بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

من با آقای «دعایی»[1]سابقۀ طولانی دارم، خدمت‏هایی که ایشان در عراق و ایران کرده‏اند نباید فراموش کرد. امیدوارم خداوند تعالی به همۀ شما توفیق دهد تا در آنجا به خدمتتان ادامه دهید. من نباید از شما تشکر کنم، امیدوارم خداوند تبارک و تعالی از همۀ شما تقدیر کند.

وضع کشور را در گذشته دیدید که چگونه بود، تمام چیزها در جهت اسلام زدایی بود، خصوصاً مطبوعات که وضعی داشتند که اگر مهلت پیدا می‏کردند طولی نمی‏کشید که همه چیز را از بین می‏بردند. امیدوارم با همت آقایان همۀ آن انحرافات از بین برود. مطبوعات باید یک مدرسۀ سیار باشند تا مردم را از همۀ مسائل بخصوص مسائل روز آگاه نمایند، و به صورتی شایسته از انحرافات جلوگیری کنند، و اگر کسی انحرافی دید با آرامش در رفع آن بکوشد. بطور کلی مطبوعات باید یک بنگاه هدایت باشند، یعنی به صورتی که اگر دست مردم بیفتد مردم هدایت شوند، بخصوص روزنامه‏هایی مثل اطلاعات و کیهان و جمهوری اسلامی و آزادگان، باز تکرار می‏کنم دنبال این نباشید که من از شما تشکر کنم، تقدیر و تشکر من فانی است و از بین می‏رود. آنچه که باید همگی در نظر بگیریم رضای حق تعالی است، و آنچه وظیفۀ من است دعاست. امیدوارم موفق و مؤید باشید.

والسلام علیکم و رحمة اللّه‏