهنگ ناصالح، اینها در آتیه فساد ایجاد می‏کنند. فرهنگ استعماری، جوان استعماری تحویل مملکت می‏دهد. فرهنگی که با نقشۀ دیگران درست می‏شود و اجانب برای ما نقشه‏کشی می‏کنند و با صورت فرهنگ می‏خواهند تحویل جامعۀ ما بدهند، این فرهنگْ فرهنگ استعماری و انگلی است. و این فرهنگ از همۀ چیزها، حتی از این اسلحۀ این قلدرها بدتر است. این قلدرها اسلحه‏شان بعد از چند وقت می‏شکند، و حالا هم شکسته، اما وقتی فرهنگ فاسد شد، جوانهای ما که زیربنای تأسیس همه چیز هستند از دست ما می‏روند و انگل بار می‏آیند، غربزده بار می‏آیند.

اینها را از همان اول، از همان کلاسهای اول، توی ذهنهایشان هی مطالبی می‏کنند تا برسند به آن بالا. اگر فرهنگْ فرهنگ صحیح باشد جوانهای ما صحیح بار می‏آیند. اگر فرهنگْ فرهنگ حق باشد، فرهنگ الهی باشد، فرهنگی باشد که برای منفعت اهل ملت، برای منفعت مسلمین باشد، این افرادی که می‏بینید که الآن سر کار هستند، اینها از آنها بیرون نمی‏آمد. فرهنگ ما یک فرهنگ استعماری است، فرهنگ ما در دست صُلَحا نیست، صالح اداره‏اش نمی‏کند.

دانشگاه استعماری

اگر دانشگاه ما یک دانشگاه صحیح استقلالی بود، مستقل بود، و اشخاصی که در آنجا ـ اگر صالحی هم در آنجا باشد ـ می‏توانستند که کاری را که می‏خواهند و صلاح است انجام بدهند، روزگار مملکت ما به اینجا نمی‏رسید؛ و به بدتر از اینکه نسل آتیه شاید ـ خدای نخواسته ـ بشود. دانشگاه ما را اشخاصی قبضه کردند که اینها خودشان انگل هستند، و خودشان استعماری هستند، و خودشان نوکرمآب هستند. و تمام اینها سرچشمه‏اش همان یک نفر آدم است. حالا مگر در دانشگاه اگر یک معلمی، یک استادی، بخواهد یک چیزی بگوید، قدرت دارد؟ مگر سازمان امنیت به امر «اعلیحضرت» می‏گذارد که یک همچو حرفی بشود؟ اگر دانشگاه ما یک دانشگاه صحیحی بود، این جوانهای ما که در دانشگاه می‏خواهند یک حرف حقی را بزنند، با پلیس خفه‏شان نمی‏کردند. دختر را می‏زنند، پسر را می‏زنند، جوان را می‏زنند، حبس می‏کنند، چه می‏کنند! خوب برای این است که دانشگاه ما استقلالی ندارد. دانشگاهْ ما نداریم. دانشگاهی که یک نفر آدم بر آن حکومت کند، این دانشگاه نمی‏شود. محیط علم باید محیط آزاد باشد.

تبعات مجلس ناصالح و غیر ملی

اگر مجلس ما یک مجلس صالحی بود و این ابزار دست صُلَحا بود، این قوانین را می‏گذاشتند بگذرد؟ مصونیت مستشارهای امریکایی که ذلت ایران و ننگ ایران است و بود، اینها می‏گذاشتند تصویب بشود؟ مجلسْ ما نداریم. یک عده اشخاص مأمورند. همان مأمور سازمان امنیت، اسمش را گذاشته «مجلس». اینها مأمورند همه‏شان. اگر اینها آزاد بودند و اگر مجلس ملی بود و مال مردم بود که نمی‏گذاشتند این همه اسلحه بخرند؛ نفت ما را بدهند و آهن بخرند، آهنی که نمی‏توانند به کار بیندازند؛ خودشان هم متحیرند؛ باید مستشار امریکایی و متخصص امریکایی بیاید نشان بدهد. و به اینها هم نشان نمی‏دهند. آنها یک جانورهایی هستند که به این حرفها تسلیم نمی‏شوند. آنها
آمدند اینجا با حقوقهای گزاف، حقوقهای گزاف که ما اطلاع نداریم؛ تصورش هم نمی‏کنیم که اینها هر یکی‏شان ماهی چقدر می‏گیرند، همین قدر عددشان را می‏گویند زیادند. مستشارها و تَبَعاتشان چند صد نفر، یا چند هزار نفر ـ من الآن نمی‏دانم ـ و آن وقت با چقدر، شصت هزار نفر ـ ظاهراً گفتند ـ با چقدر حقوق؛ هر یک چقدر حقوق از این ملت می‏گیرند. از جیب این فقرا و بیچاره‏ها در می‏آورند و به جیب این گردن کلفتها می‏ریزند. و آن وقت اینها مگر به نظامی ما تعلیم نظامی می‏دهند؟ اینها می‏خواهند این نظامیها را همین طوری نگه دارند که هر طوری دلشان می‏خواهد عمل بکنند.

شاه، منشأ تمام مفاسد

اگر ما یک ارتش انگلی نداشتیم و یک ارتش مستقل داشتیم، اجازه نمی‏داد که مستشارها بیایند همۀ چیزها در تحت دستور آنها باشد؛ و اینها صاحب‏منصبهایشان جز آلت هیچ چیز نباشند. برای اینکه ارتش ما هم یک ارتشی[مستقل]نیست؛ همه‏اش در تحت نظر یک آدم است. یک آدم فاسد همه چیز را فاسد کرده. یک بز فاسدِ کچل می‏گویند یک گله را کچل می‏کند. این فساد، همۀ فسادها... منتها ایران از باب اختناقی که هست نمی‏توانند دست بگذارند روی آنکه همۀ مفسده‏ها زیر سر اوست. می‏گویند مأمورین، مأمورین! آقا مأمورین از کی امر دارند که بکشند مردم را؟ از کی امر دارند که بریزند توی مدرسۀ حجتیه و طلبه‏ها را بکشند؟ از کی امر دارند که در چهار راهها مسلسل را بکشند و مردم را بکشند؟[10]مگر کسی می‏تواند امر بدهد الاّ خود آن مردک؟ از خود اوست همۀ این مفاسد. مگر مجلس حق دارد که یک کلمه‏ای بگوید بدون اذِن این مردک؟ مگر ارتش حق دارد یک کلمه بگوید بدون اذِن این؟ مگر قضات ما آزادند؟ مگر استقلال قضایی ما داریم؟ قضات ما هم حربۀ قضا دستشان است و صلاحیت هم ندارند. اشکال این است که چرا رفتی قاضی شدی؟ می‏گویی نمی‏توانم حکم حق بکنم؛
خوب، غلط کردی رفتی قاضی شدی، رها کن. الآن ادارۀ مملکت ما، هر گوشه‏اش را دست بگذارید، اسلحه دست غیرصالحها هست. و سَرِ همۀ امور هم برمی‏گردد به دربار، و برمی‏گردد به این شخص. این را باید از بین برد.

من نمی‏دانم که این ارتش چرا خواب است. آخر چرا اینقدر ذلت می‏کشد. چند روز بیشتر نگذشته بود از رفتن کارتر زهرماری، این بساط را درست کرد. حالا هم اولش است؛ اگر مجال به او بدهند اوّلش است، اگر تنبه پیدا نکرده باشند که چند نفر را کشتند و یک هیاهویی پیدا شد که موجش در همۀ دنیا رفت و همۀ عالَم فهمیدند و رادیو صدایش را به خارج و همه جا پر کرد. رادیوی خودشان هم هر چه می‏خواهد بگوید. مگر مردم دیگر بازی می‏خورند از این حرفها. ملت بیدار شده. آقا، مردم بیدار شدند؛ اگر مردم بیدار نبودند که بازارها را این جور نمی‏بستند. روز جمعه، روز پنجشنبه ـ از قراری که هم نقل شده است و هم مقاماتِ اطلاعات رسمی اطلاع داده‏اند ـ بازار تهران اعتراضاً تعطیل شده. و مسئلۀ تعطیل بازار تهران یک امر عادی نیست، یک امر خلاف عادت است. هیچ کس نمی‏تواند این کار را بکند. این احساسات و بیداری ملت است که این کار را انجام داده. این آقا که می‏گفت که «همه با من موافقند»، این بازار تهران، آن هم بازار اهواز، آن هم اصفهان، آن هم شیراز! این کیفیت زندگی ماست.

لزوم اتحاد همۀ اقشار

ما امیدواریم که همۀ طبقات، چه طبقات علما و مجتهدین و چه طبقات محصلین علوم دینیه و چه بازاریها ـ بازرگانها و چه لشکریها و کشوریها، که همه خون دل می‏خورند از دست این خبیث، ما امیدواریم که تمام اینها دست اتحاد به هم بدهند، احزاب سیاسی ما مستقلاً کار نکنند، همه با هم روابط داشته باشند. همان طوری که حالا در این قصه ـ قضیۀ اخیر ـ همه اظهار تنفر کردند؛ و هم بعض احزاب سیاسی اظهار تنفر کردند، و هم علما و هم اهل بازار و هم دانشگاهیها و همه. هم خارجیها برای ما تلگراف کردند و اظهار تنفر خودشان را از دستگاه کرده‏اند؛ از امریکا، از اروپا. و آنها بعضی‏شان نوشتند سیصد نفر در این قضیه از بین رفته است.

مژدۀ قطع ریشۀ فساد

من امیدوارم که همۀ جبهه‏ها، همۀ جبهه‏ها با هم همدست بشوند. و اگر ملت به همۀ ابعادش همدست بشود، این اسلحه از دست این ناصالحها خلع می‏شود و شاخ این گاو شکسته می‏شود. تشتت نکنند، اسباب تشتت فراهم نکنند. با بهانه‏های جزئی و بچه‏گانه با هم جنگ نکنند، با هم در نیفتند. این چیزها را آنها درست می‏کنند و بین مردم درست می‏کنند تا مردم را به هم مشغول کنند و استفاده کنند. بیدار بشوند مردم؛ شده‏اند ان شاءاللّه‏. و با هم بشوند، مجتمع باشند تمامشان. با هم دست به هم بدهند و ان شاءاللّه‏ به حول و قوۀ خدا با دست هم دادن شما به هم و تفاهم همۀ جبهه‏ها با هم، بزودی قطع می‏شود این ریشه؛ بزودی ان شاءاللّه‏ قطع می‏شود؛ ان شاءاللّه‏.

و من از خدای متعال سلامت همه را خواهانم. و من تشکر خودم را به همۀ طبقات، به همه از اینکه علمای اسلام را تنها نگذاشتند و همۀ جبهه‏ها خصوصاً علمای اعلام، خصوصاً بازاریها[ی]بزرگوار، من تشکر از همۀ آنها می‏کنم. و از همۀ آنها استدعا دارم که هم دعا به اسلام بکنند، و هم جبهه‏های خودشان را محکم کنند و واحد کنند. و کلمۀ واحده باشد و آن کلمۀ واحده، قطع ایادی ظَلَمه و ایادی اجانب باشد؛ بلکه این مملکت یک سروسامانی پیدا بکند و دست اجانب از آن کوتاه بشود؛ منافعی که خود مملکت ما دارد صرف ضعفا و صرف مصالح خود اهل مملکت بشود و همه چیزش درست بشود. و این نمی‏شود الاّ اینکه خلع بکنند این سلاح را از آنها. و امید است ان شاءاللّه‏ خلع بشود این سلاحها.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏