شبِ وصل

• یک امشبی‌ که در آغوش ماه تابانم

• ز هر چه در دو جهان است روی‌ گردانم[1]

• بگیر دامن خورشید را دمی‌، ای‌ صبح!
• که مه نهاده سر خویش را به دامانم

• هزار ساغر آب حیات خوردم از آن
• لبان و، همچو سکندر، هنوز عطشانم

• خدای‌ را! که چه سرّی‌ نهفته‌ اندر عشق
• که یار در بر من خفته، من پریشانم؟

• ندانم از شب وصل است یا ز صُبح فراق
• که همچو مُرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟

• هزار سال اگر بگذرد از این شب وصل
• ز داستان لطیفش، هزار دستانم

• مخوان حدیث شب وصل خویش را، هندی‌

• که بیمناک ز چشمِ بدِ حسودانم.