اعوذ باللّه‏ من الشیطان الرجیم

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

بهره‏مندی و زیانمندی از دید اسلام

وَالْعَصْرِ إنَّ الإِنسانَ لَفِی خُسرٍ اِلاَّ الَّذینَ امَنُوا و عَمِلوا الصالِحاتِ و تَوَاصَوا بِالْحَقِّ و تَوَاصَوا بِالصَّبرِ.[1]همۀ انسانها در خسرانند مگر آن طایفه‏ای که مؤمن باشند و عمل صالح داشته باشند و مردم را، ملت را، به صبر دعوت کنند و به حق دعوت کنند. در این استثنا، این نیست که، مگر کسی چشمش این نباشد یا مگر کسی دستش؛ نه، همه در خُسْرند،اِلاّ الَّذینَ امَنُوا. اصلاً در اسلام جسم مطرح نیست، بدن مطرح نیست؛ روح مطرح است، ایمان مطرح است. شما بچه‏ها، که مثل فرزندان من هستید، از اینکه پای شما[معیوب]است، هیچ غصه نخورید. آنکه میزان انسانیت است، به حَسَبِ همین آیه‏ای که شما خواندید، آنچه میزان سعادت است همین است که انسان مؤمن باشد و صبر داشته باشد و دیگران را به صبر وادار کند و حق بگوید و دیگران را به حق گفتن وادار کند. وقتی ایمان دارید و صبر دارید و دیگران را به صبر وادار می‏کنید و به حق وادار می‏کنید، شما سعادتمندید. آنهایی که همه چیز دنیا را دارند، هم سلامت بدن دارند، هم مادیاتشان[2]تأمین است، لکن ایمان ندارند، اینها
غرقۀ در خسرانند؛ خسارات معنوی بلکه خسارات مادی.

سعادت به داشتن دست نیست و به داشتن پا نیست؛ سعادت به داشتن مال نیست. سعادت یک امری است که مربوط به روح انسان است، مربوط به قلب انسان است. شما بچه‏های عزیز من که روحتان سالم است و قلبتان سالم است و ان‏شاءاللّه‏ به طور ایمان و تواصی به صبر و حق رشد می‏کنید، شما سعادتمندید. و من از خدای تبارک و تعالی سعادت شماها را می‏خواهم و این چیزی را که خواستید ان‏شاءاللّه‏ امیدوارم که یک قدری اوضاع آرامش پیدا بکند، به همۀ امور ان‏شاءاللّه‏ رسیدگی بشود و دولتها رسیدگی بکنند. خداوند همۀ شما را حفظ کند. من شماها را مثل فرزند خودم می‏دانم؛ همۀ شماها نور چشم من هستید. خدا به شما سلامت عنایت کند و شفا عنایت کند.