طرح آمارگیری هزینه و درآمد خانوار با قدمتی بیش از ٥٠ سال، از مهم‌ترین طرح‌های آماری مرکز آمار ایران است. هدف کلی این طرح، برآورد متوسط هزینه‌ها و درآمد یک خانوار شهری و یک خانوار روستایی در سطح کشور و استان‌هاست.
در حالیکه فاصله‌ی دستمزد و سبد هزینه‌های حداقلی زندگی به بیشترین میزان در سال‌های اخیر رسیده – دستمزد با مزایا حدود ۹ میلیون تومان است و هزینه‌های زندگی بیشتر از بیست میلیون تومان- برنامه‌ای برای ترمیم مزد در کار نیست؛ سیاست پرداخت‌های یارانه‌ای نیز به حدی ناچیز و غیرمنطبق با واقعیت‌های عینی زندگی مردم است که نمی‌تواند شکاف بیش از ده میلیون تومانیِ دستمزد- هزینه‌ها را پُر کند.
مطابق بررسی‌های وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، نسبت حداقل دستمزد سالانه کارگران در سال ۱۳۹۹ به متوسط درآمد سالانه خانوارهای شهری ۳۰ درصد و خانوارهای روستایی ۵۳.۳ درصد بوده است؛ این در حالی است که حداقل دستمزد سالانه کارگران نسبت به متوسط هزینه سالانه یک خانوار شهری۳۵.۳ درصد و خانوار روستایی ۶۴.۲ درصد بوده است.
در مهرماه روند روبه رشد تورم متوقف شد، اما در همین شرایط خانوارهای ایرانی به طور میانگین بیش از ۲۸ درصد برای خرید کالا و خدمات خود نسبت به مهرماه سال گذشته هزینه کردند.
هزینه‌های خانوار در تیرماه مرز ۷ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان را پشت سر گذاشته است؛ این هزینه‌ها، نسبت به سبد معاش ۳ میلیون و ۷۵۹ هزار تومانیِ اسفند ماه، از دوبرابر هم بیشتر شده است. فقط در ماه خرداد، هزینه‌های زندگیِ خانوار ۶۲۲ هزار تومان زیاد شده است.
شتاب بالای نرخ تورم در یک دهه گذشته، هزینه های زندگی را با افزایش قابل توجهی مواجه کرد در کنار این افزایش عقب ماندگی دستمزد وثابت ماندن قدرت خرید طبقه متوسط از نرخ تورم، سبب شد تا در اوایل دهه 90 ،قیمت کالاهای مصرفی خانوار با شتاب قابل ملاحظه ای نسبت به درآمدها افزایش یابد.